3 Νέοι Ομολογητές και Μάρτυρες στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας

Vatopaidifriend

Το ίδιο, αγγλικά

Διαβάστε επίσης το συγκλονιστικό αφιέρωμα:  Ρουμάνοι νεομάρτυρες και ομολογητές επί κομουνισμού: α΄ μέρος, β΄ μέρος

 

Οι άγιοι Νεομάρτυρες Ιλαρίων, Δανιήλ και Βαλέριος

Ο πατήρ Ιλαρίων, ο Ομολογητής.

Γεννήθηκε την 21η Μαρτίου 1903, σε ένα χωριό του νομού Χουνεντοάρα της Ρουμανίας. Ο πατέρας του ήταν ιερέας. Το 1926 απεφοίτησε από την Θεολογική Σχολή του Σιμπίου. Την 29η Ιουλίου 1927 χειροτονήθηκε ιερέας. Στις 30 Οκτωβρίου 1939 υποστήριξε την διδακτορική του διατριβή, με θέμα «Η μετάνοια, θεολογική και ψυχολογική προσέγγιση (η οποία, με την βοήθεια του Θεού, θα μεταφραστεί και στα νέα ελληνικά). Επίσης, έχει γράψει το βιβλίο Προς το Θαβώρ, το οποίο είναι, σύμφωνα με τον Γέροντα Ιουστίν Πίρβου, το καλύτερο έργο της μέχρι τώρα ρουμανικής Ορθοδοξίας, μία τέλεια ερμηνεία της Φιλοκαλίας. Μιλώντας περί της υψηλής πνευματικότητας του πατρός Ιλαρίωνος, ο μεγαλύτερος ρουμάνος ορθόδοξος θεολόγος του εικοστού αιώνα, ο πατήρ Δημήτριος Στανιλοάε, έλεγε: ο πατηρ Ιλαρίων μ΄ έχει ξεπεράσει.Ήταν καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αράντ από το 1938 μέχρι το 1948. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1958 φυλακίστηκε και καταδικάστηκε, μαζί με άλλους 6 ιερείς από το Αράντ, σε 20 χρόνια ποινής. Ήταν κρατούμενος στη Γέρλα και μετά στο Αϊούντ, όπου πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου 1961. Ήταν ενταφιασμένος, χωρίς σταυρό, σ΄ ένα άγνωστο κοινό τάφο, μαζί με τους άλλους μάρτυρες του ρουμάνικου έθνους στο Αϊούντ.

Ο ηγούμενος Δανιήλ Τούντορ, το πύρινο άνθος της Ορθοδοξίας.

Γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1896 στο Βουκουρέστι. Μετά από το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σπούδασε στην Ακαδημία Καλλιτεχνίας. Το έτος 1929 ταξίδεψε στο Άγιον Όρος, όπου έζησε για οχτώ μηνες. Ο Θεός τον φύλαξε πολλές φορές από βίαιο θάνατο. Μία φορά, πιλοτάροντας το δικό του αεροπλάνο, γλύτωσε από θάνατο, λέγοντας την νοερή προσευχή, ενώ το αεροπλάνο καταστράφηκε, αυτός δεν έπαθε τίποτε.

Μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γυρίζοντας στο σπίτι του, έμαθε ότι η γυναίκα του τον είχε εγκαταλείψει. Τότε πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός. Πούλησε όλα τα υπάρχοντά του, ανανέωσε την Ιερά Μονή Αντίμ του Βουκουρεστίου και έγινε μοναχός εκεί. Από το έτος 1945, γύρω στο μοναστήρι μαζεύτηκε μία ομάδα λογίων, η οποία προσπαθούσε να ξαναβρεί, βάση της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας, την αληθινή πνευματικότητα, έχοντας ως κέντρο των προσπαθειών τους την νοερή προσευχή. Ονομάζονταν Το Φλογερό Χαλί. Το 1950 φυλακίστηκε για 5 χρόνια. Μετά πήγε στην Ιερά Μονή Συχαστρία, όπου ο γέρων Κλεόπα τον έκανε ερημίτη και μετά ηγούμενο της Σκήτης Ραράου. Τόν Ιούνιο του 1958, μία μέρα χαιρέτησε τους αδελφούς και έφυγε στο Βουκουρέστι, πληροφορημένος από τον Θεό ότι θα ξαναμπεί στην φυλακή, όπου θα πεθάνει, ομολογώντας τον Χριστό. Καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλακής. Η κύρια του ενοχή, όπως το ομολόγησε στο δικαστήριο ένας ανακριτής, ήταν ότι ήθελε να κάψει τον κομμουνισμό με το Φλογερό του Χαλί.

Μία μέρα, τον χειμώνα, τον έβαλαν, μαζί μ΄ έναν φίλο του, σε ένα κρατητήριο -τό Λευκό ή το Ψυγείο- όπου είχε μείον 30 βαθμούς. Το κρατητήριο δεν είχε παράθυρα, αλλά πολλές ακαθαρσίες στο πάτωμα. Όσοι έμπαιναν εκεί, πέθαιναν από κρύο μετά από το πολύ 3 ημέρες. Ο πατήρ Δανιήλ ξάπλωσε αμέσως, με το πρόσωπο στην βρομιά, με ανοιγμένα τα χέρια και είπε στον φίλο του: κάτσε επάνω μου, πλάτη σε πλάτη, με ανοιγμένα τα χέρια σου και λέγε μόνο αυτό· Κύριε, Ίησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό! Μόλις άρχισαν να λένε και οι δύο αυτό, γέμισε το κρατητηριο από ένα πολύ εκθαμβωτικό φως και από κει και πέρα δεν ήξεραν τί γίνεται άλλο. Ύστερα από 8 μέρες (χωρίς να έχουν οι δύο κρατούμενοι ούτε νερό, ούτε φαγητό, ύπνο ή ρούχα) ήρθαν οι φρουροί να πάρουν τα πτώματά τους, αλλά αυτοί ήταν ζωντανοί και μια χαρά. Όταν ακούμπησαν τον πατέρα Δανιήλ ήταν θερμός, και ότι ήταν γύρω του είχε λιώσει.

Στην φυλακή ήταν από τους λίγους πού φορούσε αλυσίδες στα πόδια σε όλη την διάρκεια της φυλάκισής του. Πέθανε μετά από 4 χρόνια χειροδικίας και βασάνων στο Αϊούντ, στις 17 Νοεμβρίου 1962. Δεν γνωρίζεται ο τόπος πού ακριβώς βρίσκεται το αγιασμένο σώμα του.

Ο Βαλέριος Γκαφένκου, ο άγιος των φυλακών.

Ο Βαλέριος γεννήθηκε την 24η Ιανουαρίου του 1921 στην Βασαραβία. Το φθινόπωρο του 1941 φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλακής. Τότε ήταν φοιτητής στο δεύτερο έτος της Νομικής και Φιλοσοφικής Σχολής του Ιασίου. Αρρώστησε από φθίση και στάλθηκε το Δεκέμβριο του 1949 στο Τίργου-Όκνα. Εκεί, χωρίς καμία ιατρική περίθαλψη, επιβίωσε όμως ακόμα δύο χρόνια. Με πολυάριθμες σωματικές πληγές, οι οποίες πυορροούσαν παντοτινά. Ο Βαλέριος περίμενε το θάνατό του με μια γαλήνη η οποία μαλάκωσε και τους φύλακες-βασανιστές του. Ήταν άνθρωπος της νοερής προσευχής. Είχε αξιωθεί από τον Θεό να ξέρει την ημέρα του θανάτου του. Ζήτησε να τεθεί ένα σταυρουδάκι στο στόμα του, στην δεξιά πλευρά, για να αναγνωριστεί σε ένα τυχόν ξέθαμα. Έφυγε στους ουρανούς, ο άγιος των φυλακών (όπως τον έχουν ονομάσει οι άλλοι φυλακισμένοι) στις 18 Φεβρουαρίου 1952 και ρίχθηκε σ΄ ένα κοινό, άγνωστο μέχρι στιγμης τάφο.

Σημείωση VatopaidiFriend: για το άγιο Βαλέριο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα πατώντας εδώ , εδώ και εδώ .

Τον συνάναρχον Λόγον

Ήχος πλ. α’.

Ρουμανίας τα άνθη, τα θεοφύτευτα, της Εκκλησίας τα τέκνα τα αληθή και πιστά, ευφημήσωμεν, πιστοί, ως Χριστομάρτυρας· ότι ενήθλησαν λαμπρώς ομολογούντες τον Χριστόν, ενώπιον των αθέων, και εστέφθησαν επαξίως, εν τη ενδόξω Βασιλεία Αυτού.

Προσευχή στον Κύριο ώστε να βρεθούν τα λείψανα των Αγίων Νέων Ομολογητών και Μαρτύρων.

Κύριε, ο Θεός ημών, πού φύλαξες τους τρεις παίδες και το Δανιήλ στο καμίνι του πυρός, πού ενίσχυσες τους ομολογητές του τελευταίου διωγμού να δώσουν την καλή μαρτυρία μπροστά στους διώκτες τους, άκουσε αυτή τη μικρή μας δέηση. Φύτεψε, Χριστέ ο Θεός, τη θυσία τους ως ένα σπόρο στη γη της καρδιάς μας. Αυτός ο σπόρος να φέρνει καλούς καρπούς, να γίνει για μας καλή αρχή της σωτηρίας μας και να μας δώσει το θάρρος της ομολογίας της αληθείας ενώπιον των βλασφημούντων αυτήν.

Ναι, Κύριε, να μη ξεχαστεί ποτέ το παράδειγμά τους, αλλά μ΄ αυτό να ανατρέφονται οι υιοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι αρετές και η θυσία τους να μας αφυπνήσουν από την ραθυμία και αμεριμνησία μας. Να δεχθούμε αυτή τη νουθεσία για την επανόρθωσή μας.

Κάποτε η Αγία Μαρία η Μαγδαληνη ζήτησε το σώμα σου, λέγωντας στον Κηπουρό: «Κύριε, πές μου πού το έχεις βάλει και εγώ θα το πάρω». Και εμείς έτσι γονατίζουμε ενώπιόν Σου, προσευχόμενοι με την ελπίδα ότι θα συγχωρέσεις την τόλμη μας και θα ακούσεις την δέηση αυτή: «Κύριε, δείξε μας τους τόπους πού βρίσκονται τα άγια λείψανα των ομολογητών Σου, ώστε βρίσκοντας τα να τα τιμήσουμε με ευλάβεια».

Και αν, λόγω των αμαρτιών μας, δεν είμαστε άξιοι να προσκυνησουμε σ΄ αυτά, Κύριε, σε παρακαλούμε, με ταπεινή καρδιά, να μην αφήσεις τα άγια λείψανα των δούλων Σου να παραμένουν στη λησμονιά, αλλά βγάλε τα στο φως, για να απονέμουμε την πρεπούμενη τιμή και δόξα.

Ώστε ασπαζόμενοι αυτά με ευλάβεια, να μπορέσουμε να χαρούμε και για την τιμή τους στην Εκκλησία Σου, όπως το αξίζουν, μαζί με όλους τους μάρτυρές Σου. Και μαζί με αυτούς να Σου προσφέρουμε δόξα, τιμή και προσκύνηση, στο εν Τριάδι δοξαζόμενο Θεό, τον Πατέρα και στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πηγή: Ιωάννη Ιανολίδε, Συνταρακτικά Περιστατικά Φυλακισμένων Ρουμάνων Ομολογητών και Μαρτύρων του 20ου αιώνα, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2009