Διαφορές στη Λειτουργία Πεντηκοστιανών και Ορθοδόξων. Εμπειρίες Πεντηκοστιανών - Το χάρισμα της Γλωσσολαλίας...

Αίθουσα συνάθροισης των Πεντηκοστιανών

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

του Στέλιου Μπαφίτη

 

Πρόλογος «Αντιαιρετικού»: Έχουμε την τιμή αλλά κυρίως την χαρά να φιλοξενούμε από τις σελίδες του «Αντιαιρετικού» το άρθρο του πρώην πιστού της «Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής» Στέλιου Μπαφίτη. Η χάρη όμως του Θεού τον επεσκίασε και όχι μόνο τον οδήγησε πάλι στις αγκάλες της μητέρας Εκκλησίας αλλά τον έκανε και μάχιμο μέλος της. Επειδή, ο Στέλιος Μπαφίτης δημιούργησε το μπλογκσποτ http://exprotestant.blogspot.com στο οποίο όχι μόνο υπερασπίζεται την αλήθεια της Ορθοδοξίας αλλά αποκαλύπτει και τις πλάνες των Πεντηκοστιανών.

 

Ακολουθεί το άρθρο του Στέλιου Μπαφίτη:

Στο παρακάτω άρθρο, θα δούμε τις «Διαφορές ανάμεσα στην Λειτουργία των Πεντηκοστιανών της ΕΑΕΠ (Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής)» ξεκινώντας από την περιγραφή του χώρου όπου συγκεντρώνονται, το πώς γίνεται η "λειτουργία" τους, και το πώς λειτουργούν τα "χαρίσματα", – οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται καταχρηστικά, αφού κανένας από αυτούς δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα – και την Λειτουργία της Ορθοδοξίας, ώστε να εκτιμήσουμε περισσότερο, τον τεράστιο πνευματικό πλούτο της Ορθοδοξίας που πολλές φορές δεν έχουν εννοήσει, όσοι δεν έφυγαν από το σπίτι του Πατέρα και δεν περιπλανήθηκαν σε αιρέσεις τρώγοντας ξυλοκέρατα.

Ο χώρος που μαζεύονται οι Πεντηκοστιανοί δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τους Ιερούς Ναούς της Ορθοδοξίας. Το πρώτο που θα παρατηρήσει κάποιος είναι η έλλειψη των ιερών εικόνων. Οι χώροι όπου γίνονται οι συναθροίσεις είναι ενοικιαζόμενοι αλλά και ιδιόκτητοι. Συνήθως είναι μεγάλες  αίθουσες, ενώ στην επαρχία μικρότερες.

Συντηρούνται με αυτοπροαίρετες προσφορές (η ΕΑΕΠ δεν έχει τα δέκατα [1] όπως οι άλλες οργανώσεις της Πεντηκοστής που είναι δεκάδες και διαφορετικές στην πατρίδα μας), αλλά και με τις συνεισφορές τις τακτικές – κάθε  Κυριακή – αλλά  και τις έκτακτες.

Μέσα σε αυτούς υπάρχουν πάγκοι με υμνολόγια, Άγιες Γραφές, και από κάτω μικρά μαξιλάρια για να γονατίζουν κατά την ώρα της εκκλησιαστικής προσευχής (για το οποίο θα γίνει λόγος παρακάτω). Προς το βάθος, υπάρχει ένας υπερυψωμένος άμβωνας με ένα μικρόφωνο όπου γίνεται το κήρυγμα και η διδασκαλία. Δίπλα, συνήθως βρίσκεται και μια δεξαμενή που χρησιμοποιείται ως ‘’βαφτιστήρι’’. Οι ύμνοι τους δεν είναι όπως στην Ορθόδοξη εκκλησία που υμνούν τον Θεό, τους αγίους, και την Παναγία μας. Δεν είναι ύμνοι που χρησιμοποιούσε η αρχαία εκκλησία, ούτε φυσικά χρησιμοποιούν τα λειτουργικά κείμενα της Ορθοδοξίας (π.χ. την Λειτουργία του Ιωάννη του Χρυσοστόμου). Οι ύμνοι τους απευθύνονται μόνο στον Θεό (υποτίθεται), είναι δικής τους επινόησης, που πολλές φορές προωθούν τις διδασκαλίες τους και μεταδίδουν στον πιστό έντονα συναισθήματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε πως λειτουργούν υποβλητικά με αποτέλεσμα τα "χαρισματικά" φαινόμενα που συμβαίνουν στον χώρο τους. Γενικά, οι Πεντηκοστιανοί στηρίζονται πάρα πολύ στο συναίσθημα και στους λογισμούς τους, κάτι το οποίο είναι λάθος και οδηγεί σε πλάνες, κατά την ασκητική παράδοση της Ορθοδοξίας μας. Ο μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ σημειώνει  στο βιβλίο του "Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος" ["Ν": ολόκληρο εδώ] αναφερόμενος γενικά στην Πεντηκοστιανή κίνηση· «Υπάρχουν δυο βασικές μορφές πλάνης. Η πρώτη και πιο θεαματική μορφή προκύπτει όταν ένα πρόσωπο μοχθεί για μια υψηλή πνευματική κατάσταση ή πνευματικά οράματα χωρίς να έχει πρώτα καθαρθεί από τα πάθη και την επανάπαυση στη δική του κρίση. Σε κάποιον τέτοιο ο διάβολος παρέχει σπουδαία «οράματα»... Αλλά υπάρχει κι άλλη, λιγότερο θεαματική μορφή πνευματικής πλάνης, η οποία δεν προσφέρει στα θύματά της σπουδαία οράματα αλλά μόνο εξυψωτικά «θρησκευτικά συναισθήματα». Αυτό συμβαίνει, όπως έχει γράψει ο Επίσκοπος Ιγνάτιος, «όταν η καρδιά επιθυμεί και πασχίζει για άγια και θεϊκά αισθήματα ενώ είναι ακόμα εντελώς ακατάλληλη γι’ αυτά. Ο καθένας που δεν έχει συντετριμμένο, μεταμελημένο πνεύμα, που αναγνωρίζει οποιοδήποτε είδος πλεονεκτήματος ή αξίας στον εαυτό του, που δεν τηρεί σταθερά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά σε μια ή άλλη παράδοση πιστεύει στη δική του αυθαίρετη κρίση ή έχει ακολουθήσει μια μη Ορθόδοξη διδασκαλία – είναι σε αυτή την κατάσταση πλάνης».

Οι Άγιες Γραφές που χρησιμοποιούν είναι της μετάφρασης του Ορθοδόξου Νεόφυτου Βάμβα, ο οποίος μεταφράζει από το κείμενο των «Μασοριτών» και όχι των «Εβδομήκοντα». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η Γραφή που κρατάνε να έχει αρκετές διαφορές (ουσιαστικές και μη) με την μετάφραση των Εβδομήκοντα από την οποία παραθέτουν οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές στα γραπτά τους, ενώ περιέχει και δέκα βιβλία λιγότερα από αυτά που δέχονταν η αρχαία εκκλησία. Και τούτο, διότι το Μασοριτικό κείμενο από το οποίο μεταφράζει ο Βάμβας, είναι εβραϊκής προέλευσης, το οποίο δεν περιέχει τα λεγόμενα "Δευτεροκανονικά" βιβλία, τα οποία σαφέστατα είναι μέρος του κανόνα των βιβλίων της Αγίας Γραφής. Διαφορετικά, ας πετάξουν από τις Γραφές τους και το βιβλίο της Εσθήρ το οποίο ανήκει στα "Δευτεροκανονικά", αν κατ’  υπόθεση τα λεγόμενα δευτεροκανονικά δεν ανήκουν στον κανόνα της Αγίας Γραφής. Επομένως, η Αγία Γραφή που χρησιμοποιούν έχει 66 βιβλία αντί 76 που δέχεται η Εκκλησία ["Ν": άρθρο για το ζήτημα εδώ]. Και φυσικά, ούτε λόγος για τις ιερές εικόνες που όχι απλά στολίζουν τους ναούς μας, αλλά διδάσκουν κιόλας κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. «Υπόμνημα γαρ εστίν η εικών. Και όπερ τοις γράμματα μεμυημένοις η βίβλος, τούτο τοις αγραμμάτοις η εικών· και όπερ τη ακοή ο λόγος, τούτο τη οράσει η εικών· νοητώς δε αυτώ ενούμεθα»….«Η γαρ εικών θρίαμβος εστί και φανέρωσις και στηλογραφία εις μνήμην της νίκης των αριστευσάντων και διαπρεψάντων και της αισχύνης των ηττηθέντων και καταβληθέντων». (Προς τους διαβάλλοντας τας αγίας Εικόνας).

Η λειτουργία τους αποτελείται από δύο μέρη. Την προσευχή, και το κήρυγμα τις καθημερινές, και την Κυριακή προστίθεται στην "λατρεία" και η τέλεση της "Θείας Ευχαριστίας". Επίσης, κατά κανόνα, μια ημέρα της εβδομάδας ή δύο (εξαρτάται από τους "υπευθύνους" της κάθε συνάθροισης) ορίζεται αντί για κήρυγμα μάθημα. Συνήθως το αναλαμβάνει ο "υπεύθυνος πρεσβύτερος". Εκεί, αναπτύσσεται αποκλειστικά η διδασκαλία της κάθε Πεντηκοστιανής κίνησης. Στις μεγάλες συνάξεις, ορίζεται και ημέρα συμμελέτης, κατά την οποία (μετά την προσευχή), μαζεύονται και συζητάνε θέματα και απορίες μέσα από την Αγία Γραφή.  Χωρίς να καταφεύγουν σε Πατερικές ερμηνείες βέβαια, αλλά σε αυθαιρεσίες. Και μόνο ότι περιορίζονται στην Αγία Γραφή, είναι αυθαιρεσία από μόνο του, εφόσον ΠΟΥΘΕΝΑ η Αγία Γραφή δεν μας περιορίζει ΜΟΝΟ σε αυτήν. Οι Πεντηκοστιανοί, δίνουν μεγάλη σημασία και προσοχή στην διδασκαλία τους. Ουσιαστικά, οι συνάξεις τους θυμίζουν περισσότερο "βιβλικό σχολείο" που παράγει ανθρώπους φουσκωμένους με γνώσεις, παρά με πνευματικό νοσοκομείο όπου ο άνθρωπος θα βρει την πνευματική του υγεία.

Πεντηκοστιανοί σε κατάσταση έκστασης «γλωσσολαλούν»

Η προσευχή διαρκεί μία ώρα. Όλοι γονατίζουν στα μαξιλαράκια τους, και ο κάθε ένας αρχίζει να προσεύχεται στο θεό χαμηλόφωνα (αρχικά). Ο προϊστάμενος προτρέπει σε ψαλμωδία μέσα από τους ύμνους τους. Για να ανοίξουν οι καρδιές και έτσι οι πιστοί να πάρουν μπρος . Αν και οι ύμνοι τους αναφέρονται στην λατρεία του Θεού, περισσότερο διεγείρουν τους ίδιους ώστε να αφεθούν ελεύθεροι πνευματικά και να συμπαρασυρθούν όλοι μαζί σε ομαδική αυθυποβολή, ώστε να παραχθεί μία σειρά από "χαρισματικά" φαινόμενα. Λχ, ένας ύμνος τους λέει: «Δώσε τώρα μια πεντηκοστή στο λαό σου για να πληρωθεί, δώσε μας χαρίσματα, κάνε νέα θαύματα η εκκλησία σου Χριστέ να ετοιμαστεί», ή ένας άλλος που λέει: «Το Πνεύμα τ’ Άγιο, το Πνεύμα τ΄ Άγιο φλογίζει την καρδία μου, θέλω να δεηθώ, θέλω να μαρτυρώ, αφ΄ ότου ήρθε εντός το Πνεύμα το Άγιο».  

