Με ρώτησες ως ευφυής και ευγενής ηλεκτρονικός φίλος, από πού κατάλαβα ότι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (Μαξιμόβιτς είναι το ορθότερο αλλά εμείς οι Έλληνες πήραμε λίγο λάθος τον τόνο) ήταν αυτός που βοήθησε τη μάνα μου, στην αρρώστια της.
Δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος.
Πολύ δύσκολο να το εξηγήσω συνοπτικά σε άνθρωπο με σπουδές και λογική Δυτικού τύπου.
Πολύ δύσκολο έως και αδύνατο, θα έλεγα, όμως... μια και μου έθεσες το ερώτημα θα προσπαθήσω να αρθρώσω δυο λόγια και αν με χαρακτηρίσεις ως τρελή για δέσιμο - καμία κακία δεν θα κρατήσω!
Είχα πρωτοακούσει απο το σύνευνο Πέτρο για τον άγιο Ιωάννη Μαξιμόβιτς.
Είχα ακούσει ότι οι Αμερικανορώσοι που τον γνώρισαν, τον ευλαβούνταν ως άγιο, ωστόσο
κ α μ ί α απολύτως σημασία δεν έδινα.
Ομολογώ την αδιαφορία μου.
-Εντάξει τώρα!
Δεν ήταν παρά ένας γέρος ρασοφόρος.
Εντάξει.
Δεν θα δεχτώ ότι όποιος είναι γέρος και ρώσος παπάς ότι είναι αυτομάτως και άγιος, μην τρελαθούμε, κυρία μου!
Είμαι χαζή και γραία, αλλά τόοοσο ηλίθια πια δεν είμαι!
Έτσι προσπερνούσα το θέμα και δεν το έκανα ζήτημα.
Το πιο βασικό μου εμπόδιο, νομίζω πως ήταν, η αίσθηση που είχα για τους αγίους, παιδιόθεν.
Οι άγιοι, ας πούμε, για την παιδική μου συνείδηση, έπρεπε να έχουν ζήσει τουλάχιστον πριν απο τριακόσια χρόνια, ήταν μάλλον αγέλαστοι και σχεδόν, όταν θα ζούσαν - δεν θα πήγαιναν καν στην τουαλέτα!
Ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς εκοιμήθη εν Κυρίω το 1966, στο Σαν Φρανζίσκο
(το άγιο σώμα του σώζεται ακέραιο στο ναό της ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ, που έχτισε ο ίδιος στην ίδια πόλη).
Ο Άγιος Ιωάννης βρέθηκε πολύ κοντά στην εποχή μου, πώς να πιστέψω ότι ήταν άγιος;
Μα υπάρχουνε άγιοι σήμερα;
-Οχι, όχι, δεν το πίστευα ότι ήταν άγιος, που να με κρέμαγες απο το σύρμα με μανταλάκια!
Κατά την ταπεινή μου άποψη, απ;o το 1981 που πρωτοάκουσα γι αυτόν, μέχρι το 2001 - που ζήτησα τη βοήθειά του με πόνο ψυχής - ήταν απλώς, ένας καλός, ίσως, πλην εντελώς πεθαμένος, γέρος δεσπότης.
Εδώ, γιατρέ μου, να ανοίξω μια παρένθεση και να εξηγήσω, ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στην οικογένειά μου, ότι δεν μου έχουν χρειαστεί ποτέ χάπια, ότι έχω άριστες σχέσεις με τους συνεργάτες στη δουλειά, και τους γείτονες, ότι έχω φίλους που με αγαπάνε και ότι γενικά, αυτό που λέμε αλαφροίσκιωτη, ποτέ δεν υπήρξα.
Αν άκουγα από κάπου καμιά μεταφυσική αναφορά περίεργη, περιγελούσα από μέσα μου τη νοσηρή φαντασία του θρησκειόπληκτου.
Απέξω μου, δεν έδειχνα, βέβαια μεγάλη αγένεια.
Άκουγα απλά, με επιφύλαξη, όπως οι ψυχίατροι που ακούνε τα μύρια, κουνώντας το κεφάλι τους, ευγενικά και με άπειρη -δήθεν- κατανόηση...
Εις πείσμα, όμως, όλων των προηγούμενων παραμέτρων, ο Ιωάννης ο Μαξιμόβιτς, παρότι πεθαμένος, ήταν πιο ζωντανός και πιο δυνατός απο την αφεντιά μου και με προσέγγισε και με συγκίνησε με μια σειρά απο απίστευτες συμπτώσεις που μόνο απλές συμπτώσεις δεν ήταν.
Η μεταστροφή του συναισθήματος που επιτεύχθηκε μέσω αυτών, υπήρξε για μένα, εντυπωσιακή και απροσδόκητη...
Λίγο καιρό, αφότου άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο της γνήσιας αγιότητας του πεθαμένου ρώσου δεσπότη, συνέβη η ασθένεια της μητέρας μου.
Για ένα ολόκληρο μήνα σφάδαζε με ασταμάτητους πόνους.
Κανένα παυσίπονο δεν μπορούσε να την ανακουφίσει.
Ίσως έπρεπε να πάρει μορφίνες...
Ο πατέρας μου είχε περιέλθει σε απελπισία.
Ισα που δεν έκλαιγε, καθώς μου διεκτραγωδούσε την κατάσταση τηλεφωνικά.
Κλείνοντας τη συνομιλία μαζί του, η ψυχή μου ήταν βαριά.
