ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Πεντηκοστή και του Αγίου Πνεύματος!...

Η Πεντηκοστή και η Δημιουργία

Η Παναγία, κατά τις Πράξεις των Αποστόλων, 1, 14, πιθανώς παρευρισκόταν στην Πεντηκοστή (στην παραδοσιακή βυζαντινή εικόνα, που περιέχει άλλους συμβολισμούς, δεν εικονίζεται). Στο μέσον παριστάνεται, ως γέρος βασιλιάς, ο ειδωλολατρικός κόσμος, που θα δεχόταν το κήρυγμα των Αποστόλων. Ερμηνεία της εικόνας της Πεντηκοστής δες εδώ.

Του π. Στεφάνου Φρήμαν
Μετάφραση: Φιλοθέη - Διακόνημα

Η γη ειναι ένας θαυμάσιος τόπος. Όπου και να πάμε - σε όσο βαθειά ή μακρινά, ζεστά ή αφιλόξενα μέρη - εκεί βρίσκουμε ζωή. Ωστόσο, στον πιο κοντινό μας γείτονα, τον Αρη, όπου και να ρίξουμε το βλέμμα δεν βρίσκουμε ζωή. Επιθυμούμε να βρούμε. Ελπίζουμε να βρούμε. Εφευρίσκουμε θεωρίες για το ότι μπορεί να βρούμε, αλλά ακόμα δεν βρήκαμε. Υπάρχει κάτι σ’ αυτό που αποκαλούμε ‘ζωή’, τουλάχιστον όσον αφορά στην γήινη εμπειρία μας, που είναι αναπόφευκτο. Μπορεί κάθε ζωντανή ύπαρξη να είναι εύθραυστη αλλά η ίδια η ζωή είναι διαρκής.

Στη Γένεση μαθαίνουμε ότι ο Θεός ευλόγησε αυτόν τον πλανήτη λέγοντας: «καὶ εἶπεν ὁ θεός βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ’ ὁμοιότητα καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐγένετο οὕτως καὶ ἐξήνεγκεν ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ’ ὁμοιότητα καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλόν».

Να σημειώσουμε ότι εδώ δεν λέει ότι ο Θεός είπε: «Ας δημιουργηθεί ζωή!» και αμέσως εμφανίστηκαν τα δέδρα ως διά μαγείας. Αλλά ότι ευλόγησε τον τόπο και τον διέταξε να βλαστήσει χόρτο, καρπό, δένδρα κατά γένος… και έτσι κι έγινε!

Κατά την Πεντηκοστή σύμφωνα με την Ανατολική (=ορθόδοξη) παράδοση, εορτάζεται η Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Εντούτοις υπάρχει μιά παράξενη χροιά στον εορτασμό στην Ανατολική Εκκλησία (ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται). Η εορτή επικεντρώνεται τόσο στις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος κατά τη διάρκεια της Δημιουργίας όσο και στις ενέργειες Του μέσα στην Εκκλησία. Η εκκλησία ντύνεται στα πράσινα. Σύμφωνα με τη Ρωσική παραδόση, πρασινα κλαδιά στολίζουν την εκκλησία, πράσινο χορτάρι απλώνεται στο δάπεδο και υπάρχουν λουλούδια παντού. Τον καιρό των Σοβιετικών, διατηρήθηκε μιά κοσμική εκδοχή που ονομάστηκε Μέρα των Δένδρων.

Πεντηκοστή σε ρωσική εκκλησία (φωτο από εδώ)

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τη Δημιουργία - ούτε και τα δένδρα για να αποσπούν το ενδιαφέρον από την Εκκλησία. Αλλά μαζί αποτελούν μιά κατάλληλη υπενθύμιση για το ρόλο που διαδραματίζει το Πνεύμα του Θεού παντού και πάντοτε. Είναι «Θεός και Ζωής Χορηγός».

Όπως το Πνεύμα του Θεού επλανάτο υπεράνω των υδάτων στην αρχή της δημιουργίας, πλανάται και τώρα υπεράνω όλων των πραγμάτων, όλη την ώρα, χαρίζοντας ζωή και κάθε καλό. Παρόλο που συχνά με κυκλώνει απελπισία για διαφορες πτυχές του διεστραμμένου πολιτισμού μας, η αλήθεια είναι ότι όπως και ο ίδιος ο πλανήτης μας έτσι και ο πολιτισμός, με την ώθηση για το ωραίο και την τάξη, μοιάζουν αναπόφευκτοι. Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία παρακμής ενός σπουδαίου πολιτισμού με αυξανόμενες περιπτώσεις βαρβαρότητας και συμπεριφοράς σπηλαίων. Σπουδαίοι πολιτισμοί ήλθαν και παρήλθαν αλλά νέοι εξακολουθούν να αναπτύσσονται. Ηδη κάποιοι αρχίζουν να διαφαίνονται μέσα από τα συντρίμια που μάς περιτριγυρίζουν τώρα.

Η ιστορία που βγαίνει μέσα από τις Γραφές δεν αφορά στην κατάρρευση και στην αποσύνθεση. Φυσικά υπάρχουν και τρομερές προειδοποιήσεις για φοβερές δοκιμασίες και μεγάλες καταστροφές. Αλλά αυτές δεν αποκαλύπτουν το μυστήριο της Θείας Βουλής. Αποτελούν μάλλον τα ραγίσματα στο πεζοδρόμιο μέσα από τα οποία συνεχίζει να ξεφυτρώνει η ίδια η ζωή:

«γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν προέθετο ἐν αὐτῷ εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (προς Εφεσίους 1, 9-10).

Αυτό που παρουσιάστηκε ως γλώσσες φωτιάς πάνω από τα κεφάλια των Αποστόλων κατά την Πεντηκοστή ήταν μιά εμφάνιση του Θείου Σκοπού επί το έργον. Με τη βοή που κάνει ένα ισχυρό ρεύμα αέρος, το Αγιο Πνεύμα γέμισε το δωμάτιο με την παρουσία Του. Ολόκληρο το πλήρωμα της Εκκλησίας ξεχύθηκε στους δρόμους διακηρύσσοντας το Ευαγγέλιο σε μιά πλειάδα γλωσσών. Αυτό που γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα ήταν η Νέα Ιερουσαλήμ, στην οποία δεν υπάρχει δούλος ή ελεύθερος, Εβραίος ή Ελληνας, άρρεν ή θήλυ. Αλλά η πληρότητα που γεμίζει όλα τα πράγματα και τα ζωοποιεί σε ένα- τον Ενα Ιησού Χριστό τον Ίδιο.
Η βοή της Πεντηκοστής είναι το βογγητό της δημιουργίας καθώς μετατρέπεται ως θριαμβευτική ελευθερία των τέκνων του Θεού. Οι πέτρες φωνάζουν, τα δένδρα χειροκροτούν και το τραγούδι της δημιουργίας αγάλλεται στον Ενα Χριστό.

ΙΙ

Εβραϊκή και Χριστιανική Πεντηκοστή

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ TOY XPIΣTOY

† Γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου
(Ομιλία της 29/5/1988 στην Ιερά Κομνήνειο Μονή για την Αγία Πεντηκοστή)

Πνευματικό Καταφύγιο

Σήμερα, αγαπητοί μου, γιορτάζουμε την αγία Πεντηκοστή. Η εορτή αυτή, όπως και το Πάσχα, προέρχεται από τον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν η γιορτή που γιορταζόταν πενήντα ημέρες μετά το Πάσχα, και συνέπιπτε με την αρχή του θερισμού των σιτηρών, γι' αυτό και λεγόταν «εορτή θερισμού πρωτογεννημάτων», όπως μας αναφέρει το βιβλίο της Εξόδου. Λεγόταν ακόμη και «εορτή εβδομάδων», διότι έπρεπε να τελείται επτά εβδομάδες μετά το Πάσχα. Επίσης λεγόταν και «ημέρα των νέων», όπως μας αναφέρει η Έξοδος αλλά και το Δευτερονόμιο και οι Αριθμοί, γιατί αυτή την ημέρα προσφέρονταν οι πρώτοι άρτοι από τη νέα συγκομιδή του σιταριού, τα πρωτόλια.

Η γιορτή της Πεντηκοστής επί πλέον υπενθύμιζε στους Εβραίους το μεγάλο γεγονός της παραδόσεως του νόμου. Ο Θεός είχε πει να καθαρθεί ο λαός, για να ανεβεί ο Μωυσής στο όρος Σινά να παραλάβει το νόμο. Ο χρόνος ο μεταξύ της διαβάσεως της Ερυθράς Θαλάσσης, δηλαδή του Πάσχα, που σημαίνει διάβαση, μέχρι την παραλαβή του νόμου από τον Μωυσή στο όρος, ήταν πενήντα ημέρες. Και συνεπώς η γιορτή αυτή υπενθύμιζε -κι αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό- ότι παρέλαβαν από τον ίδιο τον Θεό τον νόμο, που έπρεπε να τον τηρούν. Τέλος, η γιορτή της Πεντηκοστής ερχόταν να υπενθυμίσει στους Εβραίους τις αναρίθμητες ευεργεσίες του Θεού προς τον λαό τον δικό Του, και συνεπώς ήταν η εορτή της αποδόσεως ευχαριστιών στον Θεό.