Και υπάρχουν πάρα πολλοί ύμνοι, για την κάθε περίσταση. Τους λένε περισσότερο για να τους ακούνε οι ίδιοι και να προτρέπουν τους εαυτούς τους, παρά για να ακούσει ο Θεός. Για παράδειγμα, στον πρώτο ύμνο που ανέφερα, ζητάνε επανάληψη του γεγονότος της Πεντηκοστής, ζητάνε χαρίσματα και θαύματα, για να ετοιμαστούν για την επικείμενη έλευση του Ιησού Χριστού. Έτσι, χωρίς ετοιμασία δια της μετανοίας, χωρίς κάθαρση, και χωρίς διάκριση, έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα ως εκ Θεού ερχόμενα. Αυτά βέβαια είναι αντίθετα από όσα μας διδάσκουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, των οποίων ο στόχος δεν ήταν τα χαρίσματα και οι τυμπανοκρουσίες, αλλά ο αγιασμός και η ταπείνωση, κατά την ρήση του προφήτη Ησαία… «Εν τη ησυχία και πεποιθήση θέλει είσθαι η δύναμή σας».  Και οι οποίοι απέκτησαν με κόπο και αγώνα (πάντα κατά χάρη) γνήσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. «Έχοντας μικρό ή καθόλου θεμέλιο στις γνήσιες πηγές της χριστιανικής πνευματικής εμπειρίας – τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας, και την πνευματική διδασκαλία που έχει παραδοθεί από το Χριστό και τους Αποστόλους δια μέσου των Αγίων Πατέρων – οι οπαδοί της «χαρισματικής» κίνησης δεν έχουν τρόπο να διακρίνουν τη χάρη του Θεού από την απομίμησή της. Όλοι οι «χαρισματικοί» συγγραφείς δείχνουν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μια έλλειψη προσοχής και διάκρισης ως προς τις εμπειρίες που έχουν… 

Ο άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός, ο μεγάλος Ορθόδοξος πατέρας της Δύσης (5ος αι.), ο οποίος έγραψε με μεγάλη διάκριση για τα έργα του Αγίου Πνεύματος στη Συμβολή του (Collatio) για τις «Θείες Δωρεές», σημειώνει ότι «καμιά φορά οι δαίμονες (θαυματουργούν) με σκοπό να υψώσουν σε υπερηφάνεια τον άνθρωπο που πιστεύει ότι κατέχει το μεγάλο δώρο, κι έτσι τον προετοιμάζουν για μια ακόμα πιο μεγάλη πτώση. Προσποιούνται ότι καίγονται και οδηγούνται έξω από τα σώματα όπου κατοικούσαν, εξαιτίας της (δήθεν) αγιότητας ανθρώπων που στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι είναι ανίεροι. Στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε: Θα εμφανιστούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες…» (Συμβολή XV:2)…Οποιοσδήποτε αναγνώστης των Ορθοδόξων βίων των Αγίων και άλλης πνευματικής φιλολογίας ξέρει ότι όλα αυτά τα πνεύματα – τόσο «καλά» όσο και «κακά», τα «ανώτερα» και τα «κατώτερα» - είναι εξ ίσου δαίμονες, και ότι η διάκριση μεταξύ πραγματικά καλών πνευμάτων (αγγέλων) κι αυτών των κακών πνευμάτων δεν μπορεί να γίνει με βάση τα προσωπικά συναισθήματα και τις εντυπώσεις κάποιου». (Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος).  

Η ψαλμωδία τους λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός για αυτά που θα επακολουθήσουν. Σε αντίθεση, η ψαλμωδία στην Ορθόδοξη εκκλησία απευθύνεται προς τον Θεό και φέρνει τις καρδιές μας σε κατάνυξη, εφόσον απευθύνεται στο έλεος του Θεού προς εμάς και στην ένδοξη αγιότητά του. Το κατεξοχήν αίτημα είναι η συχώρεση και το έλεος Του σε μας. Εν συνεχεία, και αφού δημιουργηθεί κλίμα κατάλληλο, ξεκινούν τα "χαρισματικά" φαινόμενα. Ακούγονται διάφορα ακαταλαβίστικα, που ονομάζουν "γλωσσολαλιά", και αποτελεί απόδειξη ότι το "άγιο πνεύμα" είναι παρών. Στα 10 χρόνια που ήμουν εκεί, ποτέ μου δεν άκουσα κάποια γνωστή γλώσσα. Αλλά και αν άκουσα κάτι, ποτέ δεν ήταν αυτό που λένε, αλλά κάτι σαν. Πχ, μια φορά άκουσα κάτι στα ρώσικα, αλλά δεν ήταν καθαρά. Κάποιοι ισχυρίζονται, ότι οι γλώσσες που μιλάνε είναι γνήσιες. Καμία αντίρρηση. Και στον σαμανισμό [2]  μιλάνε! Έχουν το Άγιο Πνεύμα? Ο Χριστιανός πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός, ειδικά όταν έχουμε αρχέγονες πηγές που μας λένε ότι το χάρισμα των γλωσσών μετά τον τρίτο-τέταρτο αιώνα δεν υπήρχε (πχ Χρυσόστομος και Αυγουστίνος). Είναι πολύ ύποπτο που επανεμφανίστηκε στον 20^ο αιώνα, και μάλιστα εκτός της εκκλησίας που άφησε ο Χριστός. Οι υποψίες ενισχύονται και από το γεγονός ότι μεγάλοι ασκητές που κατείχαν φοβερά χαρίσματα, δεν κάνουν λόγο για την γλωσσολαλιά. Ακόμα περισσότερο, ο καρπός. 

 

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ αναφέρει… «Μετά τον 1ο, ή ίσως το 2ο αιώνα, δεν αναφέρεται από καμιά Ορθόδοξη πηγή, και δεν αναφέρεται να συμβαίνει ούτε καν στους μεγάλους Πατέρες της αιγυπτιακής ερήμου, οι οποίοι ήταν τόσο γεμάτοι από το Πνεύμα του Θεού που έκαναν πολλά καταπληκτικά θαύματα, συμπεριλαμβανομένης και της ανάστασης νεκρών. Η Ορθόδοξη συμπεριφορά προς τη γνήσια γλωσσολαλιά, λοιπόν, μπορεί να συνοψιστεί στα λόγια του αγίου Αυγουστίνου (Ομιλίες στον Ιωάννη, IV:10): «Τα πρώτα χρόνια το Άγιο Πνεύμα έπεφτε σ’ αυτούς που πίστευαν κι εκείνοι μιλούσαν με γλώσσες που δεν είχαν μάθει, καθώς το Άγιο Πνεύμα τους έδινε λόγο. Αυτά ήταν σημεία προσαρμοσμένα στην εποχή. Γιατί ήταν ταιριαστό να υπάρχει αυτό το σημείο του Αγίου Πνεύματος σ’ όλες τις γλώσσες, για να δείξει ότι το Ευαγγέλιο του Θεού επρόκειτο να διαδοθεί μέσα από όλες τις γλώσσες σε όλη την οικουμένη. Αυτό έγινε ως σημείο, και πέρασε».

