Οι φτηνές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο (περί κέρατου ο λόγος * )

ΙΕΡΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Φωτο από εδώ

Τελευταία μου συμβαίνει όποιος έχει λερωμένη την συνείδησή του να απαιτεί από μένα ανοιχτό μυαλό. Σε λίγο θα ξεχειλώσουμε τόσο πού θα μείνουμε με την ιδέα του ανοιχτού μυαλού στο χέρι, σαν σύνθημα χωρίς νόημα και περιεχόμενο.

Από τότε πού η νουθεσία για ακεραιότητα και τελειότητα θεωρείται αρρωστημένη ηθικολογία και κατάκριση, πήξαμε στην μοιχεία και την ανωμαλία. Άντε να εξηγήσεις στον άλλο πως κατακρίνεις την μοιχεία και όχι τον μοιχό, άντε να του εξηγήσεις πως τον προειδοποιείς επειδή είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος για τον Θεό, εξαγορασμένος με το αίμα του ιδίου του Χριστού;   

Άντε να εξηγήσεις στον μοιχό πως τον προειδοποιείς από αγάπη, γιατί νομοτελειακά τον περιμένει ο θάνατος, η ασθένεια, γίνεται ο ίδιος φορέας και πρόξενος πόνου για τον αδελφό.   

Ηθικολογίες θα σου πεί. Το κορμί μιλά. Η ψυχή είναι για καλογήρους. Και ούτως ειπείν η ζωή είναι μικρή και ωραία.  

Σήμερα η μοιχεία είναι το πιο συνηθισμένο αμάρτημα. Είναι ευστροφία, καπατσωσύνη, ανδρισμός, θηλυκότητα, μόδα, σύγχρονος τρόπος ζωής, απόδειξη συγχρονισμού με τα αποδεκτά κοινά ήθη, πρωτοπορία. Ο Ηρώδης έσφαξε τον Πρόδρομο, ακριβώς γιατί μοίχευσε με την γυναίκα του αδελφού του [ο Ηρώδης] η οποία ταυτόχρονα ήταν και συγγενής του. Επίσης, τον έσφαξε επειδή μοίχευσε με τα μάτια κοιτώντας την Σαλώμη (πριγκήπισσα κατά τα άλλα) να χορεύει μπροστά στους μεθυσμένους. Αν αυτό το παράδειγμα δεν φέρνει μεταμέλεια, τι να πω;  

Ο Χριστός την μοιχαλίδα την συγχώρεσε την ώρα που όλοι την λιθοβολούσαν, χωρίς όμως να αμνηστεύσει την μοιχεία. Αυτή η αγάπη και το μεγαλείο την έκανε να αλλάξει ίσως ζωή. Ίσως αυτός είναι ο τρόπος. Αλλά όπως και νά χει χάθηκε το φιλότιμο. Όχι απέναντι στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος σήμερα δεν αξίζει παραπάνω από μια κατσαρίδα. Τον ψεκάζουν με χημικά στο όνομα της θρησκείας και φέυγει από την μέση. Χάθηκε το φιλότιμο ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και όταν ο Θεός είναι ανύπαρκτος και φευγάτος από την ψυχή του ανθρώπου όλα επιτρέπονται.  

Πολλές φορές ακούμε πως ο παπάς πρέπει να προσφέρει αγάπη. Χρησιμοποιούμε αυτή την λέξη πολύ άκριτα και ανεύθυνα.   

Ποιος μπορεί να φανταστεί πόσο αίμα και πόνο κρύβει αυτή η λέξη; Ότι η αγάπη είναι ομοούσια της αλήθειας. Όχι της αλήθειας μου και της αλήθειας σου. Της απόλυτης αλήθειας πού υπάρχει για να είναι κριτήριο για το ψέμα. Αγάπη χωρίς αλήθεια δεν στέκεται. Είναι ωφελιμισμός, υπαναχώρηση, κολακεία, συναισθηματισμός, σύνθημα, φούσκα πού σκάει στον αέρα. Έχω συνείδηση σαν ιερέας πώς δεν είμαι υπηρέτης των ανθρώπων και ας σκανδαλίζει αυτό όσους θέλουν να ελέγχουν την ιερατική προτίμηση και διακονία. 

Ο ιερέας είναι υπηρέτης του Θεού. Ο Θεός είναι το κριτήριο. Και ευτυχώς που είναι. Γιατί έτσι γεννιέται η ευσπλαχνία και η συμπόρευση με τον άλλο, έτσι ασκείται η αγάπη που δεν περιμένει ανταλλάγματα και έχει πλήρη ταύτιση με τον ύμνο του αποστόλου Παύλου. Ο ιερέας επίσης δεν φτανει να είναι υπηρέτης της αλήθειας, αλλά αλήθεια ο ίδιος για να εμπνεει. Τότε είναι όλος αγάπη για τον άλλο. Ομοούσιός της. Αν λοιπόν ο ιερέας ήταν απλά υπηρέτης της αγάπης και μόνο, ως φτηνού και ωφελιμιστικού συναισθήματος και εμπορικού ιδεολογικού συνθήματος, μπορεί και να έμοιαζε με την δουλειά της εταίρας. Και σκεφτείτε πόσο μακρυά είναι αυτό από την γνησιότητα!

