Το Βραβείο της Θείας μου

[...] Με σκαμπανεβάσματα στην υγεία του, ο ξάδερφός μου κατέληξε ήσυχα και απλά προχθές το πρωί. Χθες (18.3.2014) τον επιστρέψαμε στη γη «εξ ης ελήφθη», με μια κηδεία πραγματικά χριστιανική, με μια ομιλία γεμάτη ανάσταση από το δεσπότη, που τον γνώριζε και τον εκτιμούσε.

Και ρωτώ: πώς είναι δυνατόν ο Θεός να πήρε αυτό τον άνθρωπο τόσο νωρίς; Να αγνόησε όλο αυτό το μαραθώνιο προσευχής, να αγνόησε όλον αυτό τον πνευματικό αγώνα μιας ζωής, ν’ άφησε τη γυναίκα του χήρα και τα παιδιά του, ηλικίας περίπου από 16 έως 25 χρονών, χωρίς τον πατέρα τους; Και η θεία μου, ο άνθρωπος της προσευχής και της φιλανθρωπίας, η φίλη των γεροντάδων και των ασκητών και ασκητριών και κτήτορας εκκλησίας, ν’ αξιωθεί στα 89 της χρόνια στον πιο βαρύ εφιάλτη μιας μάνας, να θάψει το παιδί της;

*****

Και τώρα κατάλαβα κάτι τρομερό… Και θα το μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί μπλογκοναύτες, θέλετε δε θέλετε. Ή, αν δε θέλετε – γιατί ίσως είναι λίγο δυσκολοχώνευτο – αλλάξτε κανάλι.

Ο θάνατος (τι λέω; όχι ο θάνατος, αλλά η κοίμηση) αυτού του ανθρώπου ήταν το δώρο του Θεού σ’ αυτόν, για να πάει στον παράδεισο. Αυτό ελπίζω και εύχομαι φυσικά, ότι ο άγγελός του, με τη συμπαράσταση της αγαπημένης μας Παναγίας και των αγαπημένων μας αγίων, τον οδηγεί στον παράδεισο, για τέτοιο άνθρωπο δε μπορώ να φανταστώ καμιά άλλη θέση. Ο πρόωρος θάνατος ίσως θα κάψει και τις όποιες αμαρτίες του, που σίγουρα υπάρχουν.
Η οικογένειά του θα πονέσει και σταδιακά θα το ξεπεράσει, με τη βοήθεια του Θεού και τη συμπαράσταση ημών των συγγενών - χρέος μας πια - και των καλών φίλων. Η σύζυγος θα γίνει τώρα πιο δυνατή, με τη δύναμη του Θεού, μάνα και πατέρας των παιδιών της, που ευτυχώς είναι αρκετά μεγάλα. Περνάει κι αυτή μια δοκιμασία που θα την πλησιάσει στον παράδεισο. Και θα κάψει τις όποιες αμαρτίες όλων.

Και η γριούλα, η κλαμένη και καρτερική στην κηδεία, αυτή πήρε τούτο το βραβείο από το Θεό, που τόσο Τον αγαπά και Τον πιστεύει και που αγωνίζεται να Τον πλησιάσει όλη της ζωή: την τελευταία δοκιμασία, την πιο βαριά που μπορεί να περάσει μια μάνα, να το περάσει κι αυτό, και περνώντας και ξεπερνώντας το με την προσευχή της και τη συμπαράσταση όλων, ν’ ανεβεί ακόμα πιο ψηλά στον ουρανό, πιο ψηλά στη σκάλα της αγιότητας (και θα κάψει και τις δικές της όποιες αμαρτίες). Ο Θεός να δώσει.

Πόσα χρόνια θα ζήσει ακόμη; Λίγα. Σύντομα θα ξαναδεί το παιδί της και μάλιστα, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, στο ανέσπερο Φως του παραδείσου. Φαντάσου δηλαδή να συναντάς τον άνθρωπό σου, που έφυγε, μέσα στο ανέσπερο και ανέκφραστο Φως του παραδείσου και να ξέρεις πως θα είστε πλέον μαζί για πάντα, για πάντα, για πάντα! Και μαζί σας εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι και επιπλέον οι άγιοι, οι άγγελοι, η Παναγία, ο Ίδιος ο Χριστός! Υπάρχει τίποτα καλύτερο και σπουδαιότερο στον κόσμο απ’ αυτό, αδελφέ μου;

Υπάρχει τίποτα που ν’ αξίζει περισσότερο απ’ αυτό ν’ αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να το αποχτήσουμε;

Όταν ήρθε μια άλλη γιαγιά, φίλη της (που είχε θάψει κι αυτή το παιδί της), να τη χαιρετίσει, την παραμονή της κηδείας, η θεία μου δάκρυσε και της είπε: «Έπαθα κι εγώ ό,τι κι εσύ. Άλλωστε, δεν είμαι εγώ καλύτερη από τις άλλες».

Από το post: Ο Θρήνος της Παναγίας

Και η Παναγιά μας έθαψε το Παιδί Της, σταυρωμένο μάλιστα μπροστά στα μάτια της. Και πλήθος άγιοι μάρτυρες πέθαναν σε ηλικία 15 ώς 20 και 25 χρονών. Και αγίασαν. Και πολλές αγίες μανάδες αγίων έχουμε, κάποιες από τις οποίες είδαν τα παιδιά τους να πεθαίνουν, όπως η αγία Σοφία.

Τώρα λοιπόν, έλεγε ο μέγας άγιος γέροντας Παΐσιος (καρκινοπαθής και ο ίδιος), δεν έχουμε εδώ διωγμούς και ο καρκίνος γεμίζει τον παράδεισο.

Να ξέρετε λοιπόν, αδελφοί μου καρκινοπαθείς και αδελφοί μου συγγενείς καρκινοπαθών, ότι ο Θεός δε σας εγκατέλειψε. Ότι δεν υπάρχει θάνατος. Ότι ο Θεός δεν παρατηρεί αμέτοχος και ασυγκίνητος τον αγώνα και την αγωνία σας, αλλά έγινε άνθρωπος που πέθανε μπροστά στα μάτια της Μητέρας Του και έτσι νίκησε το θάνατο, ώστε εμείς οι ίδιοι και οι άνθρωποί μας δεν πεθαίνουμε αλλά πηγαίνουμε στον ουρανό. Και ας βγάζουμε με τις πράξεις μας το εισιτήριο του ουρανού έγκαιρα, για να πηγαίνουμε προς τα πάνω κι όχι «προς τα κάτω», αν με αντιλαμβάνεστε.

Όλα είναι αληθινά, όχι παραμύθια. Διαβάστε τους βίους των αγίων, μάλιστα των σύγχρονων, να δείτε πολλά.

Καλοί μου άνθρωποι, όλοι θα φύγουμε. Η καλύτερη στιγμή να πεθάνουμε είναι η στιγμή που είμαστε κατάλληλοι για να πάμε στον παράδεισο. Μην ψάχνετε άλλα, μην ψάχνετε γηρατειά ή πλούτη ή «καθήκοντα προς την οικογένεια» κτλ. Ο παράδεισος έχει τη μεγάλη αξία. Και είναι όχι για το άτομό μας, αλλά για όλους, γι’ αυτό και ο Χριστός έχει δώσει εντολή να διδάσκουμε σε όλους την αλήθεια που δίδαξε Εκείνος.

Αυτός λοιπόν ήταν ένας όμορφος θάνατος. Ένα δύσκολο δώρο του Θεού, πάντως όμως δώρο. Δύσκολο, που προκαλεί τρόμο, αλλά οδηγεί και στο Φως.

Τραγικός είναι ο θάνατος του αμαρτωλού. Και ο θάνατος που αφήνει πίσω μικρά παιδάκια, κι αυτός είναι τραγικός, παρόλο που κι αυτός μπορεί να οδηγήσει στην αγιότητα (και που κι αυτός καίει τις όποιες αμαρτίες και βάζει μπροστά τις τουρμπίνες για τον ουρανό). Τώρα εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου ένα παράξενο θαύμα: η επιβράβευση μιας ενάρετης γεροντικής ψυχής με την έσχατη δοκιμασία, που μπορεί να την κάνει αγιασμένη.

Που μπορεί να μας κάνει όλους μας αγιασμένους, στις ανάλογες συνθήκες.

Καλή αντάμωση, αγαπημένε μου αδελφέ εν Χριστώ. Ο Θεός να δώσει.

Επιδόρπιο:

Μια λυτρωτική εμπειρία από την ασθένεια του καρκίνου

Όταν ο Άγγελος έκλαψε… (ένας Άγγελος που βλαστημούσε, γιατί πονούσε)
Δυο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα
Το κελί μας διανυκτερεύει - Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε;

Ο θάνατος των παιδιών και ο Θεός

Μια ορθόδοξη μάνα για την κοίμηση της 8χρονης κόρης της

Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς

Η Λινέτ Χοπ & η αντιμετώπιση του καρκίνου

Θάνατος & πένθος στην ορθόδοξη θεολογία

Εκεί όπου δε φαίνεται ο Θεός!

 

Παρακαλώ, κάντε μια βόλτα στις ενότητές μας Πόνος και Φως και Άγιοι της διπλανής πόρτας. Και στο post μας Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;. Ο Χριστός μαζί σας.