Και σαν για να απαντήσει στους σύγχρονους Πεντηκοστιανούς με την περίεργη έμφαση που δίνουν σ’ αυτό το σημείο, ο Αυγουστίνος συνεχίζει: «Αναμένεται τώρα ότι αυτοί που θα χειροθετηθούν, θα πρέπει να γλωσσολαλούν; Ή όταν χειροθετήσαμε αυτά τα παιδιά, περίμενε κανείς από σας να δει αν θα γλωσσολαλήσουν; Κι όταν είδε ότι δεν γλωσσολαλούν ήταν κανείς από σας τόσο διεστραμμένος στην καρδιά ώστε να πει "αυτοί δεν έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα";». ["Ν": υπάρχει όμως και η άποψη ότι η γλωσσολαλία που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη δεν ήταν ομιλία ξένων γλωσσών, αλλά εσωτερική ομιλία, νοερά προσευχή - συνεπώς, ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει στους αγίους και τους πνευματικούς αγωνιστές της Ορθοδοξίας, όλων των αιώνων. Για την άποψη αυτή δες στο τέλος αυτής της ανάρτησης].

Απέχοντας πολύ από το να δίνεται ελεύθερα και αυθόρμητα,χωρίς την παρεμβολή του ανθρώπου – όπως τα πραγματικά δώρα του Αγίου Πνεύματος – η γλωσσολαλιά μπορεί να προκληθεί εντελώς προβλέψιμα από μια συνηθισμένη τεχνική προσευχής από συγκεντρωμένη ομάδα, συνοδεία ψυχολογικά υποβλητικών προτεσταντικών ύμνων («Εκείνος έρχεται! Εκείνος έρχεται!»), να κορυφωθεί με μια «χειροθεσία», και καμιά φορά να εμπλέκει τέτοιες καθαρά σωματικές προσπάθειες όπως την επανάληψη μιας δεδομένης φράσης ξανά και ξανά (Koch, σελ. 24), ή απλώς την εκτέλεση ήχων με το στόμα».

Προσωπικά είχα ακούσει επανειλημμένα ανθρώπους να "γλωσσολαλούν" έχοντας πολλά χρόνια στην Πεντηκοστή, αλλά μετά την προσευχή να μην θέλουν να μιλιούνται μεταξύ τους.  Το θέμα του άρθρου είναι απλά μία περιγραφή περί του τι συμβαίνει. Όποιος θέλει να δει περισσότερα, μπορεί να δει και στα εξής άρθρα· Οι διαστρεβλώσεις των πεντηκοστιανών στην προφητεία του Ιωήλ., Αναίρεση αιρετικού κειμένου (β), Αναίρεση αιρετικού κειμένου (γ), και στην σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος.

Η υποτιθέμενη "γλωσσολαλιά" σε καθιστά (άτυπα) πιο πνευματικό από τον αδελφό σου που ακόμα δεν αξιώθηκε αυτού του "δώρου". Αντί να γεμίζεις ταπεινοφροσύνη, γεμίζεις υπερηφάνεια. Νομίζεις ότι έχεις μπει στην σφαίρα του αόρατου πνευματικού κόσμου του Θεού. Δεν το λες βέβαια με τα χείλη, αλλά η υπερηφάνεια είναι έτοιμη να εκδηλωθεί στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ένα ακόμα σημείο που θα ήθελα να εστιάσω, είναι η μεγάλη ακαταστασία που δημιουργείται εξαιτίας της "γλωσσολαλιάς". Ειδικά όταν είναι πολλοί όσοι έρχονται σε έκσταση, αρχίζουν τις φωνές και τα ακαταλαβίστικα με τις προτροπές του "υπευθύνου" και αυτό γίνεται ακόμα και αιτία σκανδαλισμού για ορισμένους (κυρίως νεοκατήχητους). Ακόμα και φόβου. Είχα  δει κάποιους καινούργιους, μια φορά, που μόλις άκουσαν γλωσσολαλιές, άνοιξαν την πόρτα και έφυγαν έντρομοι από την συνάθροιση! Καμία σχέση με την σειρά και την τάξη που υπάρχει στην ορθόδοξη εκκλησία. Ένας πανζουρλισμός πολλές φορές που τον "βαπτίζουν" "πνευματική αναζωπύρωση" που μετά από λίγη ώρα εξανεμίζεται και ο πιστός ξαναβυθίζεται στα προβλήματα της καθημερινότητας.  

Πολλές φορές, ο "γλωσσολαλών" γίνεται αιτία ώστε ο άλλος να μην μπορεί να προσευχηθεί, αλλά και ο ίδιος που "γλωσσολαλεί" δεν οικοδομείται  εσωτερικά όπως αναφέρει ο απ.  Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή. Ούτε οι ίδιοι δεν είναι σε θέση να δώσουν πλήρη ερμηνεία περί του τι νιώθουν ακριβώς κατά την "γλωσσολαλιά". Καμία γνήσια κατά Θεόν εμπειρία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, εξαπατούν τον εαυτό τους. Στην χειρότερη, εξαπατούνται από τον εχθρό της ψυχής. Η καλύτερη ερμηνεία στα κεφάλαια 12,13,14 από την Α΄ προς Κορινθίους επιστολή και απάντηση στις ψευτοεμπειρίες των Πεντηκοστιανών, είναι η παράδοση που μας άφησαν οι μεγάλοι μοναχοί και ασκητές και άγιοι της εκκλησίας. Πολύτιμη κληρονομιά, περί της διάκρισης που λείπει από τους Πεντηκοστιανούς.

Περίπου τα ίδια συμβαίνουν και με τις προφητείες. Εκεί, αφού ο έχων το χάρισμα πληρωθεί [=γεμίσει] "πνεύματος αγίου" και φτάσει σε πλήρη έκσταση, σηκώνεται και μιλάει εν ονόματι του Θεού, αναφέροντας κάποιο μήνυμα από τον Θεό, που συνήθως είναι γενικό και αόριστο και που εντυπωσιάζει τους αφελείς που τους πιστεύουν. Όποτε αποπειράθηκαν να προφητεύσουν συγκεκριμένα, έπεσαν έξω. Θεραπείες που ποτέ δεν ήρθαν, ευλογίες και υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, και έγιναν αιτία κάποιοι να γυρίσουν αργότερα την πλάτη τους όχι μόνο στην Πεντηκοστή αλλά και στον Θεό ακόμα. Δείγμα ότι το πονηρό πνεύμα ενεργεί και εδώ. Καμία σχέση με τους χαρισματούχους γέροντές μας, που με την ταπείνωσή τους και το όποιο πνευματικό τους χάρισμα, έγιναν αιτία να γυρίσουν πολλοί πλανεμένοι άνθρωποι στον Σωτήρα Χριστό. Το αστείο είναι ότι κάποτε είχα ρωτήσει δύο "πρεσβυτέρους" για το πώς λειτουργεί το χάρισμα αυτό, αλλά έλαβα τελείως διαφορετικές απαντήσεις, απόδειξη ότι ο καθένας δίνει την ερμηνεία όπως εκείνος την αντιλαμβάνεται (εμπιστοσύνη στον λογισμό τους δηλαδή, ενώ δεν έχουν περάσει από το στάδιο της κάθαρσης).

Γενικότερα, λείπει η τάξη στις Πεντηκοστιανές συνάξεις. Λείπει ο Θεός. Ο Θεός είναι Θεός τάξης, όπως αναφέρει ο απ. Παύλος. Οι προφητείες τους, τόσο αυτές που έγιναν προσωπικά και ατομικά όσο και αυτές που αφορούσαν το σύνολο των Πεντηκοστιανών ουδέποτε εκπληρώθηκαν. Οι ψυχές περισσότερο ταλαιπωρούνται εκεί παρά γιατρεύονται. Σκανδαλίζονται παρά οικοδομούνται. Άλλα ακούνε και άλλα βλέπουνε. Μακριά από την αληθινή χάρη του Χριστού, μακριά από τα άγια και σεμνά μυστήρια της εκκλησίας, έξω από την εκκλησία που άφησε ο Κύριος. Μία φτηνή απομίμηση της μυστικής παράδοσης των αγίων της εκκλησίας, ένα ψεύτικο και ανθρώπινο δημιούργημα με αυθαίρετες ερμηνείες των Γραφών και απειρία ως προς τα πνευματικά. Θα ήθελα να κλείσω με κάποια λόγια του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος αλλά και του αγίου Ισαάκ του Σύρου…

«Υπάρχουν μερικοί ακάθαρτοι δαίμονες που μόλις αρχίσει κάποιος την μελέτη της Αγίας Γραφής του αποκαλύπτουν την ερμηνεία της. Τούτο ιδιαίτερα αγαπούν να το κάνουν σε καρδιές κενοδόξων ανθρώπων και μάλιστα μορφωμένων με την κατά κόσμον παιδείαν. Και αποσκοπούν να τους ρίξουν σε αιρέσεις και βλάσφημες ιδέες απατώντας τους σιγά-σιγά. Θα αντιληφθούμε δε καλώς την δαιμονική αυτή θεολογία ή καλύτερα βαττολογία από την ταραχή και την ακατάστατη και άτακτη ευχαρίστηση που δημιουργείτε στην ψυχή την ώρα της εξηγήσεως» (Λόγος Εικοστός Έκτος. Περί Διακρίσεως του ευδιακρίτου, Κλίμακα).

Κλικ εδώ

«Εμείς, άγιε αδελφέ, ας εργασθούμε με την καρδιά μας τα έργα της μετάνοιας και της καθαρής πολιτείας, που ευαρεστεί το Θεό, και τότε, τα χαρίσματα του Κυρίου, όπως η υγεία, η απάθεια, η θεωρία, έρχονται από μόνα τους, χωρίς να τα ζητούμε, εάν φυσικά η καρδιά μας γίνει καθαρή και αμόλυντη. Όμως τα υψηλά χαρίσματα του Θεού να μην τα ζητούμε και περιμένουμε πότε θα μας έρθουν, γιατί κάτι τέτοιο δεν το εγκρίνει η Εκκλησία του Θεού. Και όσοι έλαβαν χαρίσματα με τέτοιο τρόπο, απέκτησαν υπερηφάνεια και εξέπεσαν από τη χάρη του Θεού. Να φέρεται κανείς με τέτοιο τρόπο δεν είναι σημείο ότι αγαπά το Θεό, αλλά αρρώστια ψυχής. Και πως μπορούμε εμείς να ζητήσουμε τα υψηλά χαρίσματα του Θεού, τη στιγμή που ο θείος απόστολος Παύλος καυχιέται για τις θλίψεις του, και θεωρεί την κοινωνία του στα παθήματα του Χριστού ότι είναι τα μεγάλα δώρα του Θεού;» (Ασκητικά, άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Σημειώσεις

 

[1] Δέκατα: Όπως οι Ιουδαίοι ήταν αναγκασμένοι να δίνουν μέρος των γεννημάτων τους για την συντήρηση των Ιερέων του Ναού, πολλές Πεντηκοστιανές Κινήσεις έχουν θεσπίσει κάτι ανάλογο, να δίνουν δηλαδή οι οπαδοί τους μέρος από τα εισοδήματά τους.

[2] Σαμανισμός: Είναι ένα πολύπλοκο λατρευτικό και μαγικό – θρησκευτικό φαινόμενο που διαμορφώνεται γύρω από την τεχνική της έκστασης. Προέρχεται από τη λέξη σαμάν που είναι ο ιερέας ή ο μάγος –γιατρός . Αναπτύχτηκε κυρίως στους πρωτόγονους λαούς της Ωκεανίας, Βόρειας και Νότιας Αμερικής, Σιβηρίας, Ινδονησίας κ.λ.π. 

 

«ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ» ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

Μοναχής Αντωνίας

Αντιαιρετικό Εγκόλπιο

Τι γίνεται στους Πεντηκοστιανούς με το θέμα των λεγομέ­νων «εμπειριών» το μαθαίνουμε από τις «Ομολογίες», που είναι γραμμένες στην εφημερίδα «Χριστιανισμός». Η κα Α.Ν. ομολο­γεί στο τεύχος τού Μαΐου 1998: Σε όραμα άκουσε μια δυνα­τή φωνή που της είπε «αδελφή Α., ο αδελφός Μ. θέλει να σου μιλήσει (ο αδελφός Μ. ήδη πεθαμένος) και αμέσως βλέπω τον Κύριο μπροστά μου και μου λέει: ο αδελφός Μ. θέλει να σου μιλήσει και βλέπω τον Μ. με λαμπρή στολή να μου λέει: Τι κά­νεις; Είσαι καλά; Να μη στενοχωριέσαι, γιατί γρήγορα θα συ­ναντηθούμε». Το όραμα και η στιχομυθία έλαβαν χώρα πριν 14 χρόνια, ενώ η κα ΑΝ. τα αφηγείται το 1998, ακόμη εν ζωή.

Άλλη «ομολογία» είναι της Π.Κ. στον «Χριστιανισμό» τού Απριλίου 1992: «Ο Κύριος πάντα μ' ενίσχυε με ενύπνια [=όνειρα], ορά­σεις και μιλώντας μου πάντα με τον Λόγο Του. Όταν Τον ρώ­τησα αν ήταν η αληθινή Του εκκλησία, μου έδειξε με το χέρι Του, σε όραση -καθώς προσευχόμουνα- και μου είπε «Ιδού η εκκλησία μου».

Η επόμενη «ομολογία» είναι τού Θ.Π. Την διαβάζουμε στο τεύχος τού Απριλίου 1995: «Ο Κύριος μου έδειξε ένα ενύπνιο. Είδα τον Κύριο να έρχεται κοντά μου^˙ με πλησίασε, άπλωσε το δεξί Του χέρι και με σήκωσε. Φορούσε κόκκινα ρούχα απ’ έξω, λευκά μέσα και είχε χρυσή ζώνη. Το είπα στον Ποιμένα της ΕΑΕΠ Γ.Κ. και μου είπε: Αυτό που σου έδειξε ο Κύριος, μου είπε, αναφέρεται στον ΚΓ': 3 ψαλμό που λέει "ηνώρθωσε την ψυχή μου"»!

Η κα Τ.Κ., στο τεύχος τού Ιανουαρίου 1993, «ομολογεί»: «Πάω στην εκκλησία στο Λέομπεργκ (Γερμανία, ΕΑΕΠ). Αν ο Κύριος μου πει ότι είναι αλήθεια αυτά που γράφει στο Λό­γο Του και με συγχωρέσει, θα τον ακολουθήσω. Έτσι και έγι­νε. Με δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Μου μίλησε τα μυστικά της καρδιάς μου από ανθρώπους τού θεού. Και ένα φως κάθησε μπροστά μου στην ώρα της προσευχής...».

Σχόλιο: Όσοι έχουν διαβάσει Γεροντικό και άλλα βιβλία για την ασκητική των μοναχών, ασφαλώς γνωρίζουν πως εμφανίζεται ο Σατανάς ως άγγελος φωτός και πως έχει πλα­νήσει κατά καιρούς ακόμη και ασκητάς που έχουν λευκανθεί στην πάλη προς «τας αρχάς, τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας τού σκότους τού αιώνος τούτου...».

Οι Πεντηκοστιανοί δεν διαθέτουν γέροντες με διάκριση για να τους εξηγήσουν, ότι αυτά που βλέπουν στις οράσεις και τα ενύπνια δεν είναι εκ τού Θεού, αλλά εκ του πονηρού.

Για να βοηθηθούν τόσον οι Ορθόδοξοι όσον και οι πλανε­μένοι αδελφοί μας, παραθέτουμε λίγα από αυτά που έχει πει ο γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, ο αγιογράφος:

«Στον καιρό της προσευχής να μη παραδεχώμεθα ούτε φως, ούτε φωτιά, ούτε σχήμα Χριστού ή Αγγέλου, αλλά να διατη­ρούμε το νου μας άχρωμο, ασχημάτιστο, άμορφο, αφάνταστο. Η εμφάνισις της θείας χάριτος σαν "φως ανατέλλον" ή σαν "έντρομος αγαλλίασις" είναι γνωστή στον πονηρό δαίμονα, ο οποίος παρουσιάζει στους "μη κεκαθαρμένους" παραπλήσιους τύπους και ενέργειες, και τους παραπλανά, χωρίς να το αντι­ληφθούν. Η παρουσία γνησίων σημείων της χάριτος στους αγωνιστάς, μπορεί να οδηγήσει αργότερα, όταν λείπει ο απλα­νής πνευματικός οδηγός, σε πλάνη. Ο εχθρός γνωρίζει να τους εξαπατά και να τους κλέπτη "υποκρύφως". Ο αρχέγονος όφις είναι σε θέσι να παραμορφώσει την υψηλή υπόθεση της νοεράς προσευχής. Και είναι ενδεχόμενο να νομίζει κάποιος πως έγι­νε ησυχαστής και όμως να καταντά "φανταστής" και παίγνιο των πονηρών πνευμάτων».

["Ν": περισσότερα για το συγκεκριμένο κείμενο (σημαντική απάντηση σε μοναχό με εμπειρίες παρόμοιες με τους πεντηκοστιανούς) εδώ. Ενότητα με επιστολές και διδασκαλίες του γέροντα Δανιήλ εδώ].

Υπάρχει κάποιος κήρυκας Αμερικανός ονόματι Κοστέλνικ, που έρχεται στην Ελλάδα σχεδόν κατ' έτος, σε κάποια άλλη πεντηκοστιανή ομάδα, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι θαυματοποιός «θεραπευτής» και ο οποίος όποιον αγγίξει κατά την προσευχή τον ρίχνει κάτω.

Κλικ εδώ

Υπήρχε περίπτωση Αγιορείτου μονάχου [αυτή εδώ], που όταν έλεγε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλόν», εκινείτο κάθε τι που ερχόταν σε επαφή μαζί του, είτε ήτο στα­σίδι στον ναό, καθώς και τα παρακείμενα στασίδια με τους μο­ναχούς, είτε ευρίσκετο στο κελί του, το οποίο εδονείτο καθώς και τα παρακείμενα κελιά.

Ποια ήταν η εξήγηση τού φαινομένου; Τον μοναχό τον είχε καταλάβει μια αδιόρατη, εκ πρώτης όψεως, ομίχλη υπερηφά­νειας, στην πρώτη επίθεση τού πονηρού, και έδειξε προς τον εχθρό υπεροπτική περιφρόνηση, σαν να είχε φθάσει στα μέτρα τού Μεγάλου Αντωνίου. Μολυσμένη πια η προσευχή του από την οίηση, δεν ανέβαινε ευπρόσδεκτη στο Θεό (οι υπογραμμί­σεις δικές μας).

Ο γέροντας Δανιήλ συμβούλευσε τον μοναχό: να λέει την «ευχή» με ταπείνωση, με συντριβή. Να πιστεύει ότι είναι αμαρ­τωλός, ένας υπόδικος στα μάτια τού Θεού. Να θεωρεί την τα­ραχή του σώματος ως σατανική ενέργεια. Όταν παρουσιασθή η ταραχή, να παρακαλεί νοερά τον Χριστό να την φυγαδεύσει. Κι έτσι ο μοναχός, εφαρμόζοντας την συμβουλή τού διακριτι­κού γέροντος Δανιήλ, βρήκε την θεραπεία του.

Ποιος και πώς θα θεραπεύσει τους Πεντηκοστιανούς, οι οποίοι θεωρούν κάθε σωματική ή ψυχική εκδήλωση ότι προέρ­χεται από το Άγιο Πνεύμα; Όταν πιστεύουν ότι ήταν αμαρ­τωλοί, αλλά τώρα είναι άγιοι; Ο απόστολος Παύλος μας δι­δάσκει ότι «Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ» (Α' Τιμ., Α': 15). Δεν είπε ήμουν, αλλά είμαι.

Κλείνοντας το πόνημα αυτό, θα θέλαμε να αποδώσουμε, εκ των πτωχών δυνάμεων μας, την ελαχίστην τιμήν, στην «βοηθό και σκέπη» των ανθρώπων, τόσο των «γονέων» όσων και των «παρθένων». Σ' αυτήν που είναι η «γέφυρα» των εκ γης προς ουρανόν. Επειδή δεν έχομε δικά μας λόγια, υμνολογίας δανει­ζόμαστε του προπάτορά της Δαυίδ του και προφητάνακτος, από τον Ψαλμόν ΜΔ, από τον στίχον 10 και εξής: 

«Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημέ­νη, πεποικιλμένη. Άκουσον, θύγατερ, και ιδέ και κλίνον το ους σου και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου· και επιθυμήσει ο βασιλεύς του κάλλους σου, ότι αυτός έστι Κύ­ριος σου, και προσκυνήσεις αυτώ· Και θυγάτηρ Τύρου εν δώροις˙ το πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι του λαού. Πάσα η δόξα της θυγατρός του βασιλέως έσωθεν, εν κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Απενεχθήσονται τω βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής, αι πλησίον αυτής απενεχθήσονται σοι· απενεχθήσονται εν ευφροσύνη και αγαλλιάσει, αχθήσονται εις ναόν βασιλέως. Αντί των πατέρων σου εγενήθησαν οι υιοί σου^˙ καταστήσεις αυτούς άρχοντας επί πάσαν την γην. Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά δια τούτο λαοί εξομολογήσονταί σοι εις τον αιώνα και εις τον αιώνα τού αιώνος».

Αμήν

Το χάρισμα της Γλωσσολαλίας κατά τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Απόσπασμα από εδώ. Τις επιστολές του αποστόλου Παύλου δείτε τις εδώ. Ποιος είναι ο π. Ι. Ρωμανίδης, εδώ.

Μόλις μας είπε ο Παύλος, ότι η προσευχή του πνεύματος περιλαμβάνει ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης. Επομένως δεν μιλά για ακατάληπτες και μεγαλόφωνες προσευχές, αφού οι ψαλμοί ήταν γνωστοί σε όλους.

Ο Παύλος μιλά για τα "γένη γλωσσών," τα οποία συμπεριλαμβάνουν προσευχές και ψαλμούς του πνεύματος του ανθρώπου στην καρδιά και τα οποία ακούγονται μόνο από εκείνους που έχουν το ίδιο χάρισμα. Όσοι ιδιώτες δεν είχαν ακόμα το χάρισμα αυτό δεν μπορούσαν να ακούσουν τις προσευχές και τους ψαλμούς στην καρδιά αυτών που έχουν αυτό το χάρισμα των "γλωσσών." Κορίνθιοι στην κατάσταση του φωτισμού είχαν εισαγάγει την καινοτομία να τελούν ακολουθίες νοερώς στην καρδιά παρόντων των "ιδιωτών," που δεν είχαν λάβει ακόμα "τα γένη γλωσσών." Έτσι όμως ήταν αδύνατο στους ιδιώτες να οικοδομούνται και να απαντούν με το "αμήν" τους στα κατάλληλα μέρη της ακολουθίας, διότι απλώς δεν άκουγαν τίποτε.



Ο Παύλος δηλώνει σαφώς, ότι "ουδείς ακούει" (Α' Κορινθ. 14:2). "Εάν έλθω προς υμάς γλώσσαις λαλών, τι υμάς οφελήσω, εάν μη υμίν λαλήσω...;" (Α' Κορ. 14:6-7). Οι μη έχοντες το χάρισμα των γλωσσών πρέπει να ακούσουν την "δύναμη της φωνής" των προσευχών και των ψαλμών για να απαντήσουν με το δικό τους "αμήν" (Α' Κορ. 14:11,16). "...εάν άδηλον σάλπιγξ φωνήν δω, τις παρασκευάσεται εις πόλεμον; ούτως και υμείς δια της γλώσσης, εάν μη εύσημον λόγον δώτε, πώς γνωσθήσεται το λαλούμενον; έσεσθε γαρ εις αέρα λαλούντες. τοσαύτα ει τύχοι γένη φωνών εισιν εν κόσμω, και ουδέν άφωνον." (Α΄ Κορ, 14:8-10). Δεν πρέπει οι φωτισμένοι να περιορισθούν στο "λαλείν γλώσσαις" με "άδηλον φωνήν" παρουσία των "ιδιωτών" (Α' Κορ. 14:10-11). "Συ μεν γαρ καλώς ευχαριστείς, αλλ' ο έτερος ουκ οικοδομείται" (Α' Κορ. 14:17).

