Για τους δύο αυτούς μεγάλους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, παραπέμπω στα αναλυτικά βιογραφικά τους που περιλαμβάνονται στη Wikipedia:
 |
| Εικ. από εδώ |
Έργα του Μεγάλου Αθανασίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ο άγιος Κύριλλος έχει συκοφαντηθεί ανελέητα μέσα στους αιώνες, και ξεχωριστά στην εποχή μας (λόγω της έξαρσης της μαχητικού αθεϊσμού και νεοπαγανισμού), ως δήθεν σκληρός καιροσκόπος, που επιθυμούσε την εξουσία και μάλιστα την επιδίωκε "με κάθε τρόπο". Περιγράφεται με τρόπο που θυμίζει φιγούρες μεσαιωνικών παπών ή καρδινάλιων...
Στη συκοφάντησή του πρόσθεσε πολλά η κινηματογραφική ταινία "Agora", για την ιστορική αναξιοπιστία της οποίας μπορείτε να δείτε αναλυτικό άρθρο εδώ. Μάλιστα τις ημέρες των Θεοφανείων 2012 (την παραμονή, την επαύριο, δε θυμάμαι καλά) είδα στην ΕΤ1 ξένο "ντοκιμαντέρ" για την Αλεξάνδρεια να αναπαράγει τους ανιστόρητους ισχυρισμούς της ταινίας, συνοδεύοντας τα λόγια "ειδικών" όχι με αναφορές σε αρχαίες πηγές (απουσίαζαν εντελώς τέτοιες αναφορές), αλλά... με πλάνα της ταινίας!
Τέλος πάντων, ο Θεός να φωτίσει όλους τους αδελφούς, όλους τους συνανθρώπους μας, αλλά λυπάμαι εκείνους που δεν ξέρουν και εξαπατώνται.
Για τον άγιο Κύριλλο έχω να κάνω το παρακάτω σχόλιο:
Κάθε διερχόμενος ενημερωμένος για τους αθεϊστικούς μύθους θεωρεί τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας χαρακτηριστική περίπτωση "διεφθαρμένου ιεράρχη" και τη Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο ως προσπάθειά του να επιβάλει την εξουσία του (τη χειρότερη μορφή εξουσίας, την πνευματική-θρησκευτική) ενάντια σε κάθε ελεύθερο πνεύμα όπως ήταν, στη φαντασία κάποιων, ο αιρετικός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος.
 |
| Εικ. από εδώ |
Λοιπόν, ο άγιος Κύριλλος διεξήγαγε ως πρόεδρος τη Γ΄ Οικουμενική σε καθεστώς ομηρίας, περικυκλωμένος από εχθρικούς στρατιώτες, γιατί ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄ ήταν φίλος του Νεστόριου. Αυτός είναι και ο λόγος που τον ακολούθησαν ομάδες χριστιανών της Αλεξάνδρειας, μοναχών και λαϊκών, φοβούμενοι βιαιοπραγία εναντίον του (κι όχι ...για να παίξουν ξύλο, όπως νομίζουν κάποιοι). Ο Νεστόριος, αν και είχε προσκληθεί από τον άγιο Κύριλλο τρεις φορές, αρνήθηκε να παραστεί. Η σύνοδος, επίσης, δυναμιτίστηκε από τον Αντιοχείας Ιωάννη και τους επισκόπους του, που καθυστέρησαν σκόπιμα αναγκάζοντας τον άγιο να ξεκινήσει μετά από αναμονή 15 ημερών και, όταν ήρθαν, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν και συγκρότησαν δική τους σύνοδο με τη συμμετοχή του αυτοκρατορικού εκπροσώπου Κανδιδιανού, που είχε διοριστεί σκόπιμα επειδή ήταν φίλος του Νεστόριου (βλ. Β. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 216-218).
Παρόλα αυτά, ο άγ. Κύριλλος, όπως προηγουμένως είχε προσπαθήσει να σώσει το Νεστόριο, καλώντας τον με επιστολή να προσυπογράψει την ορθόδοξη διδασκαλία, και στη συνέχεια ζήτησε τη σύγκληση οικουμενικής συνόδου και όχι κάποια αυταρχική απόφαση εναντίον του, έτσι και τώρα εκφράστηκε διαλλακτικά, για να συμφιλιωθεί με τους νεστοριανίζοντες Αντιοχείς. Η ειρηνοποιός αυτή στάση πληρώθηκε με το γνωστό νόμισμα: οι φανατικοί «ορθόδοξοι» δυσαρεστήθηκαν από τη μετριοπάθειά του και αποσχίστηκαν δημιουργώντας την αντίθετη προς το νεστοριανισμό αίρεση του μονοφυσιτισμού.
Ο Κύριλλος της Γ΄ Οικουμενικής (431 μ.Χ.) δεν έχει καμία σχέση με τον Κύριλλο της εποχής του φόνου της Υπατίας (415). Αν και ο ίδιος δεν ενέχεται στο φόνο (άλλος ένας αθεϊστικός μύθος, όμως αν ενεχόταν θα τον είχαν κατηγορήσει οι εχθροί του), διακατεχόταν από υπερβάλλοντα ζήλο, που τον οδηγούσε σε εκτροπές και συγκρούσεις, αναγκάζοντας τον άγιο Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη να τον ελέγχει διαρκώς με αυστηρές επιστολές. Τώρα ήταν ένας ειρηνοποιός. Κάτι περισσότερο: φορούσε σαν κάλυμμα της κεφαλής, σε ένδειξη μετάνοιας για το νεανικό φανατισμό του, ένα κομμάτι από τα άμφια του Χρυσοστόμου, βιβλίο του οποίου είχε κάψει στην πρώιμη εποχή του. Η ορθόδοξη αγιογραφία τον εικονίζει πάντα με αυτό το κάλυμμα – δηλαδή τον παρουσιάζει με την ένδειξη της μετάνοιάς του, σαν αιωνίως μετανοούντα (Φ. Κόντογλου, Έκφρασις της Ορθοδόξου Εικονογραφίας, Αστήρ, 31993, σελ. 133 και 136). Φυσικά για την εκτός του χριστιανισμού ηθική η μετάνοια είναι κάτι χωρίς σημασία· κι όμως είναι η τελευταία ελπίδα σωτηρίας κάθε ηθικιστή.
Το πρόβλημα με το νεστοριανισμό ήταν μέγα: αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά μόνον άνθρωπος, στον οποίο ενοίκησε ο Θεός, δε μπορεί να γίνει ένωση Θεού και ανθρώπου εν Χριστώ, άρα δεν υπάρχει και σωτηρία. Το ίδιο ισχύει και με τον αρειανισμό, για τον οποίο ο Υιός είναι κτίσμα, όχι Θεός, αλλά και με το μονοφυσιτισμό, που πρεσβεύει πως ο Χριστός είναι Θεός, αλλά όχι άνθρωπος. Σε όλες αυτές τις αιρέσεις, που προκύπτουν από την απόπειρα διανοητικής κατανόησης της αποκάλυψης του Θεού αντί για την αγιοπνευματική βίωσή της, η Ορθοδοξία διατηρεί τη μέση οδό, ενώνονας τα διεστώτα, όπως συμβολικά έκανε ο Χριστός απλώνοντας τα χέρια Του στο σταυρό...
Προσθέτω μερικά links:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου