π. Σωφρόνιος, «Η ζωή του, ζωή μου», σελ. 11-13, εκδόσεις Πουρναρά (ολόκληρο εδώ).
Όσο αφορά τη θρησκευτική ηθική είναι σε πολλά η ίδια στον
Ιουδαϊσμό όπως και στον Χριστιανισμό. Οι εντολές που αφορούν την ηθική
εκφράζονται σε ιδανικούς τύπους. Στην πράξη όμως διαφέρουν ζωτικά. Η
χριστιανική ηθική όμως δίνεται εκ των άνω, από το Άγιο Πνεύμα το οποίο κατέβηκε
σε μας μόνο μετά την ανάσταση του Χριστού. Είναι το ίδιο Πνεύμα το οποίο οι
ευσεβείς Ιουδαίοι επιζητούν, το αισθάνονται, το βλέπουν αλλά μόνον από μακριά.
Όμως ο αληθινός χριστιανός ζει εν Αγίω Πνεύματι με την πίστη στον Ιησού Χριστό.
Το Άγιο Πνεύμα αιχμαλωτίζει ακόμα και το σώμα μας με την γλυκύτατη αγάπη του
ελευθερώνοντάς το από τη δουλεία των παθών, έως ότου το ίδιο το σώμα επιζητήσει
την ανάλυσή του στο Πνεύμα .
Το Άγιο Πνεύμα έρχεται όταν είμαστε δεκτικοί. Δεν
βιάζει. Μας πλησιάζει με τόση διάκριση,
που πιθανόν να μην το αντιληφθούμε. Να ερευνήσομε μήπως υπάρχει καμιά άλλη παρουσία,
που μπορεί να εμποδίσει την είσοδο του Αγίου Πνεύματος στις ψυχές μας. Δεν
πρέπει να αναμένομε το Θεό να εισέλθει βίαια στις ψυχές μας χωρίς τη
συγκατάθεσή μας. Ο Θεός σέβεται και δεν ασκεί πίεση πάνω στον άνθρωπο. Είναι καταπληκτικό
πόσο ο Θεός ταπεινώνεται μπροστά μας. Μας αγαπά με μια τρυφερή αγάπη, όχι
υπεροπτικά, όχι χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Όταν του ανοίγουμε τις καρδιές μας,
κυριαρχεί μέσα μας η πεποίθηση, ότι αυτός είναι πράγματι ο Πατέρας μας. Τότε η
ψυχή λατρεύει με αγάπη. Μόνο όταν δεχόμαστε το Χριστό ως τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο,
η πλήρης πνευματική πείρα, όπως περιγράφηκε από τους αποστόλους και τους
πατέρες, γίνεται κατορθωτή.
Τον παλιό καιρό όταν η ζωή για τους πολλούς κυλούσε
στους ευρείς διαύλους μιας σταθερής παραδόσεως, ο λόγος του Χριστού εμφανιζόταν
αδιατάρακτος. Αλλά τώρα όταν όλη η γη είναι γεμάτη απάτη, οι άνθρωποι σε
απελπισία, όταν οι συνειδήσεις διαμαρτύρονται υβριστικά, όταν η βία φοβερίζει
να εξαφανίσει κάθε ζωή, πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ ακουστεί η φωνή μας. Στον
παρόντα κίνδυνο ευγενικές λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά δεν φθάνουν. Είναι
ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του
Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι. Αισθανόμαστε
την ασθένειά μας – τη θανατηφόρα δύναμη της αμαρτίας – να ενεργεί μέσα μας και
αναζητούμε γιατρό. Αυτός θεραπεύει τις ψυχές μας από κάθε ασθένεια δίνοντας νέα
δραστηριότητα και φωτίζοντάς τες με ανέσπερο φως.
Από τα αρχαία χρόνια η πείρα
της ζωής της Εκκλησίας έχει αποδείξει χωρίς αμφιβολία ότι για την προσευχή –
δηλαδή για το Θεό – καμιά ασθένεια του πνεύματος δεν είναι αθεράπευτη. Μπορεί
να έχομε γεννηθεί μέσα στις πιο ακατάλληλες καταστάσεις, να αναπτυχθήκαμε μέσα
σε άγνοια, σκληρότητα, ακόμα και μέσα σε εγκληματικό περιβάλλον και να
παρασυρθήκαμε από το παράδειγμά του. Μπορεί να υποφέρουμε κάθε είδους
στερήσεις, απώλειες, τραύματα. Μπορεί να είμαστε παραμορφωμένοι από τη γέννησή
μας και να γνωρίζουμε την περιφρόνηση, το τραύμα, την αποστροφή. Όλα αυτά στον
πρόσκαιρο τούτο κόσμο δυστυχώς μπορούν να θέσουν τη σφραγίδα τους στον άνθρωπο,
και να τον κατέχουν ακόμα. Όμως τη στιγμή της επιστροφής μας στο Θεό, όταν
αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε τις εντολές του, μια πορεία θεραπείας αρχίζει από
τη βάση. Και δεν θεραπευόμαστε μόνο από τα τραύματά μας, τα πάθη μας αλλά ακόμα
αλλάζει και η εξωτερική μας εμφάνιση.
Με τον καιρό η προσευχή θα εισέλθει στη φύση μας, μέχρις
ότου σιγά-σιγά ένας νέος άνθρωπος γεννηθεί από το Θεό. Είναι σημαντικό για τις
μέρες μας να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από εκείνους με τους οποίους
σχετιζόμαστε, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και προσευχή.
Η πραγματική προσευχή βέβαια δεν έρχεται αμέσως. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να
διατηρούμε την έμπνευση ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από τα παγωμένα νερά του
κόσμου, ο οποίος δεν προσεύχεται. Ο Χριστός έριξε τη θεία φλόγα στη γη, και προσευχόμαστε
σ’ αυτόν να φλογίσει τις ψυχές μας να μην υπερνικηθούμε από το κοσμικό ψύχος
και να μην επισκιάσει κανένα μαύρο σύννεφο αυτήν την λαμπρή φλόγα.
Στην πράξη της προσευχής η ανθρώπινη διάνοια
βρίσκει την ευγενέστερη έκφρασή της. Η πνευματική κατάσταση του επιστήμονα που
ερευνά, του καλλιτέχνη που δημιουργεί έργα τέχνης, του διανοητή που φιλοσοφεί,
ακόμα και του επαγγελματία θεολόγου που προβάλλει τις θεωρίες του, όλα αυτά δεν
μπορούν να συγκριθούν με τα πνευματικά βιώματα ενός ανθρώπου της προσευχής που
έρχεται πρόσωπο με Πρόσωπο με τον ζωντανό Θεό. Κάθε άνθρωπος και κάθε είδους
πνευματική δραστηριότητα παρουσιάζει λιγότερη δύναμη από την προσευχή. Μπορούμε
να εργαστούμε δέκα ή δώδεκα ώρες συνέχεια, αλλά λίγες στιγμές προσευχής είναι
εξαντλητικές. Η προσευχή γεμίζει τα πάντα. Είναι δυνατό όσοι από μας έχουν
φυσική έλλειψη χαρίσματος ν’ αποκτήσουν με την προσευχή υπερφυσικά χαρίσματα.
Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων
Η εσωτερική ειρήνη
Η μονή του Essex & ο Γέροντας Σωφρόνιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου