Είναι ένα άρθρο του 2006, αλλά δυστυχώς όλο και πιο επίκαιρο.
Από το ιστολόγιο του Expaganus.
[...] Η ανατροφή ενός παιδιού είναι κάτι πολύ δύσκολο και βαρύ στο οποίο
πολλά άτομα που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προδιαγραφές, απέτυχαν, γιατί
δεν κατάλαβαν ότι απαιτεί αυτοθυσία κι όχι συμπεριφορά του τύπου «είναι
δικαίωμά μου». Η φύση έχει ορίσει τα παιδιά να μην φυτρώνουν μέσα από
τα λάχανα, για να τα παίρνει όποιος γουστάρει, επιλέγοντας ίσως τα πιο
όμορφα, τα πιο έξυπνα, με το φύλο που προτιμά κτλ., αλλά να είναι
αποτέλεσμα της αγαπητικής ένωσης δυο ανθρώπων. Από την ένωση αυτή μπορεί
να προκύψουν παιδιά άσχημα ή καθυστερημένα, όχι ό,τι ονειρεύεται αυτός
που θέλει να υιοθετήσει φαντάζομαι… Όμως επειδή είναι σάρκα από τη σάρκα
τους οι (φυσιολογικοί) γονείς τα αγαπούν και τα φροντίζουν, χωρίς να
έχουν από αυτά ιδιοτελείς απαιτήσεις.Θα μου πει τώρα κάποιος: τι λε ρε εξπάγανε. Ποιος σου το είπε εσένα ότι ο καθένας που φέρνει στον κόσμο παιδιά το κάνει επειδή βρίσκεται σε αγαπητική ένωση. Μπορεί να πήγε με κάποιον άγνωστο για μια νύχτα! Μπορεί να μην πρόλαβε να κάνει έκτρωση! Μπορεί απλά να του αρέσει να κάνει σεξ, μπορεί να θέλει να μας πείσει ότι είναι γόνιμος/γόνιμη, μπορεί να θέλει να τυλίξει κάποιο πρόσωπο με σκοπό το γάμο, την οικονομική εξασφάλιση κτλ. Μπορεί τέλος να είναι εξίσου διαταραγμένος με έναν ομοφυλόφιλο, ή να είναι ομοφυλόφιλος που έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί στοιχειωδώς με το αντίθετο φύλο, που έχει παντρευτεί για να χρησιμοποιεί την οικογένεια ως φερετζέ πιο αποτελεσματικό από το πάλαι ποτέ μούσι κτλ.
Μπορεί να είναι ψυχικά ομοφυλόφιλος, να μην έχει τη δυνατότητα να δοθεί ολοκληρωτικά σε ένα πρόσωπο του αντίθετου φύλου αλλά να χρησιμοποιεί πρόσωπα του αντίθετου φύλου ως σώματα του αντίθετου φύλου για να περνάει ευχάριστα. Μπορεί να είναι κάποιος, που μόλις η κοπέλα του είπε ότι είναι έγκυος, αυτός να προσπάθησε να την πείσει να πάει στον εκτρωσά, κι όταν είδε ότι δεν την πείθει, να εξαφανίστηκε. Τι καλύτερο έχει αυτός από έναν ομοφυλόφιλο που θέλει ν’ αποκτήσει παιδιά, ώστε να θεωρούμε την τεκνοποιία «δικαίωμα» για ένα τέτοιο άτομο; Και ποιος σου είπε ότι οι «νορμάλ» ετεροφυλόφιλοι γονείς δεν έχουν από τα παιδιά τους ιδιοτελείς απαιτήσεις; Δεν άκουσες ποτέ για γονείς αιμομείκτες ή /και προαγωγούς, δεν διάβασες για παιδιά που αυτοκτόνησαν επειδή δεν έγραψαν καλά στις εξετάσεις;
Κι εγώ θα απαντήσω τα εξής: δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί ετεροφυλόφιλοι χρησιμοποιούμε το σεξ για διασκέδαση, χωρίς να μας νοιάζει για τα πρόσωπα που μπορεί να προκύψουν από αυτό, κι ότι αναπαραγόμαστε όχι από αγάπη, αλλά από ένστικτο, όπως τα ζώα. Δεν αμφιβάλλω κι ότι πολλοί γονείς αποδεικνύονται λίγοι για τις απαιτήσεις του ρόλου. Δεν αμφιβάλλω ότι κανείς δεν είναι τέλειος.
Αμφιβάλλω όμως κατά 99,9% ότι μπορεί δυο άνθρωποι που έχουν την ΑΠΟΚΛΙΣΗ* της ομοφυλοφιλίας να αναθρέψουν ένα παιδί όπως αξίζει στο παιδί και ΒΡΙΣΚΩ ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟ να συγκρίνονται αυτοί με όσους ετεροφυλόφιλους είναι στείροι και δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί οι ετεροφυλόφιλοι, είτε οι ενώσεις τους είναι γόνιμες είτε όχι, έχουν την ψυχική και σωματική δυνατότητα να ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΝ το διαφορετικό – το ΑΛΛΟ ΦΥΛΟ – και να ΕΝΩΘΟΥΝ μαζί του. Οι ομοφυλόφιλοι, για τους ΧΨ λόγους που δεν είναι απαραίτητα ίδιοι στον καθένα, παραμένουν εγκλωβισμένοι σ’ ένα ανώριμο, αυτοερωτικό μοντέλο και πάσχουν από ετεροφυλοφοβία, που εκφράζεται με την διαφόρων διαβαθμίσεων ψυχική και σωματική τους ανικανότητα απέναντι στο αντίθετο φύλο.
Δεν εξετάζω αυτή τη στιγμή αν για την ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ που τους οδήγησε στην κατάσταση αυτή φταίει ο ανύπαρκτος ή καταπιεστικός γονιός του αντίθετου φύλου, ο βομβαρδισμός τους από τρελές ορμόνες κατά την ενδομήτρια ζωή τους ή οι επιδράσεις των άστρων ή ο σατανάς – ουστ ουστ. Εξετάζω μόνο το αποτέλεσμα, που είναι δεδομένο: άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν σύμφωνα με το φύλο τους δεν μπορούν και να βοηθήσουν άλλους να ζήσουν σύμφωνα με το φύλο τους. Αφού δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι βρε αδελφέ, πώς στην ευχή θα βοηθήσουν σ’ αυτό τους άλλους;
Το πρόβλημα με το ομοφυλόφιλο ζευγάρι δεν είναι ότι ανήκουν κι οι δυο στο ίδιο φύλο, αλλά ότι επιδιώκουν να παίξουν ρόλους που ανήκουν σε άτομα διαφορετικού φύλου. Πολύ πιο «ομαλά» θα μεγάλωνε ένα παιδί, αν το ανέτρεφαν δύο άτομα του ίδιου φύλου μεν, αλλά που δεν είχαν σχέση ερωτική, παρά μια σχέση που μπορεί να προκύψει στα πλαίσια της οικογένειας και ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ ως προς τις ιδιότητες των φύλων: Ένας πατέρας κι ένας γιος. Μια μάνα και μια κόρη. Δυο αδέλφια κ.τ.λ. Μέσα στην οικογένεια, ο πατέρας προσδιορίζεται ως πατέρας μέσα από τη σχέση του με τη μητέρα, και η μητέρα, μέσα από τη σχέση της με τον πατέρα (εννοείται ότι και οι δυο μαζί προσδιορίζονται ως γονείς μέσα από τη σχέση τους με τα παιδιά). Ένας παραδοσιακός θα έλεγε, «ο άντρας γεννάει και η γυναίκα τίκτει», και θα είχε κάπως περιγράψει, έστω και όχι σε όλη την πληρότητα και την έκτασή της, τη μυστηριώδη και υπέροχη σχέση και συμπληρωματικότητα των αντιθέτων, αναφέροντας κάτι που ΜΟΝΟ τα αντίθετα μπορούν να κάνουν ΜΑΖΙ, σε σχέση και συνάρτηση το ένα με το άλλο, όχι από μόνα τους.
Παράλληλα, αν η ομοφυλοφιλία αυτών που θέλουν να υιοθετήσουν έχει μέσα στα αίτιά της τις τραυματικές σχέσεις με τους γονείς τους, πράγμα που δεν έχει ασφαλώς ξεπεραστεί αφού η ομοφυλοφιλία, το αποτέλεσμα, παραμένει, αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις γονέα-παιδιού χωρίς να αναπαράγουν αυτά τα νοσηρά στα οποία έχουν εκπαιδευτεί, ή κάποια άλλα νοσηρά ως αντίδραση σ’ εκείνα, και μάλιστα μ’ ένα παιδί που δεν είναι σάρκα από τη σάρκα τους, ώστε να υπάρχει ο φυσικός δεσμός που κάπως μπαλώνει τα πράγματα όταν οι γονείς είναι ανώριμοι.
Με όσους ομοφυλόφιλους έχω ζήσει, έχω συζητήσει κι έχω δει, έχω κυριολεκτικά εντυπωσιαστεί από το πόσο έξω από τα νερά τους αισθάνονται όσον αφορά τα παιδιά. Οι περισσότεροι είναι απέναντί τους πολύ θωρακισμένοι και ενώ τους είναι πολύ δύσκολο να αρθρώσουν λέξεις τρυφερές κι αυθόρμητες, εύκολα τους επιτίθενται με εκφράσεις όπως «πάλι κλαις, μυξιάρικο» και άλλα τέτοια. Θυμάμαι τώρα έναν κλόουν, που είχε έρθει σ’ ένα παιδικό πάρτυ να ψυχαγωγήσει τα παιδιά. Τα πιο ευαίσθητα από αυτά απομακρύνονταν από κοντά του, μη αντέχοντας τη ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ που ανάδινε η όλη του ύπαρξη απέναντί τους. Οι πιο καλές περιπτώσεις που ξέρω, είναι κάποιοι που έχουν βαφτιστήρια τα οποία εξωτερικά τουλάχιστον, τα φροντίζουν. Δεν μπορούν όμως να τα πλησιάσουν ψυχικά, κάπου «κολώνουν» ως προς την επικοινωνία, κι έχουν μια τάση όχι να τα αφουγκραστούν αλλά να βρουν ένα τρόπο να τα κατηγοριοποιήσουν. Τόσο πολλά μαζεμένα ελαττώματα όσον αφορά την παιδαγωγία δεν έχω συναντήσει ποτέ σε ετεροφυλόφιλους γονείς.
Δεν θέλω να πω ασφαλώς ότι πρέπει οι ομοφυλόφιλοι να καούν στο πυρ το εξώτερο και άλλες τέτοιες μισανθρωπίες. Ούτε ότι δεν έχουν ευαισθησίες και ταλέντα όπως ο κάθε άνθρωπος. Λέω απλά ότι είναι ακατάλληλοι για γονείς. Και οι σοβαροί ομοφυλόφιλοι, πρώην και νυν, με τους οποίους κάνω παρέα, δεν το αμφισβητούν αυτό. Γιατί εκτός από εκπροσώπους των δύο ειδών που περιέγραψα στην αρχή, ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους υπάρχουν και άνθρωποι που αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία τους υπεύθυνα. Ως πραγματιστές, που παίρνουν την έννοια «άνθρωπος» πολύ στα σοβαρά, κι ακόμα κι όταν πιστεύουν ότι η φύση τους είναι να ζουν ως ομοφυλόφιλοι, παραδέχονται ότι αυτή η πρακτική δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το ρόλο του γονέα, και δεν παρασύρονται από politically correct δογματισμούς για το πώς μας φαίνεται ότι πρέπει να λειτουργούν τα ανθρώπινα όντα και η κοινωνία τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
* Ο όρος «απόκλιση» είναι ο ψυχιατρικός όρος που αντικατέστησε τον παλαιότερο «διαστροφή», για λόγους συμμόρφωσης με το politically correct των δυτικών κοινωνιών και για άλλους οικονομικούς λόγους. Πιο συγκεκριμένα, παλιότερα η ομοφυλοφιλία ήταν καταταγμένη με τον σαδισμό, μαζοχισμό, κοπροφιλία κ.α. που καλούνται «παραφιλίες» και «διαστροφές» και αργότερα βαφτίστηκε «απόκλιση» (από το φυσιολογικό εννοείται). Η αλλαγή έγινε μετά από επέμβαση των ασφαλιστικών, που πλήρωναν ψυχανάλυση για τους ασφαλισμένους, κυρίως στην Αμερική. Έτσι το 1973 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (έτσι λέγεται αν θυμάμαι καλά) έβγαλε την ομοφυλοφιλία από τις «διαταραχές» και οι υπόλοιποι ακολούθησαν την Αμερική σιγά-σιγά (όπως και στα περισσότερα άλλα πράγματα). Απ” ότι ξέρω τα ελληνικά εγχειρίδια την είχαν ακόμα καταχωρημένη ως ψυχασθένεια τουλάχιστον μέχρι πριν 4 χρόνια (γύρω στο 2002). Ίσως κι ακόμα να την έχουν.
Διαβάστε κι άλλη ανάρτησή μας για το θέμα εδώ (από εκεί & η φωτο).
Ενότητα περί ομοφυλοφυλίας στο ιστολόγιό μας εδώ.
Ο «νέος άνθρωπος» του «τρίτου ακαθορίστου φύλου»
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Περί Gay Pride Gay agenda + Ομοφυλοφιλία & Ορθοδοξία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου