Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Η υπέροχη μπουγάδα της εξομολόγησης



Θυμάσαι λατρεμένο μου, που πηγαίναμε για εξομολόγηση όταν ήσασταν μικρούλια;

Όταν είδατε τον καλό σας πατέρα να πλησιάζει και κείνος με τη σειρά του, στον πνευματικό, γουρλώσατε τα παιδικά σας ματάκια και σχολιάσατε:

-Πάει και ο μπαμπάς για εξομολόγηση;
Μα τι έχει να πει αυτός;
Αυτός είναι, σχεδόν, αναμάρτητος!

Θυμάμαι πόσο πολύ γέλασα.
Πόσο αστείο, μού φάνηκε.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι την εξομολόγηση, όλοι τη χρειαζόμαστε.

Και μπαμπάδες φαινομενικά αναμάρτητοι, και παπάδες δήθεν άγιοι, και δεσποτάδες και πατριαρχάδες, δήθεν αγιότεροι.

Οι άνθρωποι που από μικροί συνηθίζουν να εξομολογούνται, είναι σε πλεονεκτική ψυχολογική θέση, σε σχέση με κείνους που δεν ακολούθησαν παιδιόθεν, την ευλογημένη και ψυχοσωτήρια πρακτική της.

Όχι ότι αυτοί που έμαθαν τη διαδικασία, καταλαβαίνουν και επακριβώς τη χρησιμότητά της.

-Όοοχι!

Ωστόσο, το γεγονός ότι τηρούν το τυπικό της -έστω και χωρίς ιδιαίτερη επίγνωση για τα οφέλη που απορρέουν- τους βοηθάει, ακριβώς όπως βοηθείται ο καθένας - αν ασκείται συχνά με οποιοδήποτε τρόπο, και ας μην έχει ιδέα, ποιά σημεία του σώματός του, ευεργετούνται εκ της ασκήσεως, ιδιαίτερα.

Όσοι συντηρούν ζωντανή σχέση με την Εκκλησία, γνωρίζουν το τυπικό τής εξομολογήσεως, πώς ξετυλίγεται.

Κάποιοι, ασχετότεροι, φέρνουν αντίρρηση:

-Δεν είναι ανάγκη να πω, ό,τι με βαραίνει σε έναν τραγόπαπα - εννοώντας έναν άθλιο και φανερά αμαρτωλό, Ορθόδοξο ιερέα.

-Θα τα ψιθυρίσω σε μια εικόνα, θα τα βγάλω σ' ένα φίλο, σ' ένα ψυχίατρο που διαθέτει και επιστημονική κατάρτιση μεγαλύτερη και, είναι το ίδιο!

- Λοιπόν, είσαι πολύ μακριά νυχτωμένος, περιστεράκι μου!

ΔΕΝ είναι το ίδιο!
Δεν είναι το ίδιο!
Δεν είναι το ίδιο!

-Πώς το αποδεικνύεις αυτό; θα με ρωτήσεις, κουλτουριάρικα ενοχλημένος.

-Το αποδεικνύω, από την αίσθηση της ψυχής, μετά την ολοκλήρωση του Μυστηρίου, οπότε υπάρχει ένα Φως μέσα μας, μια γεύση πνευματικής χαράς, που είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη υπήρξε η επίγνωση και η ταπείνωση με την οποία η ψυχή μας, εξαγόρευσε τους λογισμούς και τα πεπραγμένα της.

Επίσης το αποδεικνύω(στον εαυτό μου κυρίως, με ενδιαφέρει να το αποδείξω) και από την παρατήρηση ότι μετά την εξομολόγηση, νιώθω - ως και ο κάθε- τιμίως- αγωνιζόμενος πιστός- να λιγοστεύουν στην καρδιά μου, οι εξουσίες των διαφόρων παθών που την ταλανίζουν.

Έχω φίλους, που τους βάραιναν διάφορα.

Πήγαν αρχικά σε ψυχίατρους και ξαναπήγαν.

Δεν είδαν θεραπεία.
Θεραπεία με χάπια δεν αποτελεί θεραπεία.
Είναι απλή συντήρηση στον άρρωστο, μέχρι να βγει η ψυχή του.

Όταν αποφάσισαν να καταφύγουν σε Ορθόδοξο πετραχήλι-ύστερα από σχετική έρευνα για τον εμπειρότερο πνευματικό- η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, τούς επισκίασε μέχρι δακρύων...

