"Παΐσιος: μισαλλόδοξος, ξενόφοβος, ομοφοβικός, ρατσιστής, εθνικιστής, υποτιμητής των γυναικών, βαθύτατα αμόρφωτος και προφανέστατα σχιζοειδής κήρυκας των πιο απίθανων ανοησιών".

Με την επίσημη διακήρυξη της αγιότητας του γέροντα Παΐσιου από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τα πλήθη των ορθόδοξων χριστιανών όλης της Γης αγαλλίασαν, πανηγύρισαν και δόξασαν το Θεό της αγάπης και τώρα σαν ποταμός θα φουσκώσει η αγάπη τους προς τον άγιό τους, έναν άγιο που τον ζήσαμε στην εποχή μας και περπάτησε, δίδαξε και θαυματούργησε (και ακόμη περπατά, διδάσκει και θαυματουργεί) δίπλα μας.
Συγχρόνως, όπως ήταν φυσικό, σημειώθηκε παροξυσμός συμπτωμάτων χριστιανοφοβίας από τους συνανθρώπους μας που δεν ανέχονται το Χριστό, το χριστιανισμό και τους χριστιανούς (εκτός αν οι τελευταίοι λουφάζουν ή προσαρμόζονται στις απαιτήσεις και τις προδιαγραφές των ειδωλοποιημένων "μοντέρνων καιρών"). Ένα τέτοιο κρούσμα αποτελεί και το παρακάτω άρθρο, που ανέβηκε την ημέρα της ανακοίνωσης του γεγονότος και μας έκανε την τιμή να μας αποστείλει, λυπημένος, ένας καλός αδελφός.
Σκέφτηκα να μην ασχοληθώ, ώσπου μια οργισμένη έφηβη, ας είναι ευλογημένη, μου ανακοίνωσε τη βεβαιότητά της πως ο "άγιος Παΐσιος" ήταν ένας μισογύνης κ.λ.π. Αυτό σημαίνει πως η προπαγάνδα κάνει ζημιά. Χρειάζεται λοιπόν μια απάντηση. Ο άγιος δε χρειάζεται υπεράσπιση, αλλά οι αδελφοί μου, που τους ξεγελάνε οι προπαγανδιστές της αθεΐας, χρειάζονται. Δεν είμαι ο πιο κατάλληλος, αλλά, στο όνομα του Χριστού, ας μοιραστώ μαζί σας ό,τι έχω στην καρδιά και στο νου μου.

Το "αντι-παϊσιακό" άρθρο (ένα από τα πολλά):

Παΐσιος, Παστίτσιος και Charlie Hebdo
lesvosnews.net
Γράφει ο Γιώργος Τυρίκος - Εργάς

Η είδηση για την επικείμενη αγιοποίηση του αναχωρητή Γέροντα Παΐσιου φέρνει για άλλη μια φορά στο προσκήνιο τις βαθύτερες επιλογές της ορθόδοξης ιεραρχίας. Δε μιλώ για τη βιομηχανία αγίων που τελικά πλουτίζει τα παγκάρια και ισχυροποιεί την εκκλησία ως πολιτικό και όχι ως πνευματικό θεσμό. Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Ο Γέροντας Παΐσιος προβάλλει μέσα από τα βιβλία που εξέδωσε ο ίδιος όσο και συνολικά από την παραφιλολογία που τον περιβάλλει ως μισαλλόδοξος, ξενόφοβος, ομοφοβικός, ρατσιστής, εθνικιστής, υποτιμητής των γυναικών, βαθύτατα αμόρφωτος και προφανέστατα σχιζοειδής κήρυκας των πιο απίθανων ανοησιών. Πρόκληση αποτελεί να μπορέσει κανείς να ΜΗΝ εντοπίσει αυτά τα στοιχεία στις ρήσεις του γέροντα έστω και εφαρμόζοντας τα πιο επιεική κριτήρια.
Ο Γέροντας Παϊσιος μπορεί πράγματι να ήταν μια "αγαθή ψυχή", ένας περιορισμένων οριζόντων μοναχός που δεν ήθελε το κακό κανενός και απλά έλεγε αυτά που είχε να πει. Οι δηλώσεις του όμως αρκούν για να τον μετατρέψουν στα πλαίσια της ανάγνωσης και της διασποράς τους σε κάτι άλλο. Αυτό το "άλλο" αγιοποιείται. Όταν κανείς αγιοποιεί ξεκάθαρα σκοταδιστικές απόψεις οι οποίες ταιριάζουν σε περασμένες, ντροπιαστικές για το πνεύμα του στοιχειώδους ανθρωπισμού εποχές, στην ουσία εγκρίνει τις απόψεις αυτές και τις προβάλλει ως πρότυπο στο "ποίμνιο". Να λοιπόν παράδειγμα προς μίμηση: επικάλυψη αγιοσύνης, "αγαθότητας" και στο βάθος μίσος, διακρίσεις, αντιεπιστημονικότητα και άλλα τόσα.
Την ίδια στιγμή ο διασκεδαστής "γέροντας Παστίτσιος" καταδικάζεται σε φυλάκιση για "εξύβριση" της θρησκείας σε μια πρωτοφανή απόφαση που θα ταίριαζε σε θεοκρατικό καθεστώς της Μέσης Ανατολής. Για άλλη μια φορά η ιεραρχία τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση και προσεύχεται να συγχωρήσει τον κακόμοιρο τον νέο ο Κύριος (καθώς η ίδια δεν έχει μάθει να συγχωρεί, oύτε καν μέσω μιας, έστω, "πατρικής" δήλωσης που θα δίδασκε μεγαλοψυχία).
Με την αγιοποίηση του Γέροντα Παϊσιου και την καταδίκη του "Παστίτσιου" εκκλησία και κράτος διδάσκουν με τον πλέον προφανή τρόπο την προσήλωση στα όσα, τόσες γενιές τώρα, κρατούν τη σκέψη του νεοέλληνα οπισθοδρομική και εκείνους σε θέση ισχύος. Μερικοί από αυτούς βέβαια, υποκριτικά, σηκώνουν το μπανεράκι με το "Je suis Charlie Hebdo" δίχως βέβαια να έχουν διαβάσει ούτε ένα τεύχος του περιοδικού. Γιατί αν είχαν διαβάσει θα έβλεπαν πως ο "Παστίτσιος" μπροστά στο εν λόγω περιοδικό είναι ασύγκριτα πιο διακριτικός. Το Charlie Hebdo θα το έκαιγαν ευχαρίστως, θα το προπηλάκιζαν, θα το απαγόρευαν δια νόμου και είμαι σχεδόν βέβαιος, αν γραφόταν στην Ελλάδα, θα φρόντιζαν να συνθλίψουν τους συντάκτες με έμμεσο ή άμεσο, σίγουρα όμως απόλυτο τρόπο. Ο δε Γέροντας Παϊσιος, θα το κατέτασσε (όπως έκανε φοβικά με άλλα φαινόμενα και έντυπα που δεν κατανοούσε) στα "τέρατα και σημεία της εποχής".
Πιστεύω, για να γυρίσουμε στο προκείμενο, πως η αγιοποίηση του Γέροντα Παϊσιου δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αποτελεί τροφή για τους μελλοντικούς ζηλωτές, πάτημα για τα μελλοντικά αίσχη των φανατικών και έναν ακόμα τρόπο όσοι παίζουν με τα μυαλά των πολλών να συνεχίσουν να το κάνουν για να αντλούν τη δύναμη και το κύρος τους. Σε αυτά τα πλαίσια οι άγιοι είναι επικίνδυνοι και πιο επικίνδυνοι ακόμα όσοι τους πιστεύουν και όσοι τους προτάσσουν άκριτα ως πρότυπο.
Για να πιάσω, τελειώνοντας, το Charlie Hebdo μιας και το επιτάσσει ο καιρός, εντύπωση προκαλεί το πρώτο εξώφυλλο του περιοδικού μετά τη σφαγή. Παρουσιάζεται ο Μωάμεθ να κλαίει κρατώντας το γνωστό μπανεράκι μα μένει κανείς σε αυτό που γράφει πάνω-πάνω με κεφαλαία. "ΌΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙ". Σπουδαία δήλωση από μια παρέα άθεων, έτσι δεν είναι;

*******

 

"Ν": Και τώρα τα σχόλιά μας, με αγάπη προς τον αδελφό (σ.σ. για τυχόν νέους μπλογκοναύτες, τι σημαίνει το όνομα του ιστολογίου μας, εδώ).

Το γέροντα δεν τον αγιοποίησε κάποια ύποπτη κλίκα ρασοφόρων, αλλά ο ορθόδοξος χριστιανικός λαός, που τόσο αλαζονικά φαίνεται να υποτιμάται από τον αγαπητό αρθρογράφο και τους πολλούς ομοίους του. 120.000 άνθρωποι επισκέφτηκαν τον τάφο του μέσα σε μια δυο μέρες τον Ιούλιο του 2014, στην 20ή επέτειο της κοίμησής του. Άραγε όλοι αυτοί πώς και δεν εντόπισαν ότι είχαν να κάνουν μ' έναν μικρόψυχο φουκαρά, που είχε τόσα ελαττώματα; Μάλλον όλοι τους θα είναι ανόητοι, αμαθείς, θρησκόληπτοι, εύπιστοι ή εξίσου ρατσιστές κ.τ.λ. με τον άνθρωπο που τιμούν... Συμφωνείτε;

Μόνο που ο γέροντας τιμάται ως κήρυκας της πανανθρώπινης αγάπης, όχι του ρατσισμού πάσης φύσεως, της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού κ.τ.λ. Τιμάται ως ο άνθρωπος που παρακαλούσε να πάρει πάνω του τον καρκίνο άλλων, για να γιατρευτούν εκείνοι, και τελικά πέθανε από καρκίνο.
Συνεπώς, όποιοι θεωρούν "επικίνδυνους" τους αγίους, κατά βάθος, χωρίς να το καταλαβαίνουν, θεωρούν επικίνδυνη αυτήν ακριβώς τη διδασκαλία περί πανανθρώπινης αγάπης, γιατί αυτό αντιπροσωπεύουν οι άγιοι (δες και σχετικά με τον άγιο Πορφύριο). Τέλος πάντων...
Η θεσμική Εκκλησία λοιπόν απλώς αποδέχτηκε την τιμή του γέροντα ως αγίου στη συνείδηση του λαού - ανθρώπων κάθε κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου. Μάλιστα την αγιότητα του γέροντα δεν τη διακήρυξε καν η Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που, πιστέψτε με, τα "παγκάρια του" δε θα γεμίσουν περισσότερο μετά από αυτή την πράξη απ' όσο "γέμιζαν" πριν.

Φυσικά ο αρθρογράφος μας μάλλον δεν αποδέχεται ότι υπάρχει η κατάσταση της αγιότητας (ένωσης του ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ), αλλά απλώς ότι ένας ανοιχτόμυαλος και ανθρωπιστής διανοούμενος μπορεί να λάβει τιμητικά και μόνον αυτό τον τίτλο, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παράσημο. Τι ακριβώς είναι η αγιότητα κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία - πράγμα χειροπιαστό και όχι θεωρητικό - εδώ. Καλό είναι, κατά τη γνώμη μου, να διαβάσετε και την Πατερική Θεολογία του π. Ιωάννη Ρωμανίδη.
Οι χιλιάδες μαρτυρίες ανθρώπων κάθε κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου (το ξαναλέω) για τη σοφία, την αγάπη, αλλά και τα θαυματουργικά χαρίσματα όχι μόνο του π. Παϊσίου, αλλά πάρα πολλών σύγχρονων αγίων από πολλές χώρες, διαγράφονται με άνεση, αλλά, επιτρέψτε μου να πω, με μεγάλη βιασύνη και χωρίς καμιά έρευνα ή τεκμηρίωση. Όταν όμως υπάρχουν χιλιάδες μαρτυρίες για κάτι, η άποψη εκείνων που απλώς το αρνούνται δε μπορεί να θεωρηθεί έγκυρη. Χρειάζεται κάτι παραπάνω από την απλή άρνηση ή την επίκληση των ορθολογιστικών (αλλά αρκετά δογματικών) πεποιθήσεών τους.

Ακόμη και καθηγητές πανεπιστημίων έχουν καταθέσει μαρτυρίες για την αγιότητα σύγχρονων αγίων, όπως ο Γεώργιος Παπαζάχος & ο Γεώργιος Κρουσταλάκης για τον άγιο Πορφύριο, ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος (ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους που διαθέτει η χώρα μας αυτή τη στιγμή) για τον άγιο Παΐσιο κ.π.ά. (δείτε περισσότερα στην ανάρτησή μας Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;). Δείτε επίσης πολλές μαρτυρίες μορφωμένων ανθρώπων για τον άγιο Παΐσιο σε δύο τηλεοπτικά αφιερώματα στο πρόσωπό του, εδώ & εδώ.
Όλοι αυτοί υποβιβάζονται σε αμαθή όχλο. Τεκμήρια; Τα ψάχνουμε.
Να επισημάνουμε ότι οι ανωτέρω πανεπιστημιακοί διαφέρουν από τους άθεους συναδέλφους τους στο εξής: ετούτοι αποδέχονται και βεβαιώνουν κάτι που είδαν με τα μάτια τους, ενώ εκείνοι απορρίπτουν κάτι επειδή οι ίδιοι δεν το έχουν δει και αρνούνται - αυθαίρετα και ατεκμηρίωτα - την αξία της μαρτυρίας εκείνων που το είδαν, ακόμη κι αν πρόκειται επίσης για πανεπιστημιακούς διδασκάλους ή για χιλιάδες μάρτυρες.

Ωστόσο, ας λάβουμε υπόψιν ότι υπάρχουν και άγιοι (αρχαίοι και σύγχρονοι) πολύ μορφωμένοι, όπως (ενδεικτικά) ο γέροντας Σωφρόνιος ή η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα κ.π.ά., αλλά και καθηγητές πανεπιστημίου, όπως οι άγιοι Λουκάς ο Ιατρός, Ιουστίνος Πόποβιτς, Ευθύμιος Τακαϊσβίλι, Γρηγόριος Περάτζε κ.ά. Άραγε αμαθείς και... σχιζοειδείς κήρυκες απίθανων ανοησιών, ρατσιστές, μισαλλόδοξοι, μισογύνηδες κ.λ.π. ήταν κι αυτοί;
Για το δυνατό χαρτί της απέναντι όχθης, ότι όλες οι πνευματικές εμπειρίες των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα δυσλειτουργίας εγκεφαλικών κέντρων (νευροθεολογία), νομίζω πως δίνεται, πρώτα ο Θεός, μια ικανοποιητική απάντηση εδώ.

Τα "ελαττώματα" του γέροντα

Ας πάμε τώρα στο διά ταύτα.
"Ο Γέροντας Παΐσιος προβάλλει μέσα από τα βιβλία που εξέδωσε ο ίδιος όσο και συνολικά από την παραφιλολογία που τον περιβάλλει ως μισαλλόδοξος, ξενόφοβος, ομοφοβικός, ρατσιστής, εθνικιστής, υποτιμητής των γυναικών, βαθύτατα αμόρφωτος και προφανέστατα σχιζοειδής κήρυκας των πιο απίθανων ανοησιών. Πρόκληση αποτελεί να μπορέσει κανείς να ΜΗΝ εντοπίσει αυτά τα στοιχεία στις ρήσεις του γέροντα έστω και εφαρμόζοντας τα πιο επιεική κριτήρια".

Σχιζοειδής προφανώς χαρακτηρίζεται ο άγιος με τόση... αγάπη από τον αρθρογράφο μας, επειδή έλεγε για τις πνευματικές εμπειρίες του (οπτασίες του θείου Φωτός, της Θεοτόκου, αγίων κ.τ.λ.). Μόνο που: α) Πώς τεκμηριώνεται ότι όλα αυτά ήταν συμπτώματα ψυχικής νόσου και όχι αληθινή επικοινωνία με έναν άλλο κόσμο, που απλώς συμβαίνει ορισμένοι άνθρωποι να μην αποδέχονται την ύπαρξή του, ενώ άλλοι τη γνωρίζουν από πρώτο χέρι; β) Τα θαυματουργικά χαρίσματα του αγίου μαρτυρούνται από τόσο πολλούς ανθρώπους, ώστε οι υψηλές πνευματικές εμπειρίες του θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με μεγαλύτερη προσοχή. Δεν είναι επιστημονικά συνετό απλώς να διαγραφούν με μια μολυβιά.

Η διάκριση ανοησίας και σοφίας είναι κάτι πολύ σχετικό και οι απόψεις των ανθρώπων για το θέμα μεταβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες. Μάλιστα, διαχρονικά, η αλαζονεία πάντα χαρακτηρίζει ανοησία ό,τι δεν καταλαβαίνει. Ας υποψιαστεί λοιπόν έκαστος μήπως κι εδώ συμβαίνει κάτι παρόμοιο και, αντί να κηρύττει ανοησίες ο άγιος, αίφνης λέει σωστά πράγματα και απλώς οι επικριτές του φοβούνται και αποστρέφονται ό,τι δεν καταλαβαίνουν...
Παρόμοια ισχύουν και για την αξιολόγηση κάποιου ως "βαθύτατα αμόρφωτου". Άραγε το ίδιο θα έλεγε ο αρθρογράφος για ένα Ινδιάνο σοφό ή μόνο για έναν ορθόδοξο μοναχό - και μάλιστα αναγνωρισμένο ως άγιο από τους μισητούς ορθόδοξους χριστιανούς, που όλοι μαζί είναι βαθύτατα αμόρφωτοι έστω κι αν είναι πανεπιστημιακοί - θεωρείται κατάλληλος ο χαρακτηρισμός;...

Μισαλλόδοξος δεν ήταν ο γέροντας. Δε νομίζω ποτέ να δίδαξε το μίσος ενάντια σ' εκείνους που έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις από εκείνον. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να λέει ψέματα, ότι "όλοι έχουν δίκιο" ή ότι "δεν υπάρχει αμαρτία, κάντε ό,τι θέλετε" ή ότι "ο Χριστός δεν είναι η μοναδική Αλήθεια" κ.τ.τ., για να είναι αρεστός όχι στο Θεό αλλά στους διάφορους αμύντορες της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας...
Ως μισαλλοδοξία παρερμηνεύεται η προσπάθειά του να σώσει τους πλανημένους, αφού εκείνος ήξερε από εμπειρίες δεκαετιών ποιος είναι ο δρόμος που οδηγεί στο Φως και ποιος στο Σκοτάδι. Όμως η άγνοια των επικριτών του δεν μπορεί να συγχωρέσει τη δική του (και πολλών άλλων) γνώση.
Παραθέτουμε δειγματοληπτικά μερικά λόγια του, από αυτή την ανάρτηση που είχαμε ανεβάσει για το φουκαρά τον "διασκεδαστή Παστίτσιο", που, επειδή διασκέδασε τον αρθρογράφο μας (ενώ ο π. Παΐσιος προφανώς δεν τον διασκέδασε) αξίζει σεβασμό, άσχετα αν πλήγωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που αγαπούν το γέροντα (εμείς βέβαια - και πολλοί άλλοι, π.χ. ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος - είχαμε ταχθεί κατά της δίωξής του)...
 

Εικ. από εδώ

Τι λέει ο γέροντας Παΐσιος για τις βρισιές (από εδώ):
 
Είναι καλύτερα, αν ένας βρίζει, βλασφημεί κ.λπ. καί είναι αναιδής, να κάνης ότι είσαι απασχολημένος καί δεν ακούς καί να λες την ευχή. Γιατί αν καταλάβει ότι τον παρακολουθείς, μπορεί να βρίζει συνέχεια, καί έτσι γίνεσαι αιτία να δαιμονισθεί. Όταν όμως δεν είναι αναιδής άλλα ευσυνείδητος, καί βρίζει από κακή συνήθεια, μπορείς κάτι να τού πεις. Αν πάλι είναι ευσυνείδητος, άλλα έχει πολύ εγωισμό, πρέπει να προσέξεις να μην τού μιλήσεις αυστηρά άλλα ταπεινά, όσο μπορείς, καί με πόνο. Τι λέει ό Άββας Ισαάκ; «Έλεγξον διά της δυνάμεως των αρετών σου τους φιλονεικοϋντας μετά σού… καί άποστόμωσον αυτούς διά της πραότητος καί της γαλήνης των χειλέων σου. Έλεγξον τους μεν ακόλαστους διά της ενάρετου συμπεριφοράς σου, τους δε αναίσχυντους κατά τας αισθήσεις διά της συστολής των ομμάτων σου».

 
Γεροντος Παϊσίου , “Λόγοι” τ. Β΄

Πώς μπερδεύουν τον κόσμο με τα ψέματα που λένε! Για να ξεγελάσει κάποιος μια κοπέλα της είπε: «Ο πατήρ Παΐσιος είδε όραμα ότι θα σε παντρευτώ· πάρε να φορέσεις αυτό χωρίς να εξετάσεις τι είναι», και της έδωσε κάτι που ήταν μαγικό αλλά εκείνη ευτυχώς δεν το φόρεσε. «Καλά ο πατήρ Παΐσιος με τέτοια ασχολείται!», είπε και πιάνει και μου γράφει ένα γράμμα, τέσσερις σελίδες με πυκνά γράμματα, γεμάτο βρισιές. Τέτοιο βρισίδι! «Δεν πειράζει, λέω, βρίσε με. Χαλάλι να γίνει το βρισίδι, αφού δεν ξεγελάστηκες να φορέσεις αυτό το σατανικό!». 

 

Άλλο:

 

Όταν αγαπάς τον Θεό, δεν είναι δυνατόν να μην αγαπάς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο. Η αγάπη μας προς τον Θεό φέρνει την αγάπη προς τον πλησίον, διότι όποιος πλησιάζει τον Θεό είναι πλησίον όλων των ανθρώπων, όπως και οι Άγιοι. Αλλά και στην αγάπη μας προς τον πλησίον κρύβεται η μεγάλη αγάπη μας προς τον Θεό.
Όταν δώση κανείς την καρδιά του στον Θεό, όλα τα αγαπάει∙ όχι μόνον όλους τους ανθρώπους, αλλά και τα πουλιά και τα δένδρα, ακόμη και τα φίδια. Τότε προσκυνάει με ευλάβεια όχι μόνον τον Θεό και τους Αγίους αλλά και τις εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους. Κι όλα τα δημιουργήματα, μεγάλα ή μικρά, πολύτιμα ή ασήμαντα πετραδάκια και ξυλάκια, τα παίρνει με ευλάβεια και τα ασπάζεται, σαν ευλογία από τον Δημιουργό του, όπως ασπάζεται κανείς ένα μικρό ή μεγάλο αντικείμενο που παίρνει ευλογία από κάποιο σεβαστό του πρόσωπο (άγιος Παΐσιος, από εδώ).

 

Ο πανεπιστημιακός Γ. Κρασανάκης γράφει για τον άγιο:

Έμμεσα, πλην σαφώς, ο Γέροντας μας έλεγε: Μακριά η οργή, η κακία, η εκδίκηση, η τιμωρία. Αγάπη προς όλους, και προς τους απειθείς, τους δύστροπους, τους ανυπάκουους. Κι όλα αυτά «όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους καί αδίκους» (Ματθ. ε' 45). Ο Γέροντας ζητούσε πλήρη εφαρμογή των εντολών του Κυρίου. Κι όλα αυτά μέσα σ' ένα πνεύμα αγάπης καί διάκρισης.
Το κήρυγμα της αγάπης του Γέροντα ήταν απλό καί πειστικό. Έλεγε: «Ο καλός χριστιανός αγαπά πρώτα τον Θεό και έπειτα τους ανθρώπους ("Ν": δηλ. όχι μόνο το Θεό, αλλά και τους ανθρώπους). Η υπερχείλιση της αγάπης πηγαίνει καί στα ζώα καί τη φύση. Η αγάπη μας προς συγγενείς καί ξένους πρέπει να είναι αδελφική». Πρώτα, λοιπόν, αγάπη καί σεβασμό προς τον Θεό, κι έπειτα προς όλα τα δημιουργήματα του. Αυτή την αγάπη πρέπει να βιώνει ο πιστός χριστιανός. (Από αυτό το άρθρο).

 

Πάμε παρακάτω...  

 

Ξενόφοβος ο γέροντας, γιατί; Μήπως είχε πει ότι θα μας αλλοτριώσει η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών; (Παρότι τότε ήταν στις αρχές ακόμη). Αυτό είναι μια αλήθεια και δεν σημαίνει μίσος προς τους ξένους. Δε νομίζω πως είχε διδάξει να μισούμε τους μετανάστες ή γενικά τους ξένους και να βιαιοπραγούμε εναντίον τους.

Ομοφοβικός ο γέροντας δεν ήταν. Δεν είχε κάποιου είδους "φοβία" προς τους ομοφυλόφιλους. Απλώς έλεγε την αλήθεια, ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα πάθος που (όπως κάθε πάθος - και ΟΛΟΙ έχουμε κάποια, αλλά τα ωραιοποιούμε και τα προσκυνάμε) παγιδεύει τον άνθρωπο, τον καταστρέψει και τον απομακρύνει από το Θεό. Αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, για δικούς τους λόγους, άλλο καπέλο.
Για το ότι ο γέροντας αγαπούσε - και δε "φοβόταν", ούτε αποστρεφόταν - τους ομοφυλόφιλους, προσάγω τα κάτωθι:
1) Κάποτε ένα ομοφυλόφιλος που αισθανόταν ντροπή για το πάθος του και αδιέξοδο εκ της αδυναμίας του να το ξεπεράσει, πήγε κατά θεία πρόνοια σαν έσχατη λύση να δει «κάποιον Παΐσιο» για τον οποίο άκουσε. Όταν πήγε και χωρίς να προλάβει να μιλήσει, ο Όσιος τον χαστούκισε δυνατά. Ο άνθρωπος έπεσε στα γόνατα χαμένος και αναλύθηκε σε δάκρυα απόγνωσης. Ο γέροντας μετ’ ολίγον έσκυψε, τον αγκάλιασε, τον ασπάσθηκε, τον ανασήκωσε και του είπε: «δεν σε χτύπησα για αυτό που κάνεις, αλλά για αυτό που σκέπτεσαι να κάνεις». Διότι σκεπτόταν σοβαρά την αυτοκτονία. Του εξήγησε ότι με την τραγική αυτή κατάληξη θα έχανε την ψυχή του, ενώ η οδύνη για το πάθος του θα ήταν στεφάνι και το κλειδί της εισόδου του στην αιωνιότητα (από αυτό το άρθρο, που αναφέρεται στις εναντίον του γέροντα κατηγορίες).

2) Διάλογος του αγίου με ένα νεαρό ομοφυλόφιλο, που αγωνιζόταν ενάντια στην ομοφυλοφιλία αλλά ένιωθε αδύναμος γι’ αυτό τον αγώνα (φυσικά ένας άθεος θα θεωρήσει - εσφαλμένα - πως ένας τέτοιος αγώνας ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό του εαυτού μας, αλλά τώρα δεν αναφερόμαστε σ' αυτό, αλλά στο αν ο γέροντας μισούσε τους ομοφυλόφιλους). Ο νέος είπε στο γέροντα ότι δε μπορούσε να σταματήσει να ζει ως ομοφυλόφιλος. Και ο γέροντας, αφού του είπε να εξομολογηθεί, τον ρώτησε:

«Μπορείς να διαβάζεις ένα κεφάλαιο από την Αγ. Γραφή;».

«Μπορώ».

«Μπορείς να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στήν Εκκλησία;».

«Μπορώ».

«Μπορείς να νηστεύεις Τετάρτη και Παρασκευή;».

«Μπορώ».

«Μπορείς ένα μικρό ποσό να το δίνεις ελεημοσύνη;».

«Μπορώ».

«Μπορείς…».

«Μπορώ…» (πολλά ακόμα).

Στο τέλος του λέει: «Βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις χίλια πράγματα και δε μπορείς ένα. Κάνε εσύ τα χίλια και άφησε στο Θεό το ένα!!!». (Από εδώ).

Αυτό δείχνει σεβασμό, αγάπη και ενίσχυση, όχι ρατσιστικό μίσος ή φόβο, υποτίμηση ή αποστροφή.

Υποτιμητής των γυναικών / μισογύνης δεν ήταν ο γέροντας. Προσάγω προς τούτο:

 

α) Τη μεγάλη ευλάβεια που είχε προς την Παναγία και τις αγίες της Ορθοδοξίας, ιδιαίτερα μάλιστα την αγία μεγαλομάρτυρα Ευφημία, η οποία τον είχε τιμήσει με εμφάνισή της σ' αυτόν και είχε συνομιλήσει μαζί του επί πολλές ώρες. Για τους δύσπιστους, θα πω απλώς ότι ένας μισογύνης δε θα παρουσίαζε ως τιμή του ότι του εμφανίστηκε μια αγία γυναίκα (και μάλιστα μέσα στο Άγιο Όρος), αλλά μόνο άντρες.

β) Τη στενή πνευματική σχέση του με πάρα πολλές γυναίκες, κάποιες από τις οποίες ίδρυσαν το μοναστήρι του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπου και ζήτησε να ταφεί ο γέροντας. Εκεί μάλιστα - και όχι σε κάποιο αντρικό μοναστήρι - παρέδωσε και τα ιερά λείψανα ενός άλλου θαυματουργού αγίου (ιερέα και δάσκαλου, σεβαστού από χριστιανούς και μουσουλμάνους και εθνάρχη του λαού του), του αγίου Αρσένιου του Καππαδόκη.

 

Η όμορφη δεντροκκλησιά του αγίου Παϊσίου στην Αγία Βαρβάρα Κόνιτσας...

 

γ) Το γνωστό λόγο του «Μια ευλαβής γυναίκα αξίζει περισσότερο από την εικόνα μιας αγίας, γιατί είναι ζωντανή» (από αυτό το άρθρο του καθηγ. Γ. Κρασανάκη).

Επίσης, άλλος λόγος του: «Ένα είναι το αγγελικό σχήμα των Μοναχών και των Μοναζουσών. Ουκ ένι άρσεν και θήλυ» (Γαλάτας γ΄,28). [Για την "υποτίμηση της γυναίκας" στην Ορθόδοξη Εκκλησία γενικότερα, δες εδώ].

 

δ) Την παράκλησή του να ταφεί, όπως είπαμε, όχι στο αγαπημένο του Άγιο Όρος, όπου αγωνίστηκε επί δεκαετίες, όπου αγίασε και έζησε μεγαλειώδεις πνευματικές εμπειρίες, αλλά στο γυναικείο μοναστήρι της Σουρωτής, επειδή ήξερε ότι τον τάφο του θα θέλουν να τον επισκέπτονται και γυναίκες, οι οποίες, ως γνωστόν, δεν μπαίνουν στο Άγιο Όρος (άλλο ένα στοιχείο που εγείρει το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία εκείνων που δεν το κατανοούν).

Τέλος ο άγιος Παΐσιος δεν ήταν και εθνικιστής, παρά τις γνωστές αναφορές του στο "πάρσιμο της Πόλης".

 

Ο γέροντας ήταν κήρυκας της πανανθρώπινης αγάπης. Προσευχόταν ακόμη και για το διάβολο. Δεν δίδασκε το μίσος κατά των Τούρκων και γενικά κατά των εχθρών της πατρίδας μας (οι επικριτές του αμφιβάλλω αν έχουν τόση αγάπη και ανοχή για το διαφορετικό ή ακόμη και για τον εχθρό, όση είχε ο γέροντας). Αυτά που έλεγε για καταστροφή της Τουρκίας και επιστροφή της ΚΠολης σε ελληνικά χέρια, τα έλεγε είτε επειδή τα "έβλεπε", είτε επειδή τα είχαν πει προγενέστεροι άγιοι με προφητικό χάρισμα, όπως ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Το ενδιαφέρον του, λέγοντας όλα αυτά, δεν ήταν πολιτικό, αλλά πνευματικό. Για τον άγιο Παΐσιο (και πολλούς ακόμη, ρομαντικούς "ανόητους"), Ελλάδα = ένα ορθόδοξο έθνος. Όταν η Ελλάδα ακμάζει (πνευματικά, όχι εξαρτημένη από τα λεφτά και την τεχνολογία, που τελικά μετατρέπονται σε μέσα χειραγώγησής μας από τις πολυεθνικές), ακμάζει και η Ορθοδοξία, δηλαδή πλησιάζουν το Χριστό και σώζονται οι άνθρωποι. Όταν η Ελλάδα παρακμάζει πνευματικά (όπως συμβαίνει τώρα), κλονίζεται ένας ορθόδοξος πύργος και χάνονται και ψυχές.

 

Άγιοι Αρσένιος & Παΐσιος (από εδώ)

Αν η Ελλάδα είναι ορθόδοξη χώρα, τότε κάθε πολιτική νίκη ή ήττα της σημαίνει αντίστοιχα νίκη ή ήττα της Ορθοδοξίας ενάντια στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους (πρέπει βέβαια οι νίκες να κερδίζονται με ταπείνωση και χριστιανικό πνεύμα, όχι με σκληρότητα και φανατισμό προς τους εχθρούς). ΑΥΤΟΣ είναι ο λόγος που τόσοι χριστιανοί (χωρίς να είναι εθνικιστές ή ακροδεξιοί ή φασίστες κ.τ.λ.) ενδιαφέρονται για την ΚΠολη, που είναι μια από τις πηγές της Ορθοδοξίας παγκοσμίως.

Αυτό ίσως να μην το καταλαβαίνουν ή να μην το ανέχονται οι απέναντι, αλλά ας αντιληφθούν τουλάχιστον ότι είναι καρπός αγωνίας για τη σωτηρία των ανθρώπων, όχι προϊόν εθνικιστικού μίσους - και ναι, διαστρεβλώνεται πολλές φορές από εθνικιστές που το εκμεταλλεύονται, αλλά κάνουν λάθος.

Το ότι ο άγιος δεν ήταν εθνικιστής και δε μισούσε τους Τούρκους (σε κάποιο δημοσίευμα είδα να γράφει ότι είχε αποκαλέσει τους Τούρκους "καταραμένη φυλή" - αυτό ΑΝ αληθεύει, μπορεί να το είπε ακόμη και με πόνο), φαίνεται από τα τόσα θαύματα του αγίου Αρσένιου του Καππαδόκη προς μουσουλμάνους, άντρες και γυναίκες, που παραθέτει στη βιογραφία του, που ο ίδιος έγραψε.