Εικ. από εδώ

Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι η γιορτή αυτή της Παλαιάς Διαθήκης στέκεται ένας τύπος, ένα αντίτυπο, μιας άλλης γιορτής της Καινής Διαθήκης, και αποδεικνύεται τύπος μελλόντων αγαθών, διότι πενήντα ημέρες μετά την εορτή του χριστιανικού Πάσχα, δηλαδή την εορτή που ο Κύριος αναστήθηκε, έχουμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Άρα λοιπόν η παλαιά Πεντηκοστή ήταν τύπος της νέας Πεντηκοστής, της χριστιανικής Πεντηκοστής. Είναι δε οροθετικές αυτές οι δύο γιορτές: Πάσχα - Πεντηκοστή. Διάβαση των Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα - παραλαβή του νόμου κι απόδοση ευχαριστιών στον Θεό. Πάσχα-Ανάσταση του Χριστού – Πεντηκοστή - Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος και φανέρωση της Εκκλησίας στον κόσμο. Είναι λοιπόν πάρα πολύ εντυπωσιακό, μέχρι προκλήσεως, ότι αυτές οι δύο γιορτές του χώρου της Παλαιάς Διαθήκης είναι γιορτές αντίτυπα των πρωτοτύπων χριστιανικών εορτών, του Πάσχα και της Πεντηκοστής.

Αλλά εδώ βλέπουμε και κάτι ακόμη. Η ημέρα αυτη της Πεντηκοστής, η «ημέρα των νέων» όπως λεγόταν παλιά, δηλαδή ημέρα των νέων καρπών, είναι τώρα η ημέρα της Πεντηκοστής στον χριστιανικό πια χώρο της νέας συγκομιδής της Εκκλησία· γιατί με το πρώτο κήρυγμα που έκανε ο απόστολος Παύλος ήδη έδρεψε τρεις χιλιάδες ψυχές από τον άγρό του λαού του Θεού, και την δεύτερη μέρα δύο χιλιάδες ψυχές, που πίστεψαν στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Έτσι αυτός ο νέος καρπός, αυτή η νέα συγκομιδή, αυτά τα πρωτόλεια, είναι ο νέος σίτος, που αποθηκεύεται στις αποθήκες της Βασιλείας του Θεού. Για όλα αυτά λοιπόν είναι πράγματι η ημέρα της αποδόσεως ευχαριστιών στον Θεό, για όσα εργάστηκε πάνω στη γη με το μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Τύπος λοιπόν και σκιά ήταν η Πεντηκοστή στην Παλαιά Διαθήκη έναντι της χριστιανικής Πεντηκοστής.

Η χριστιανική Πεντηκοστή είναι το βαθύ μυστήριο της Εκκλησίας· και η αποκάλυψη αυτού του βαθιού μυστηρίου έγινε με την φανέρωση του Αγίου Πνεύματος κατά έναν καταπληκτικό τρόπο. Το Πνεύμα το Άγιο έδειξε ακριβώς αυτό το βαθύ μυστήριο με τις εξής δύο ενέργειες Του.

Πρώτα-πρώτα· επικύρωσε την ταυτότητα του Ιησού Χριστού, ποιος ήταν εκείνος που περπάτησε ανάμεσα τους. Θυμηθείτε τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Όταν ο Κύριος μίλησε για την αποστολή Του, «έγινε σχίσμα ανάμεσα στον λαό». Ώστε ο Κύριος γίνεται αιτία σχίσματος; Ναι. Άλλοι έλεγαν «Αυτός είναι εκ Θεού!», άλλοι έλεγαν «Όχι, απατεώνας είναι!». Έλεγαν οι άρχοντες, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι στους υπηρέτες που πήγαν να Τον συλλάβουν: «Κι εσείς πλανηθήκατε;! Ποιος από τους άρχοντες που γνωρίζει τον νόμο τον ακολούθησε αυτόν;». Έτσι, υποτιμητικά: «αυτόν»! «Αλλά ποιος; ο λαός, που δεν ξέρει τον νόμο, και είναι επικατάρατος!».

Θα τους έλεγε κανείς: «Ταλαίπωροι άρχοντες! Και γιατί ο λαός δεν ξέρει το νόμο; Διότι έσεις κάθεστε στις πολυθρόνες και απολαμβάνετε τα αγαθά της ευημερίας της εποχής σας, και αφήνετε τον λαό να μην μάθει τον νόμο!... Γιατί ακόμη δεν σας συμφέρει- γιατί τον κρατάτε σαν δούλο τον λαό, μέσα στη βαθειά του άγνοια. Αυτό που είπατε είναι κατηγορητήριο για σας, ταλαίπωροι άρχοντες!...» Αλλά εν πάση περιπτώσει, είδατε ότι έγινε σχίσμα στον λαό. «Ποιος είναι αυτός;»!

Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος», δηλαδή το Πνεύμα το Άγιο, «ον εγώ πέμψω υμίν πάρα τον Πατρός», που εγώ θα στείλω από τον Πάτερα, «το Πνεύμα της αληθείας», που είναι το Πνεύμα της αληθείας, «ο παρά του Πατρός εκπορεύεται», το Οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα, «εκείνος μαρτυρήσει περί εμού», Αυτός θα δώσει την μαρτυρία ποιος είμαι. Ποιος «εκείνος»; Ο Παράκλητος. Ποιος Παράκλητος; Ο δεύτερος Παράκλητος- γιατί ο πρώτος είναι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Υιός.

Αν εγώ ήμουν απατεώνας, ήμουν λαοπλάνος, ήμουν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων, εγώ που είπα ότι εγώ και ο Πατήρ είμαστε ένα και πήρατε πέτρες να με λιθοβολήσετε, θα έπρεπε, εάν ήταν έτσι τα πράγματα, να ήμουν στον πυθμένα της Κολάσεως. Αλλά δεν είμαι, δεν πήγα στην Κόλαση- ανήλθα στον Ουρανό. Και αν δεν είδατε την ανάληψή μου, σίγουρα όμως θα δείτε τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, θα δείτε τα θαυμαστά του Αγίου Πνεύματος. Πώς το Πνεύμα το Αγιο θα κατέβαινε, εάν εγώ ήμουν στην Κόλαση; Εγώ όμως ανέβηκα, και Εκείνος κατέβηκε- συνεπώς δίνει την μαρτυρία για μένα, για το όνομά μου.

Και όταν λίγες μέρες μετά ο απόστολος Πέτρος πηγαίνει στον ναό και βλέπει εκείνον τον χωλό και του λέει «Κοίταξε με· στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού σήκω και περπάτα!», πώς θα ήταν δυνατόν εκείνος ο χωλός άνθρωπος να περπατήσει στο όνομα του Ιησού, εάν ο ίδιος ήταν στην Κόλαση και ήταν σφετεριστής θείων ιδιοτήτων; ... Άρα λοιπόν το Πνεύμα του Θεού την ημέρα της Πεντηκοστής ήρθε να δώσει την μαρτυρία περί της ταυτότητος του θεανθρώπινου προσώπου του Χριστού.

Και δεύτερον· το Πνεύμα το Άγιο φανέρωσε την επανίδρυση της Εκκλησίας πάνω στη γη. Και αύτη η φανέρωση έγινε με μία σωρεία εκδηλώσεων, όπως μας τις περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων...

(Δείτε τη συνέχεια εδώ)

ΙΙΙ

Το Άγιο Πνεύμα, ο ορθολογισμός και ο ατομισμός μας

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
ΒΗΜΑΤΑ

Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ο ορθολογισμός. Σ’ αυτή την κυριαρχία η πίστη στο πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος, όπως και η πίστη στον Τριαδικό Θεό γενικότερα, είναι πρόκληση. Πιο εύκολα αποδεχόμαστε έναν Θεό ως απρόσωπη, αφηρημένη δύναμη, η οποία δημιούργησε τον κόσμο και με την οποία επικοινωνούμε χάριν της ανάγκης μας ή με την οποία θα έχουμε δυνατότητα να συνυπάρξουμε στην αιωνιότητα, παρά αποδεχόμαστε έμπρακτα έναν προσωπικό Θεό, ο Οποίος προσέλαβε εξ αιτίας της Αγάπης σάρκα και οστά και ο Οποίος μεριμνά για μας αποστέλλοντας το Άγιον Πνεύμα, για να μην μας αφήσει ορφανούς και την ίδια στιγμή για να μας δίδει συνεχή την μαρτυρία της παρουσίας Του. Ενίοτε αποδεχόμαστε την παρουσία του Αγίου Πνεύματος ως μυστηρίου, το οποίο η λογική μας δεν μπορεί να αποδείξει, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε την δύναμη που δίνει στον άνθρωπο και τον κόσμο, την συνεχή ανακαινιστική Του πνοή, την οποία λαμβάνουμε στη ζωή της Εκκλησίας.

Η Πεντηκοστή αποτελεί την αφετηρία αυτής της συνεχούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του κόσμου και των ανθρώπων, στην δική μας προσωπική ζωή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αφήγηση στις Πράξεις των Αποστόλων σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο το Άγιο Πνεύμα φανερώνεται στους Αποστόλους: «εκάθισέ τε εφ ένα έκαστον αυτόν» (Πράξ. 2, 3). Η παρουσία Του υπήρξε προσωπική επάνω στον καθέναν από τους μαθητές. Δεν ήταν μόνο μία γενική δωρεά προς όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους, αλλά και μία ειδική εγκαθίδρυση στον καθέναν μαθητή, ο οποίος Το προσδοκούσε. Αυτή ακριβώς η προσδοκία, καρπός της αγάπης προς το Χριστό, ο Οποίος προετοίμασε τόσο πριν την Ανάσταση όσο και μετά από αυτήν τους αποστόλους για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί το χαρακτηριστικό σημείο, το οποίο συνήθως λείπει από την δική μας ζωή.

Σημεία της προσδοκίας ήταν η συγκέντρωση των Αποστόλων στον ίδιο τόπο. Ήταν η ομοψυχία τους. Ήταν η ετοιμότητά τους να μοιραστούν τη χαρά και τον θησαυρό των αγαθών. Ήξεραν πως ό,τι επρόκειτο να τους δοθεί δεν θα ήταν για την προσωπική τους καταξίωση, αλλά για την διακονία του Ευαγγελίου σε όλη την κτίση. Για την συνέχεια του έργου που ο Διδάσκαλός τους είχε ξεκινήσει. Και περίμεναν αυτή την παρουσία του Αγίου Πνεύματος όντας ομόψυχοι. Έχοντας μία ψυχή και μία καρδιά. Μη βάζοντας τα προσωπικά τους πιστεύω, τον τρόπο της θέασης του κόσμου, τα χαρίσματα, τις γνώσεις, τις ικανότητές τους πιο πάνω από την ενότητα μεταξύ τους. Και την ίδια στιγμή συγκεντρώθηκαν επί το αυτό. Δεν έμειναν σε μία ενότητα καρδιακή, πνευματική, ιδεολογική. Η ενότητά τους περιελάμβανε και την χαρά της συντροφιάς, της κοινότητας, της παρουσίας στον χώρο όπου είχαν αγιαστεί χάρις στην παρουσία του Χριστού.

Αυτά τα τρία σημεία αποτέλεσαν την βάση για να τους αγγίξει το Άγιο Πνεύμα σε προσωπικό επίπεδο. Όταν οι άνθρωποι ανήκουμε στην Εκκλησία, δηλαδή συγκεντρωνόμαστε εν Χριστώ στον τόπο και τον τρόπο του Ευαγγελίου, όταν η καρδιά μας είναι ομόψυχη με των άλλων, δηλαδή προσδοκούμε την παρουσία του Χριστού, Εκείνον ζητούμε, αγαπούμε και είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε κατά μέρος κάθε τι το ανθρώπινο και καθημερινό, τότε έχουμε όλες τις προϋποθέσεις της λήψης του Αγίου Πνεύματος. Αλλά και όταν έχουμε την διάθεση να αναλάβουμε την αποστολή να πορευθούμε στον κόσμο ο καθένας μιλώντας για το θαύμα το οποίο ζει, τότε το Άγιο Πνεύμα δεν μένει στην γενική ευλογία. Έρχεται στον καθέναν από εμάς και μας δίνει την χάρη και την ευλογία να προσφέρουμε και να προσφερόμαστε και να διακονούμε το έργο της σωτηρίας όχι μόνο του εαυτού μας, αλλά και του κόσμου.