Αναφορά στην ευλογία της εξομολόγησης -με ευχάριστη έκπληξή μου- συνάντησα και στο βιβλίο: <Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος συνεχίζεται> του Ψυχίατρου Σκοτ Πεκ, από τις εκδόσεις <Κέδρος>.
Σε κάποια σελίδα του, καταγράφεται μια συγκινητική ιστορία για τη μυστική ευλογία και απελευθέρωση που απορρέει από τη συγκεκριμένη πρακτική.
Αυτό ομολογώ ότι από Αμερικάνο, φημισμένο ψυχοθεραπευτή -σπουδασμένο στο Χάρβαρντ- δεν το περίμενα να το διαβάσω!
Ήταν απ'τα απροσδόκητα!

Όμως, θα το επαναλάβω:

Είναι άλλο η άφεση των αμαρτιών που τη συνείδησή μας βαραίνουν, και που με την εξαγόρευση-σε ιερέα εντεταλμένο προς τούτο- απαλείφονται, και άλλο η πνευματική καθοδήγηση-ανάλυση των παθών και των αιτιών τους, που χρειάζεται δια βίου να κάνουμε, κάθε τόσο, με τη βοήθεια πνευματικού οδηγού Ορθόδοξου, ο οποίος μπορεί και να μην συμπίπτει υποχρεωτικά με το πρόσωπο του εξομολόγου ιερέα, μπορεί να είναι και απλός μοναχός ή και λαικός με ιδιαίτερη φώτιση, όπως σοφά αναλύει ο Κάλλιστος Γουέαρ στο έργο του <Η Εντός ημών Βασιλεία>.

Δεν αναπαύεται εύκολα η κάθε ψυχή στον καθένα,όσα ράσα και να φοράει όσα κηρύγματα και να κάνει.

Είναι ένας μεγάλος κόπος, να ψάξεις και να βρεις τον πνευματικό οδηγό που θα μπορέσει πρώτα και κύρια υπομονετικά να σε α κ ο ύ σ ε ι , μετά να κ α τ α λ ά β ε ι, το βάσανό σου, και μετά, με τις φωτισμένες από την πατερική εμπειρία και σοφία συμβουλές και τους χειρισμούς, να σε ο δ η γ ή σ ε ι πραγματικά- και όχι αφηρημένα και κατά φαντασίαν- με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, σε περαιτέρω συνειδητοποίηση, ωριμότητα και απελευθέρωση από τα ψυχοκτόνα πάθη.

Σεργιανώντας κάπου στο διαδίκτυο, διάβασα μια φράση, κάποιου αμφισβητία και πολέμιου:

Την πέταξε σαν φτυσιά:<η εξευτελιστική εξομολόγηση>

-Ναι, ενίοτε, έτσι μπορεί κάποιος, να την βιώσει την εξομολόγηση.

Σαν εξευτελισμό, το να αποκαλύψεις -στα μάτια ενός τρίτου, που επιτέλους δεν σου φαίνεται καθόλου αγιότερος απο σένα-τα προσωπικά σου βιώματα.

Αυτό είναι ένα πρόβλημα.

(Ειδικά όταν ο εξομολόγος ειναι φαρισαίος επηρμένος από τις κατά κόσμον περγαμηνές του).

Ιδιαίτερα, για μεγάλους στην ηλικία και επί χρόνια ανεξομολόγητους που κουβαλάνε βάρη πολλά επάνω τους και που διστάζουν -από τον άφατο εγωκεντρισμό τους- να τα επιδείξουν και να τα ξεφορτωθούνε.

Λένε τα σχετικά βιβλιαράκια των οδηγιών με εξομολόγηση:

<Δεν πρέπει να ντρέπεσαι να δείχνεις τις πληγές σου στον πνευματικό γιατρό!>

-Αχ, χρυσούλι μου, εύκολο να το λες.

Στην πράξη είναι πανδύσκολο!

Ειδικά με τις γυναίκες.




Μου εκμυστηρεύτηκε μια εκλεκτή, ηλικιωμένη κυρία, πόσο ντρεπόταν να πεί στον εξομολόγο, ότι όταν ήταν νέα, στο χωριό που έμενε, έδινε τα πρώτα της κρυφά ραντεβού με τον μετέπειτα άντρα της, στο κοιμητήριο(!) του χωριού -επειδή εκεί δεν πάταγε ούτε αρουραίος, τις νύχτες- και δεν κινδύνευαν να τους φωτογραφίσουν αδιάκριτα βλέμματα...
Πόσο ντρεπόταν να ξεστομίσει ότι ανήμερα Μ. Παρασκευή
(ναι, ναι, η Μ. Παρασκευή ήταν που την πείραζε περισσότερο και από το νεκροταφείο, λατρεμένο μου,)
εκείνη επάνω στους κρύους τάφους, αγκάλιαζε περιπαθώς τον αγαπημένο της υπό το χλωμό -ως πεθαμένος- σεληνόφως, και έδινε όρκους για αγάπη πέρα από τη ζωή και το θάνατο, όρκους που- πάντως- η ίδια, με θρησκευτική ευλάβεια θα έλεγα, δια βίου, τούς τήρησε!

Λοιπόν-δεν θα κουραστώ να το διατυπώνω σε όλους τους τόνους:

Η εξομολόγηση, είτε το καταλαβαίνουμε με την επιστημονική λογική μας, είτε όχι, είναι κάτι πάνω και από απαραίτητο στη ζωή μας.
Ανήκει στις Εντολές, που πρέπει οπωσδήποτε να τηρήσουμε άν θέλουμε να προχωρήσει το πρόγραμμα της ζωής μας σωστά και να εισέλθουμε στη Χαρά της Ουράνιας Βασιλείας, που περιμένει όσους με σοφία εγκεντρίστηκαν στο Σώμα του Χριστού, ενόσω ζούσαν ακόμη στο φθαρτό τούτο κόσμο.

Χωρίς την Εξομολόγηση σε Ορθόδοξο ιερέα και χωρίς συνεχή Θεία Μετάληψη, δεν ολοκληρώνεται η σωτηρία μας, με βάση το αψευδές στόμα του Κυρίου μας, με βάση την εμπειρία Πάντων των Αγίων.

Αν δεν έχουμε το θάρρος να πάμε σε ένα γνωστό παπά, ας πάμε σε έναν (με καλές συστάσεις) άγνωστο.




Ας τον χρησιμοποίησουμε-επιτέλους-και σαν σκουπιδιάρη!

Μας συμφέρει!

Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, αδελφή μου Αικατερίνα.

Ας πλησιάσουμε και ας του πούμε:

-Πάρε καλέ μου άνθρωπε, αυτή τη σκουπιδοσακούλα μου, και κάψ'τη να πάει να χαθεί η βρόμα που έχει μέσα, να ελαφρώσω ο άνθρωπος!

Πίσω από τον κάθε Ορθόδοξο ιερέα, αοράτως παρευρίσκεται ο Χριστός, ο Αθάνατος, Αιώνιος, Αγαπημένος Σκουπιδιάρης, που παίρνει τα σκουπίδια μας διά της Μετανοίας και της Εξαγορεύσεως, τα καίει, τα πετάει ως τέφρα κάτω από τη Γέφυρα Ρίου Αντίρριου, και μας Λυτρώνει!

Ό,τι και να σας αναπτύσσει κάποιος ως θεωρία, μονάχα, αν ζήσετε την εμπειρία, θα εισέλθετε στο κλίμα της μεγάλης, Χαράς, της ευλογημένης.

Μια δοκιμή, λατρεμένο μου, θα σε πείσει!


"ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ": Δες και:
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Το ιερό μυστήριο της εξομολόγησης τις μέρες του Πάσχα
Το λειτούργημα της πνευματικής πατρότητας
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Όπου κι αν έχεις πέσει, σε περιμένει! Έλα πίσω.

4 σχόλια:

  1. :-)
    Οι φωτογραφίες τρέλα!
    Ιδιαίτερα αυτή του νεκροταφείου!
    Πολύ γέλασα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι άνθρωποι που από μικροί συνηθίζουν να εξομολογούνται, είναι σε πλεονεκτική ψυχολογική θέση, σε σχέση με κείνους που δεν ακολούθησαν παιδιόθεν, την ευλογημένη και ψυχοσωτήρια πρακτική της.

    Τάδε έφη Σαλογραία!! Εϊναι όμως έτσι ακριβώς; Αν ναι, τότε οι χριστιανοί που εξομολογούνται θα πρεπε να τα γεμάτοι με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος!! Ζυγώνοντάς τους όμως διαπιστώνεις το ακριβώς αντίθετο. Γιατί άραγε; Τι φταίει ή τις πταίει; Μήπως στ αλήθεια αυτή η συνταγή που δόθηκε από τα μικρά χρόνια λειτούργησε ως φαρμάκι παρά ως φάρμακο; Μήπως μάθανε απλά να απενοχοποιούνται κι όχι να προχωράν χωρίς ένα δεκανίκι; Μήπως γίνανε οπαδοί κι όχι χριστιανοί; Πολλά μπορεί να πει κανείς. Πριν 6 χρόνια όταν συνάντησα τον πνευματικό μου μου πε το εξής: παιδί μου, εγώ δεν θέλω οπαδούς. Μαζί θα προσπαθήσουμε για σένα παρέα και με το Θεό και τα μυστήρια.
    Μεγάλες κουβέντες και από την εμπειρία μου σωστές και πρακτικά εφαρμόσιμες, από αυτόν τουλάχιστον που ξέρω. Νομίζω πως οι χριστιανοί είναι ανάγκη να σκύψουν βαθιά μέσα στην ουσία του χριστιανισμού. Να τον ανακαλύψουν εκ νέου, μακριά απο ηθικολογίες που φυτεύτηκαν μέσα από τις προστεσταντικές οργανώσεις και τους σκοπούς που εξυπηρέτησαν κι εξυπηρετούν. Μια βόλτα στα χριστιανικά στέκια κι ακούσματα πείθει και τον πιο αδαή κι άσχετο πως είναι γεμάτος ο χώρος, τίγκα θα λεγα, με τέτοια ποιότητας χριστιανισμό. Δεν ξέρω αλλά είναι και θέμα αντίληψης των πραγμάτων. Και πόσο ο καθένας επιθυμεί το ξεβόλεμα. Δύσκολο είναι. Ο Χριστός λέει: γνωσεσθε την αλήθειαν κι η αλήθεια ελευθερώσει υμάς! Τα πάντα είναι προαιρετικά..Επιλέγουμε..Αλλά άμα τύχεις και σε πνευματικό απαίδευτο πνευματικά και αυστηρό πως να αναπαυτεί η καρδιά! Με την αγάπη κερδίζει πόντους ο καθένας με τη σκληράδα χάνει. Τα πάντα, και Θεό δε βλέπει ποτέ..μα ποτέ..
    Να συμφωνήσω με τη Σαλογραία πως ναι οι άνθρωποι που παιδιόθεν εντρυφούν στο σωστό χριστιανισμό αποκτούν εμπειρίες μεγάλες(έχω γνωρίσει τέτοιο πρόσωπο, ωστόσο η ολοκλήρωσή του συνέβη και συμβαίνει μέσα από την κάθοδο στον εμπαθή κόσμο)που χαράζονται ανεξίτηλα και δύσκολα φεύγουν από την καρδιακή μνήμη!Αρκούν για μια ζωή..
    Από την άλλη σκέφτομαι πως ο μπαξές έχει απ΄όλα για όλα τα γούστα. Καλό μου κάνει κι αυτό. Καταλήγω πάντως στο γενικό συμπέρασμα πως ο δρόμος είναι απόλυτα προσωπικός και μοναδικός. Αν στ αλήθεια το πρόσωπο θέλει, ο Θεός ακόμα και σε αυτό το στείρο κόσμο βρίσκει τρόπο να στείλει άτομα να δείξουν δρόμους. Αρκεί να θέλουμε. Η εξομολόγηση είναι σπουδαίο πράμα..όπως λέει ο γέροντας Πορφύριος στο βιβλίο Βίος και Λόγοι, είναι η θεία ψυχανάλυση!!! Ωραία προσέγγιση, επικαιρη και σύγχρονη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ipap
    Συμφωνώ,γενικά με επισημάνσεις σου.

    To όλο πρόβλημα κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πάντα η ουσία της π ρ ά ξ η ς, της ε φ α ρ μ ο γ ή ς με τις σωστές συνθήκες δηλαδή, πνευματικής πίεσης και θερμοκρασίας.

    Πολλοί μπορεί να εξομολογούμαστε και επί της
    ο υ σ ί α ς, σκληρόκαρδοι και αφώτιστοι και απαίδευτοι εν Χριστώ, να παραμένουμε, όμως μπορείς να φανταστείς τι κατάντια θα υπήρχε, αν ολότελα, δεν ανοίγαμε τα παραθύρια της ψυχής μας, σε ένα μάτι πιο έμπειρο, σε μια ακτίνα φωτός άνωθεν κατερχομένη;

    Σ'ευχαριστώ και εύχομαι δύναμη στο ανηφορικό μονοπάτι σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω, Σαλογραία, τι είναι προτιμότερο. Να μένει κανείς απαίδευτος κι εκτός νυμφώνα ή να είναι μέσα να μην προχωρά και να νομίζει πως έφτασε; Από αυτή την στρέβλωση θαρρώ πως πάσχουν πολλοί χριστιανοί. Θεωρούν πως πλησίασαν ενώ απέχουν έτη φωτός. Κι η συγκεκριμένη μονάδα μέτρησης δεν είναι και πολύ οικεία..επομένως αναξιολόγητη. Όπως και να χει είπα και πριν: ο καθένας επιλέγει το δρόμο. Η αλήθεια, κι η προσωπική μας αλήθεια, είναι από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο. Θέλει γενναιότητα και δυστυχώς οι ανδρείοι άνθρωποι έχουν εκλείψει. Γιατί; Ο καθένας ας μιλήσει για τον εαυτό του!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή