Εις δόξαν Θεού, Προσκυνητής
ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΜΟΡΦΟΙ και αρχαγγελικοί άνθρωποι χαίρονται με όλα όσα τους έρχονται, διότι ξέρουν πως «ημών το πολίτευμα εν οὐρανοίς υπάρχει» (Παύλος, προς Φιλιππησίους, γ΄20).
Η τελειότερη μορφή προσευχής είναι η αέναος δοξολογία του Θεού. Όποιος ευχαριστεί τον Θεό συνεχώς, ομοιάζει με τους αγγέλους, οι οποίοι δορυφορούν τον Κύριο και ψάλλουν ύμνους επινίκιους προς τον Δημιουργό του σύμπαντος.
Όμως τί θλιβερό… Το παράπονο και η γκρίνια αιχμαλωτίζουν σήμερα τις ζωές μας. Όλος ο κόσμος στριμώχνεται και φωνάζει, του φταίνε όλα, θλίβεται σε όλα, δεν αναπαύεται σε τίποτα. Παραπονούμαστε με τους ανθρώπους, παραπονούμαστε με τα δυσάρεστα γεγονότα που έρχονται αιφνιδίως στη ζωή μας.
Όμως υπάρχει ένα βαθύ παράπονο, το οποίο αγνοούμε και το οποίο ευθύνεται για όλα τα άλλα παράπονα που εκφράζουμε συνεχώς προς τους γύρω μας - το παράπονο της ψυχής, που παραδέρνει ολόγυμνη από αρετές μέσα στην αγωνία αυτού του κόσμου, ξεκομμένη και ορφανεμένη από τον Θεό και Δημιουργό της. Και το χειρότερο είναι πως δεν αναζητά τα χρυσοΰφαντα ρούχα της Θείας Χάριτος, αλλά τα κουρέλια που προσφέρει το γήινο περιβάλλον μας. Αλλά πού να τη ζεστάνουν την ταλαίπωρη… Αυτά μπάζουν από όλες τις πλευρές. Και όλο ψάχνεται να μαζεύει κουρέλια και όλο υποφέρει. Και τελικά νομίζει πως της φταίνε οι άλλοι.
Η ψυχή μοιάζει με τον άνθρωπο που βγαίνει γυμνός στα χιόνια και, επειδή τουρτουρίζει, φωνάζει στους άλλους που είναι και αυτοί οι έρημοι γυμνοί. Να ήταν τουλάχιστον ντυμένοι να της έδιναν κάποιο ρούχο. Και ενώ φταίνε τα χιόνια και οι πάγοι και η γύμνια, εκείνη βρίζει τους ανθρώπους γύρω της που κρυώνουν. Πράγματι, πολύ ανόητη εικόνα.
Αν η ευλογημένη ψυχή ήταν καλά ντυμένη, δεν θα φοβόταν τους πάγους. Και η εποχή μας, ως γνωστόν, είναι πολύ παγωμένη από έλλειψη αγάπης. Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει κάποτε πως στα έσχατα χρόνια «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (κατά Ματθαίον κδ΄12), θα παγώσει δηλαδή.
Βγαίνεις, λοιπόν, γυμνός στην παγωνιά και σου φταίνε οι άλλοι; Γιατί χάνεις χρόνο γκρινιάζοντας; Κοίταξε να ντυθείς με τη θερμουργό Χάρη του Θεού και τότε θα Τον δοξάζεις για την ωραία ενδυμασία σου και συγχρόνως θα πονάς και για όλους αυτούς που γυμνοί πορεύονται ανάμεσα στις παγωνιές. Και μπορεί να φτάσεις σαν τον απόστολο Παύλο να λες: «Ας παγώσω εγώ, για να ζεσταθούν οι αδελφοί μου» (βλ. προς Ρωμαίους θ΄ 3).
Από το βιβλίο: «Εκπλήξεις χάριτος - Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
π. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΗΝΑ 2010 ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»
Γίναμε ρηχοί. Ποιος έχει ένθεους, παγκόσμιους, διαχρονικούς, απλανείς
πόθους; Ποιος λαχταρά να ενωθεί με όλους τους ανθρώπους; Να τους νιώσει
αδελφούς του; Να ενωθεί με το θείον; Μόνον αυτός δεν πλανιέται, δεν
κινδυνεύει να χαθεί, σε "χαμένα" πράγματα. Λίγοι σήμερα πάνω στον
πλανήτη έχουν τόσο ανοιχτούς ορίζοντες, οικουμενικούς. Σάπισε το
ανθρώπινο είδος από τη ρίζα του. Χρειαζόμαστε εκ βάθρων... ανακαίνιση.
Όλοι πλανηθήκαμε· δεθήκαμε με φτηνιάρικους πόθους· νομίσαμε πως έτσι θα
ευτυχήσουμε. Ο γέροντας Πορφύριος βροντοφωνούσε: "Θα δούμε το χάος ολοζώντανο μπροστά μας, και θα πούμε "όλοι πίσω, όλοι πίσω, πλανηθήκαμε", και θα γυρίσουμε στον Χριστό". Μόνον εκείνος που έχει τον διακαή πόθο της των πάντων ενώσεως δεν πλανιέται ποτέ. Φανταστείτε έναν ηλεκτρολόγο ο όποιος διαθέτει όλα τα υπερσύγχρονα εργαλεία που χρειάζονται για να οργανώσει την ηλεκτρική εγκατάσταση σε ένα σπίτι, αλλά του λείπουν οι μπρίζες και οι διακόπτες. Όλα τα εργαλεία, επομένως, του είναι άχρηστα. Το ηλεκτρικό φως δεν είναι δυνατόν να φωτίσει το σπίτι. Κάπως έτσι λειτουργεί σήμερα η εποχή μας. Διαθέτουμε όλα τα μέσα, αλλά το φως του Θεού δεν υπάρχει στη ζωή μας.
Και όμως υπάρχει λύση... (κλικ εδώ)
Και:
Αυτογνωσία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου