Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (πέρα από τα συσσίτια - που κι αυτά χρειάζονται...)

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
(στο ιστολόγιό του Βήματα)

Η αρχή του εκκλησιαστικού έτους (1^η Σεπτεμβρίου) μας δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε, με την βοήθεια του ευαγγελικού αναγνώσματος, στο ποια είναι η αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο, αλλά και ποια στάση έχουμε εμείς έναντι αυτής της αποστολής.

 ["Ν": Το Ευαγγέλιο που διαβάζεται 1 Σεπτέμβρη στις εκκλησίες, κατά Λουκάν, κεφ. 4, λέει:] Ο Χριστός βρίσκεται στην Ναζαρέτ, τον τόπο που μεγάλωσε. Πηγαίνει στη συναγωγή και διαβάζει το απόσπασμα του προφήτη Ησαΐα που αναφέρεται στο πρόσωπό Του. «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4, 18-19). Η προφητεία εκπληρώνεται στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά μάς δείχνει ακόμη και το ποια είναι η αληθινή αποστολή της Εκκλησίας, η οποία είναι πρωτίστως πνευματική.

 

                Δια της Εκκλησίας ευαγγελίζονται ["Ν": δέχονται το ευαγγέλιο, δηλ. τα καλά νέα του ερχομού του Χριστού] οι πτωχοί. Δεν είναι μόνο εκείνοι που δεν έχουν υλικά αγαθά. Είναι πρωτίστως «οι πτωχοί τω πνεύματι», δηλαδή οι άνθρωποι από την καρδιά των οποίων απουσιάζει η υπερηφάνεια και η αίσθηση ότι μπορούν να πορεύονται αφ’ εαυτών των στη ζωή, και υπερισχύει η ταπείνωση της εκζήτησης της Αλήθειας και της Αγάπης δια του Ευαγγελίου και της εμπιστοσύνης στο Θεό. Ο λόγος αυτός εξηγεί γιατί το μήνυμα του Ευαγγελίου δύσκολα άγγιζε και δύσκολα αγγίζει όλους εκείνους που καθιστούν τους εαυτούς τους σοφούς και έχουν την υπερηφάνεια ότι δεν χρειάζονται σωτηρία και νόημα πνευματικό στη ζωή τους.

                Δια της Εκκλησίας ιατρεύονται οι συντετριμμένοι στην καρδιά. Λαμβάνουν την ευκαιρία της μετάνοιας μέσα στον πόνο, την αρρώστια, τον θάνατο, αλλά και την απομόνωση από τον κόσμο, την αποτυχία στις ανθρώπινες σχέσεις, την μοναξιά, που προκαλεί συντριβή στην καρδιά. Η αμαρτία ως χωρισμός από το Θεό, αλλά και η μοναξιά ως χωρισμός από τους ανθρώπους, σε συνδυασμό με την φθορά και τον θάνατο συντρίβουν τις ανθρώπινες καρδιές. Ο Χριστός και η Εκκλησία δίνουν ελπίδα και ζωή.

 

                Δια της Εκκλησίας διακηρύσσεται η άφεση στους αιχμαλώτους και έρχεται η ανάβλεψη στους τυφλούς. Όλοι όσοι βρίσκονται δεμένοι στην αμαρτία, ελευθερώνονται. Λαμβάνουν την συγχώρεση από το Θεό. Και την ίδια στιγμή αναβλέπουν όλοι εκείνοι, οι οποίοι άφησαν τα μάτια της ψυχής τους κλειστά και σκοτεινιασμένα από την νοοτροπία του παρόντος αιώνος. Βλέπουν την Βασιλεία του Θεού. Βλέπουν την αιωνιότητα και την χαρά. Βλέπουν τι σημαίνει αγάπη και φως, δια της παρουσίας του Χριστού.

 

                Δια της Εκκλησίας διακηρύσσεται ο ευπρόσδεκτος καιρός της σωτηρίας, ότι ήγγικεν [πλησίασε] η Βασιλεία των ουρανών και αυτή αγκαλιάζει την ύπαρξή μας σήμερα, τώρα και εις τους αιώνας. Αρκεί να βάλουμε αρχή μετανοίας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι δεν πρέπει να αναβάλλουμε. Αρκεί να ανοίξουμε τις καρδιές μας στο μήνυμα της Αγάπης και της Ελευθερίας που ο Θεός προσφέρει αφειδώς μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας στον κόσμο που θέλει να Τον ακολουθήσει.

 

                Αυτή είναι η πραγματική αποστολή της Εκκλησίας. Πόσο όμως μπορεί να γίνει αντιληπτή σε έναν κόσμο που ζητά από το Θεό και την Πίστη ψωμί, υλικά αγαθά, δικαιοσύνη υπέρ του ατόμου και χωρίς συλλογικό προσανατολισμό; Σε έναν κόσμο που θεοποιεί τις επιθυμίες του, που αρνείται να δει την πίστη στην Αγάπη και την Ανάσταση ως το κέντρο της ζωής; Αλλά, ας μην πηγαίνουμε μακριά. Ακόμη κι εμείς που θεωρούμε τους εαυτούς μας πιστούς χριστιανούς, πάλιν και πολλάκις λειτουργούμε όπως οι Ιουδαίοι της Ναζαρέτ. 

               Αρνούμαστε τον Χριστό και την αποστολή της Εκκλησίας βάζοντας ως προτεραιότητα το εγώ και το θέλημά μας. Δεν καταλαβαίνουμε, γιατί δεν εμπιστευόμαστε. Λέμε μέσα μας «ποια είναι η Εκκλησία που θα μας πει την Αλήθεια, ποιοι είναι οι ικανοί ποιμένες να μας φωτίσουν, πόσο μπορούν αυτοί να μας δείξουν ότι υπάρχουν δρόμοι που ανοίγονται και που χρειάζεται εμπιστοσύνη, όχι μόνο στον νου, την ηλικία, τις γνώσεις και την θρησκευτική μας παιδεία, όπως επίσης και στο δικαίωμά μας να απαιτούμε από το Θεό και τους ανθρώπους να συνταυτισθούν με τη δική μας γνώμη, αλλά και στην οδό του Ευαγγελίου, όπως αυτή βιώνεται στην Εκκλησία και που μπορεί να είναι δύσκολη στην υλοποίησή της, γιατί απαιτεί υπέρβαση του εαυτού μας, ταπεινό φρόνημα και εμπιστοσύνη;

 

                Οι Ιουδαίοι της Ναζαρέτ έδιωξαν το Χριστό από την πατρίδα Του. Είναι στην φύση της αποστολής της Εκκλησίας να αποδιώκεται από τους ανθρώπους τόσο τους εκκοσμικευμένους όσο και από εκείνους που ενώ ανήκουν στους κόλπους της, αυτοαναγορεύονται σε αυθεντίες, επίσημα ή ανεπίσημα, κατανοώντας   συνειδητά ή ορμώμενοι ασυνείδητα προς μία συνεχή κατάκριση των προσώπων και αρνούμενοι να δούνε την ουσία της αποστολής της. Όμως η Εκκλησία πάντοτε θα πορεύεται με την δύναμη της Αλήθειας του Χριστού και του Ευαγγελίου, δίδοντας νόημα στον ανθρώπινο χρόνο και κόσμο, ώστε να παλέψουμε όλοι προς την εκπλήρωση της αληθινής αποστολής της, που μας αφορά συλλογικά και προσωπικά. 

              Ας μην λησμονούμε την αρχή της προφητείας. Το Πνεύμα του Θεού αποστέλλει τον Χριστό στον κόσμο, αναδεικνύοντας την ενότητα της Αγίας Τριάδος και ο Χριστός στη συνέχεια Το αποστέλλει για να συγκροτήσει τον θεσμό της Εκκλησίας. Εδώ βρίσκεται το αιώνιο, αναλλοίωτο και ακατανίκητο της Εκκλησίας και της αποστολής της. Ότι τα πάντα γίνονται εν Αγίω Πνεύματι. Ας την εμπιστευθούμε και ας την ακολουθούμε, αναλαμβάνοντας το μερίδιο της αποστολής που μας αναλογεί.

Κέρκυρα, 1 Σεπτεμβρίου 2013

Επιδόρπιο:
Πάρε το Χριστό που σου δίνω και... φύγε! 
Ένας λαός + μία κρίση - ένας Χριστός = 3.124 αυτοκτονίες 
Σχιζοφρένεια ή πίστη στο Χριστό δι' αγάπης ενεργουμένη; 
Η Ορθοδοξία ως ψυχοθεραπεία