Περί Charlie Hebdo

 

Ας κλείσουμε με ένα σχόλιο για το Charlie Hebdo, που έχει γίνει ιερός τόπος μαρτύρων για την αθεϊστική θρησκευτικότητα της (νέας) εποχής μας, με αντιμετώπιση αντίστοιχη με αυτήν των πιστών κάθε θρησκείας για τους ιερούς τόπους και τους μάρτυρές τους (και μαντεύω πως όποιος τολμήσει να το σατιρίσει θα δεχτεί ανάλογη βίαιη αντίδραση - και οι χριστιανοί έδωσαν το αίμα τους κατά καιρούς, αλλά αυτό δεν τους θέτει στο απυρόβλυτο της "σάτιρας" εκ μέρους του αντιθρησκευτικού φανατισμού).

Γράφει ο αρθρογράφος μας ότι στην Ελλάδα το περιοδικό θα υφίστατο τρομερή βία. Όμως, ενώ κυκλοφορεί τόσα χρόνια χυδαιολογώντας κατά του Χριστού προσωπικά και κατά του Τριαδικού Θεού (βλ. εδώ), δεν πήγαν χριστιανοί να τους την ανάψουν, αλλά οι μουσουλμάνοι έσπευσαν όταν σατιρίστηκε ο ιδρυτής τους. Αυτό νομίζω πως δεν είναι τυχαίο.

Αντίθετα, βία εξαπολύουν τα έντυπα και οι διαδικτυακοί "διασκεδαστές" αυτού του είδους ενάντια σε εκατομμύρια ανθρώπους διαφορετικών πεποιθήσεων από τις δικές τους, ξέροντας πολύ καλά ότι τους πληγώνουν κατάφωρα. Και μάλιστα ανθρώπους που δεν τους έφταιξαν σε τίποτε, γιατί δεν "σατιρίζουν" τα κακώς κείμενα της όποιας Εκκλησίας (ή "Εκκλησίας") ή του Ισλάμ, αλλά τα πρόσωπα που θεωρούν ιερά οι απλοί χριστιανοί και οι απλοί μουσουλμάνοι. Και ασφαλώς ο Χριστός δεν δίδαξε κάτι που να Του αξίζει να υβρίζεται τόσο φρικτά.

Δεν υπάρχει αγάπη και σεβασμός προς τον άνθρωπο σ' αυτή την αντιμετώπιση των ιερών μας, καταλάβατε; Αυτό ακριβώς είναι το "σημείο των καιρών".

Ναι, "δεν καταλαβαίνω" τι το αξιόλογο υπάρχει σ' αυτό, όπως δεν καταλαβαίνω πώς δε βλέπουν αυτή τη φρικτή και χυδαία ψυχολογική βία εναντίον των απλών ευσεβών ανθρώπων οι αμύντορες τής (μετα)νεωτερικότητας, σαν τον αρθρογράφο μας. Δεν το καταλαβαίνω, και επιτρέψτε μου να διεκδικήσω για τον εαυτό μου το δικαίωμα, έστω και εγωιστικά, να θεωρώ πως δεν είμαι ούτε αμαθής ούτε ανόητος. Δόξα τω Θεώ.

Γράφοντας "όλα είναι συγχωρημένα", οι συντάκτες του περιοδικού δε νομίζω πως κυριολεκτούσαν. Μακάρι να κυριολεκτούσαν. Τι εννοούσαν όμως; Ότι συγχώρησαν τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές για τους φόνους που διέπραξαν; (Αυτό όντως θα ήταν "σπουδαία δήλωση από μια παρέα άθεων"!). Ότι ο Μωάμεθ συγχωρεί την εναντίον του σάτιρα και καλεί τους οπαδούς του να μην απαιτούν αιματηρή εκδίκηση; Τι ακριβώς;

Πολύ φοβούμαι ότι απλώς συνεχίζουν να πικάρουν τους μουσουλμάνους, βάζοντας τον ιδρυτή της θρησκείας τους να λέει κάτι απολύτως αντίθετο με αυτά που πραγματικά δίδαξε, κάτι 100% χριστιανικό, όχι ισλαμικό. Νομίζω πως αυτό είναι και τίποτε άλλο.

Θα ήθελα όμως, ειλικρινά, να ξέρω αν οι Γάλλοι αυτοί συντάκτες αναγνωρίζουν την αξία της συγχώρεσης του εχθρού (που έχει σκοτώσει το συνάδελφό σου και απειλεί εσένα) και, αν ναι, πώς το στηρίζουν αυτό, αφού δεν είναι παρά μια ακόμα ανορθόλογη "παλαβομάρα" των χριστιανών και του γελοίου αρχηγού τους, του Ιησού Χριστού...

 

Σταματώ εδώ. Αν μου ξέφυγε κάτι, συμπαθάτε με. "ΌΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΧΩΡΕΘΕΙ" εξάλλου. Δόξα τω Θεώ.

Ο άγιος να σε προστατεύει και να σε φωτίζει, αδελφέ. Ευχαριστώ.

ΥΓ. Αρκετά για τον άγιο Παΐσιο - και διδαχές του - μπορείτε να διαβάσετε εδώ.