Εγωισμός (κλικ εδώ)

Ο κόσμος έχει ως κέντρο τον εαυτό του, το άτομό του. Ζητά τα προσωπικά χαρίσματα, όχι για να λειτουργήσει σε προοπτική συλλογικότητας, αλλά για την ατομική καταξίωση και επιτυχία. Η κοινωνία αποτελείται από άθροισμα ατομικοτήτων, που δεν αποσκοπούν στην ομοψυχία, στην κοινότητα, στην αποστολή της προσφοράς του μηνύματος του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο και την κοινή σωτηρία, αλλά στην ατομική δόξα. Γι’ αυτό και ζητά από την Εκκλησία την ικανοποίηση των ατομικών θρησκευτικών, κοινωνικών, υλικών αναγκών του. Δεν μπορεί να σκεφτεί ότι η Εκκλησία, ως το σώμα του Χριστού το οποίο συγκροτείται εν Αγίω Πνεύματι, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν τον αρμονικό συγκερασμό, της καταξίωσης του προσώπου που λαμβάνει έκαστον τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος όχι για να τα κρατήσει για τον εαυτό του, αλλά ως αποτέλεσμα της εκκλησιαστικής προοπτικής και ένταξης. Γι’ αυτό και τίποτε στην Εκκλησία δεν λειτουργεί στην προοπτική της ατομοκεντρικότητας, αλλά στην πορεία του σώματος του Χριστού και στην ένταξη σ’ αυτό. Ο άνθρωπος βάζει την προσδοκία, την ομοψυχία και την αποστολή και το Άγιο Πνεύμα καταξιώνει τον καθέναν.

Μπορεί το λογικό μας να μην κατανοεί τι σημαίνει Άγιο Πνεύμα. Όταν όμως είμαστε συνηγμένοι επί το αυτό στην ευχαριστιακή και κάθε άλλη εκκλησιαστική σύναξη και νιώθουμε ότι μπορούμε να αφεθούμε στην προοπτική της προσδοκίας της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, όταν επιδιώκουμε ομοψυχία και αισθανόμαστε ότι ακόμη κι αν είμαστε διαφορετικοί, εντούτοις δεν μπορούμε χωρίς τους αδελφούς μας, όταν επιλέγουμε να αισθανόμαστε απεσταλμένοι όχι για να σώσουμε, αλλά για να μοιραστούμε ό,τι έχουμε λάβει, τότε υπάρχουν τα σημεία που αποδεικνύουν ότι υφίσταται η παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Και όλα αυτά μέσα στην προοπτική της πίστης και της παράδοσης της Εκκλησίας, η οποία διαμορφώθηκε εν Αγίω Πνεύματι και της οποίας γνώστες και συνεχιστές καλούμαστε να είμαστε και εμείς. Το παράδοξο είναι ότι μέσα από την στροφή προς τους άλλους, καταξιώνεται και ο εαυτός μας, αποκτά νόημα η ζωή μας και βρίσκουμε ό,τι μας λείπει.

Ο άνθρωπος που μέσα στο σώμα του Χριστού αισθάνεται ορφανός σημαίνει ότι δεν έχει προσπαθήσει όσο θα μπορούσε να λειτουργήσει στην προοπτική της κοινωνίας εν Αγίω Πνεύματι. Γιατί η χάρις Του έρχεται και αγιάζει τον καθέναν που προσδοκά, ομοψυχεί, αισθάνεται την ευθύνη της αποστολής του. Και ενισχύεται όποιος κοινωνεί στην ζωή της Εκκλησίας το τρίπτυχο αυτό. Έχουμε πολλά να μάθουμε. Κυρίως να λειτουργήσουμε στην δρόσο της χάριτος. Προς τα εκεί αποσκοπεί και ο αγώνας τον οποίο καλούμαστε να αναλάβουμε. Για την προσωπική μας Πεντηκοστή που δε νοείται εκτός της Πεντηκοστής όλων. Σε έναν κόσμο που μένει στην ατομοκεντρικότητα και που αρνείται να αφεθεί στην παρουσία του Αγίου Πνεύματος, το οποίο «πάντα χορηγεί», από την στιγμή που επιλέγουμε να νικούμε την αμαρτία του χωρισμού μας από το Θεό και τον συνάνθρωπο, της παράδοσής μας σε έναν κόσμο σάρκινο, όπου η ατομική μας δικαίωση, καταξίωση, ηδονή είναι το κύριο κριτήριο ζωής. Ας ξαναβρούμε λοιπόν όχι με ευχές απλώς, αλλά με πράξη, τον τρόπο του Αγίου Πνεύματος στη ζωή της Εκκλησίας.

Προτεινόμενα:

Η νόσος του δυτικού ανθρώπου (& η θεραπεία της)
Ο συνάνθρωπος: κόλαση ή παράδεισος;
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς
Η θεραπεία της ψυχής