Όταν ο Παύλος λέει "μείζων ο προφητεύων ή ο λαλών γλώσσαις, εκτός ει μη διερμηνεύει, ίνα η Εκκλησία οικοδομήν λάβη" (Α' Κορ. 14:5), εννοεί σαφώς, ότι εκείνος, ο οποίος μιλά μόνο "γλώσσες," πρέπει να αποκτήσει το χάρισμα να "διερμηνεύει" τις προσευχές και τους ψαλμούς του πνεύματος με την καρδιά, συγχρόνως σε προσευχές και ψαλμούς του νου, για να απαγγέλονται και μεγαλόφωνα προς ιδιώτες που οικοδομούνται. "Διο ο λαλών γλώσση προσευχέσθω, ίνα διερμηνεύη. Εάν γαρ προσεύχωμαι γλώσση, το πνεύμά μου προσεύχεται, ο δε νους μου άκαρπός εστιν. Τι ουν εστιν; προσεύξωμαι τω πνεύματι, προσεύξωμαι δε (συγχρόνως) και τω νοΐ, ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και (συγχρόνως) τω νοΐ. Επεί εάν ευλογής εν πνεύματι, ο αναπληρών τον τόπον του ιδιώτου, Πως ερεί το αμήν επί τη ση ευχαριστία, επειδή τι λέγεις ουκ οίδεν, συ μεν καλώς ευχαριστείς, αλλ' ο έτερος ουκ οικοδομείται. Ευχαριστώ τω Θεώ, πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλώ, αλλ' εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους τω νοΐ μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω ή μυρίους λόγους εν γλώσση" (Α' Κορ. 14: 13- 19).

Ο Παύλος ποτέ δεν είπε, ότι ο καθένας διερμηνεύει εκείνα που ο άλλος ονομάζει "γλώσσες." Ο καθένας διερμηνεύει αυτά που ο ίδιος ονομάζει "γλώσσες." Αυτό προϋποθέτουν και τα όσα λέγονται στο Α' Κορ. 14:27- 28: "είτε γλώσση τις λαλεί, κατά δύο ή το πλείστον τρεις και ανά μέρος και εις διερμηνευέτω. Εάν δε μη ή διερμηνευτής, σιγάτω εν εκκλησία, εαυτώ λαλείτω και τω Θεώ." Δηλαδή εάν αυτός που μιλάει τη γλώσσα δεν είναι διερμηνευτής, τότε σιωπά στην εκκλησία. Όμως μιλά στον εαυτό του και στον Θεό. Η καθεαυτό χρήση άλλων λέξεων της γλώσσας γίνεται μέσα στην καρδιά και όχι μεγαλόφωνα. Με την εντολή αυτή ο Παύλος στερεί τους έχοντες μόνο "τα γένη γλωσσών" από τη δύναμη να επιβάλλουν την εν λόγω καινοτομία τους μέσω της πλειοψηφίας τους.

Ο Παύλος μιλά σαφώς για προσευχές και ψαλμούς οι οποίοι δεν απαγγέλονται με "την δύναμη της φωνής," αλλ' ακουγόμενοι μέσα από την καρδιά. Ο φωτισμός αυτός της καρδιάς εξουδετερώνει την υποδούλωση στο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και αρχίζει την μεταμόρφωση της ιδιοτελούς αγάπης σε ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό αποτελεί το χάρισμα της πίστεως που πηγάζει από μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο, το οποίο είναι η δικαίωση, καταλλαγή, υιοθεσία, ειρήνη, ελπίδα και ζωοποίηση.

Οι προσευχές και οι ψαλμοί αδιάλειπτα (Β' Θεσ. 5:17) ενεργούμενοι νοερά μέσα στην καρδιά (Εφεσ. 5:18-20), τ.έ. "τα γένη γλωσσών" (Α' Κορ. 12:10,28), μεταμορφώνουν τον "ιδιώτη" (λαϊκό) σε ναό του Αγίου Πνεύματος και μέλος του σώματος του Χριστού και του βασιλείου ιερατεύματος. Αυτή είναι η αρχή της απελευθερώσεως του πιστού από την δουλεία στο περιβάλλον, όχι με τη φυγή απ' αυτό, αλλά με τον έλεγχο αυτού, όχι μέσω της ιδιοτελούς εκμεταλλεύσεως, αλλά μέσω της ανιδιοτελούς αγάπης. Εντός των πλαισίων αυτών "ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσέ με από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου... Ει δε τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ εστιν αυτού. Ει δε Χριστός εν υμίν, το μεν σώμα νεκρόν δι' αμαρτίαν, το δε πνεύμα ζωή δια δικαιοσύνην" (Ρωμ. 8:2,9, 10).

Με το πέρασμα του χρόνου η θεραπεία του φωτισμού αυξάνει την τελειότητα της αγάπης, και μάλιστα με ήττα του διαβόλου, ο φωτισμένος λαμβάνει ανάλογα τα απαριθμούμενα στο Α' Κορ. 12.28 ανώτερα χαρίσματα, με κορύφωση τον δοξασμό. Ο Παύλος δηλώνει, ότι "ει δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη" (Α' Κορ. 12: 26), με σκοπό να εξηγήσει, γιατί οι προφήτες είναι δεύτεροι μετά τους αποστόλους και πριν από όλα τα άλλα μέλη του σώματος του Χριστού. Η υπό του Πνεύματος μεταβίβαση από τη διάνοια στην καρδιά προσευχών και ψαλμών είναι η δικαίωση και η ζωοποίηση του εσωτερικού ανθρώπου και η θέα του Χριστού "δι' εσόπτρου εν αινίγματι" (Α' Κορ. 13:12). Δοξασμός είναι η έλευση του "τελείου" (Α' Κορ. 13:10), δηλαδή η θέα του Χριστού εν δόξα "πρόσωπο προς πρόσωπο" (Α' Κορ. 13:12). Όταν γράφει ο Παύλος, "άρτι γιγνώσκω εκ μέρους" (αυτόθι), αναφέρεται στην τρέχουσα κατάσταση του φωτισμού του ή της δικαιώσεως. Με την επομένη φράση του: "τότε δε επιγνώσομαι, καθώς και επεγνώσθην" (αυτόθι), ο Παύλος λέει, ότι θα δοξασθεί, όπως είχε ήδη δοξασθεί. Στην κατάσταση του φωτισμού ο πιστός είναι "νήπιος." Αφού δοξασθεί, επιστρέφει στον φωτισμό ως "ανήρ" (Α' Κορ. 13:11).

Επιπλέον:

Σειρά άρθρων για την ΕΑΕΠ και γενικά τους πεντηκοστιανούς μπορείτε να διαβάσετε εδώ, εδώ & εδώ.

Ενότητα για τους πεντηκοστιανούς στο blog μας 

Ιστορίες πλάνης - η διάκριση θεϊκών και δαιμονικών εμπειριών στην Ορθοδοξία
Η θεία λειτουργία: παρουσίαση, υπότιτλοι, ερμηνευτικά (μερικά)

"Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας...": μια ολόκληρη προτεσταντική κοινότητα έρχεται στην Ορθοδοξία μετά από έρευνα στις πηγές του πρώτου χριστιανισμού