* "Ν": Πρόσθεσα αυτή τη φράση - και να μη σκανδαλιστείτε, παρακαλώ - για να μας ψαρέψει το Google. Αυτά τα posts απευθύνονται και σε άλλους, όχι μόνο μεταξύ μας. (Για τους διερχόμενους μπλογκοναύτες, η σημασία του ονόματος του ιστολογίου μας εδώ).

Ορθόδοξος γάμος: ένας δρόμος που περπατιέται στη Γη, αλλά καταλήγει στον Ουρανό (από εδώ)

Στην Ορθοδοξία, ο γάμος είναι μια πραγματική και τέλεια ένωση άντρα και γυναίκας, που πραγματοποιείται μέσω της θείας χάριτος, δηλ. της αγαθής ενέργειας του Θεού, η οποία αγιάζει τα πάντα και ενώνει τους δύο ανθρώπους σε έναν άνθρωπο, χωρίς να καταργεί την ιδιαιτερότητα και την προσωπικότητα του καθενός – έτσι το ζευγάρι γίνεται μια επίγεια εικόνα της ενότητας των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας, που, ενώ είναι ενωμένα με την κοινή ουσία και την άπειρη αγάπη Τους, παραμένουν πάντα τρία πρόσωπα (ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα) και διατηρεί το καθένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά Του.

 

Ο ορθόδοξος χριστιανικός γάμος, όταν είναι σωστός και αληθινά ορθόδοξος, φέρνει το ζευγάρι σ’ ένα δρόμο ευτυχίας και ευλογίας, που αρχίζει από την αγάπη και την ενότητα μεταξύ τους και καταλήγει στην αγάπη και την ενότητα με όλους τους ανθρώπους και με τον άγιο και τριαδικό Θεό – το Θεό της αγάπης – δηλ. σ’ έναν προορισμό πολύ πιο πέρα από την προσωρινή γήινη ευτυχία: στην αιώνια ευτυχία, που η ορθόδοξη παράδοσή μας την ονομάζει παράδεισο. Ο δρόμος αυτός φυσικά είναι κι ένας δρόμος θυσίας, όπου ο ένας θυσιάζεται από αγάπη για τον άλλο (όπως ο Χριστός σταυρώθηκε από αγάπη για όλους τους ανθρώπους, για να βοηθήσει και να σώσει όλους τους ανθρώπους, όλων των λαών και των εποχών) και ακριβώς μέσω αυτής της αγάπης έρχεται η χαρά και η ευτυχία στη ζωή του ζευγαριού, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες της ζωής τους.

Ο σκοπός αυτός του γάμου φαίνεται πολύ όμορφα στην ορθόδοξη τελετή του γάμου, όπου σε μία από τις σπουδαιότατες «ευχές» (προσευχές) που απευθύνει ο ιερέας στο Θεό για το ζευγάρι, καταλήγει: «και ευαρεστήσαντες ενώπιόν σου, λάμψωσιν ως φωστήρες εν ουρανώ, εν σοι τω Κυρίῳ ημών» (= «και αφού Σε ευχαριστήσουν με τη ζωή τους, να λάμψουν σαν άστρα του ουρανού μπροστά σε Σένα, τον Κύριό μας»).

 

Γράφει σχετικά ένας σύγχρονος ορθόδοξος επίσκοπος, ο μητροπολίτης Σισανίου Παύλος (εδώ):

Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου. Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.

Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.

Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ’ αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.

Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική! [δηλ. η αυτοθυσία και του άντρα και της γυναίκας για χάρη του άλλου].

Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»

Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να ’ναι, θα είναι μαζί. Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο, είναι ζήτημα τύχης αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια, ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε».

Ο Ιησούς Χριστός, στην Καινή Διαθήκη, παρέδωσε στους χριστιανούς κάποια μέσα βοήθειας, ώστε να μπορέσουμε να πολεμήσουμε τα πάθη και τα ελαττώματά μας, να τα βγάλουμε απ’ την καρδιά μας και να εγκαταστήσουμε σ’ αυτήν την ταπεινή και ανιδιοτελή αγάπη. Τέτοια μέσα είναι όλα όσα περιλαμβάνει η χριστιανική πνευματική ζωή, όπως η θεία κοινωνία, η προσευχή, η εξομολόγηση, η νηστεία, η συμμετοχή στις εκκλησιαστικές τελετές, αλλά και η άσκηση των αρετών: της καλοσύνης, της συγχωρητικότητας, της αυτοσυγκράτησης (εγκράτειας), της ανεξικακίας, της ηρεμίας (πραότητας), της βοήθειας προς τον πλησίον και φυσικά της ταπείνωσης και της αγάπης. Όλα αυτά, όταν εφαρμόζονται σωστά κι όχι υποκριτικά ή επιπόλαια, υπάρχουν για να φέρουν στον άνθρωπο τη θεία χάρη, να τον ενώσουν με το διπλανό του και με το Θεό και τελικά όλοι μαζί να κινηθούμε προς την απερίγραπτη ευτυχία, που ξεκινάει εδώ και τώρα και συνεχίζεται στην αιωνιότητα. Η ζωή του ζευγαριού είναι ένας όμορφος αγωνιστικός στίβος, όπου οι δύο σύζυγοι συνεργάζονται σ’ αυτό τον αγώνα για την κατάκτηση της αγάπης και της αιώνιας χαράς που φέρνει στις καρδιές.

 

Γι’ αυτό, ακόμη κι αν ένα ζευγάρι δε μπορέσει να αποχτήσει παιδιά, ο γάμος δεν είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Ακόμη κι αν ένα ζευγάρι κάνει λάθη στις επιλογές ή στη συμπεριφορά του, υπάρχει πάντα η συγχώρηση. Ακόμη κι αν ένα ζευγάρι υποφέρει από την κακία των ανθρώπων ή την αδικία της κοινωνίας ή την αρρώστια ή το θάνατο αγαπημένων προσώπων, ο Ιησούς Χριστός, που τους ενώνει με τη χάρη Του, φέρνει πάντα τη χαρά. Αρκεί να Του επιτρέπουν να τους ενώνει, ζώντας μια ζωή με πνευματικότητα. Αν, ό,τι επάγγελμα κι αν ασκούν, όποια ενδιαφέροντα κι αν έχουν, βρίσκουν πάντα χρόνο και για το Χριστό. Και το Χριστό Τον πλησιάζουμε και στο σπίτι μας, με την προσευχή μας και με κάθε καλό μας έργο, και στην εκκλησία, που είναι η συνάντησή μας με τους συνανθρώπους μας, πέρα από τα οικογενειακά μας όρια – η συνάντηση που κάνει το γάμο μας ν’ ανοίγεται σε μια παγκόσμια προοπτική αγάπης, που ονομάζεται Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

 

Υπάρχουν πολλά ζευγάρια αγίων: οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα (γονείς της Παναγίας), Ζαχαρίας και Ελισάβετ (γονείς του αγ. Ιωάννη του Προδρόμου), Ακύλας και Πρίσκιλλα, Αδριανός και Ναταλία, Τιμόθεος και Μαύρα, Γαλακτίων και Επιστήμη, Γερόντιος και Πολυχρονία (γονείς του αγ. Γεωργίου), Βασίλειος και Εμμέλεια (γονείς του αγ. Βασιλείου του Μεγάλου και άλλων πέντε αγίων), Ξενοφών και Μαρία (γονείς των αγίων Αρκάδιου και Ιωάννη), Θεοπίστη και Ευστάθιος (που και τα παιδιά τους είναι άγιοι, οι άγιοι Αγάπιος και Θεόπιστος), Ζαβουλών και Σωσάννα (γονείς της αγίας Νίνας, της Ισαποστόλου, που έφερε το χριστιανισμό στο λαό των Γεωργιανών) κ.π.ά.

 

Βλέπεις, υπάρχουν ζευγάρια αγίων που και τα παιδιά τους είναι άγιοι. Σκέψου με πόση αγάπη, πίστη και πραότητα τα μεγάλωσαν, ώστε αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας έγιναν άγιοι! Μα και αμέτρητοι άγιοι μεγάλωσαν από τους γονείς τους με πίστη και αγάπη, ώστε, ακόμη κι αν οι γονείς τους δεν είναι άγιοι, ανάθρεψαν αγίους!

Τα δικά σου παιδιά, θέλεις να γίνουν άγιοι, αδελφέ μου / αδελφή μου; Άγιοι δεν σημαίνει οπωσδήποτε καλόγεροι και παπάδες: έχουμε αγίους απ’ όλα τα επαγγέλματα, και γιατρούς και καθηγητές πανεπιστημίου, κι αυτό συνεχίζεται ακόμη και σήμερα (ένα μικρό αφιέρωμα μπορείς να δεις εδώ).

 
Επιδόρπιο:

Σεξ στην εφηβεία
Δωρεάν πορνεία, αγάπη και αγιότητα (με πολλά links)
Έρωτας, σεξ, γάμος και μοναχισμός
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Το παιδί με τον κατάλογο των αμαρτιών, που του είχαν γράψει άλλοι...
Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!