Σκεπτόμενη τους αφόρητους πόνους της μάνας μου, έπεσα στα πατώματα, μπροστά στις εικόνες μου, με δάκρυα ποτάμι και φώναξα αυθόρμητα αυτόν
(πώς μου ήρθε η μορφή του στη μνήμη; ήταν τα προηγηθέντα θαυμαστά σκηνικά που τα παραλείπω)
τον άγνωστο μέχρι χτες, για μένα, ταπεινότατο ρώσο επίσκοπο, του φώναξα να βοηθήσει τη μητέρα μου και να της σταματήσει τους πόνους που την βασάνιζαν.
Ηταν βράδυ που έκανα αυτή την επώδυνη προσευχή.
Κοιμήθηκα έτοιμη για τα χειρότερα.
Την άλλη μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο.
-Κόρη έγινε θαύμα! άκουσα την εκστατική φωνή του πατέρα μου.
-Η μάνα σου ξύπνησε σήμερα και είναι απολύτως καλά!
Δεν την πονάει τίποτα!
Πραγματικά, δεν πίστευα αυτό που άκουγα!
Καθυστέρησα λίγες μέρες μέχρι να το πιστέψω...
Η μητέρα μου, μετά από έναν περίπου ατελείωτο μήνα νυχθήμερης οδύνης, μετά την επίκληση του Αγίου Ιωάννη του Μαξιμόβιτς, σηκώθηκε χωρίς κανένα πόνο!
Τις επόμενες μέρες, κάναμε την αξονική και το σπινθηρογράφημα και ενώ η αξονική και το σπινθηρογράφημα, όπως και οι ακτινογραφίες, έδειχναν έναν άγριο καρκίνο στα κόκκαλα, εκείνη για πέντε επόμενα έτη ήταν όρθια, χωρίς κανένα πόνο, κανένα παυσίπονο και απολύτως λειτουργική σε όλα της!
Εζησε άλλα τρεισήμισι χρόνια -μετά απο συντριπτικό κάταγμα λεκάνης- κατάκοιτη, ειρηνική, χαρούμενη θα έλεγα, πλην όμως χωρίς πόνο...
Έτσι και παρέδωσε το φιλόσοφο πνεύμα της...
Το πιστεύεις;
Μέχρι και ο ορθολογιστής επιστήμονας ο άντρας μου, είπε ότι έγινε θαύμα μέγα
(όλοι κολυμπάμε στα θαύματα,αδιαλείπτως, απλά κάποια θαύματα, είναι ...θαυμασιότερα!).
Επειδή επικαλέστηκα το όνομα του Αγίου Ιωάννη και προέκυψε το λυτρωτικό αποτέλεσμα απροσδόκητα, και ανέλπιστα, γι' αυτό, η ψυχή μου έχει την
ε σ ω τ ε ρ ι κ ή βεβαιότητα, ότι ο Άγιος Ιωάννης ήταν εκείνος που τη βοήθησε...
Αυτή είναι η εμπειρία των απλών πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας διά μέσου των αιώνων...
Αργότερα συνδέθηκα συναισθηματικά με τον άγιο Ιωάννη, ακόμη περισσότερο, καθώς διάβασα το βίο του, καθώς είδα ότι αγαπούσε και αυτός πολύ τους διά Χριστόν Σαλούς και ότι είχε κι αυτός, για κολλητό, ένα περιστεράκι...
Οι Άγιοι, είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, αν θες, είναι οι πνευματικοί οδηγοί μας.
Προετοιμάζουν το δρόμο μας, για την εντός ημών Βασιλεία, θέλω να με πιστέψεις...
Τώρα, θα μου πεις, γιατρέ μου:
-Μανδάμ Σαλογραία! τι κάθεσαι και μας λές!
Γιατί να ασχολούνται οι Άγιοι μαζί μας;
-Είναι απλό.
Επειδή σχεδόν - κατά το υπόδειγμα του απείρως Αγαπήσαντος ημάς- μέχρι θανάτου, μας αγαπάνε!
Και όταν αγαπάς κάποιον και σου ζητάει βοήθεια, τρέχεις -αν πρέπει, διότι πάντα υπάρχει και ένα μυστικό πρέπει που ρυθμίζει τα μύρια αιτήματα των ανθρώπων- και κάνεις για κείνον το καλύτερο.
Και η Αγάπη ζει και πέρα από τον τάφο, για όσους έχουν μετατρέψει την καρδιά τους σε Ναό του Παναγίου Πνεύματος.
Η Αγάπη του Αναστημένου Χριστού και των Αγίων Του είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
Μέχρι μυελού των οστέων της μάνας μου, αυτό
το ψηλάφησα!
Δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος.
Πολύ δύσκολο να το εξηγήσω συνοπτικά σε άνθρωπο με σπουδές και λογική Δυτικού τύπου.
Πολύ δύσκολο έως και αδύνατο, θα έλεγα, όμως... μια και μου έθεσες το ερώτημα θα προσπαθήσω να αρθρώσω δυο λόγια και αν με χαρακτηρίσεις ως τρελή για δέσιμο - καμία κακία δεν θα κρατήσω!
Είχα πρωτοακούσει απο το σύνευνο Πέτρο για τον άγιο Ιωάννη Μαξιμόβιτς.
Είχα ακούσει ότι οι Αμερικανορώσοι που τον γνώρισαν, τον ευλαβούνταν ως άγιο, ωστόσο
κ α μ ί α απολύτως σημασία δεν έδινα.
Ομολογώ την αδιαφορία μου.
-Εντάξει τώρα!
Δεν ήταν παρά ένας γέρος ρασοφόρος.
Εντάξει.
Δεν θα δεχτώ ότι όποιος είναι γέρος και ρώσος παπάς ότι είναι αυτομάτως και άγιος, μην τρελαθούμε, κυρία μου!
Είμαι χαζή και γραία, αλλά τόοοσο ηλίθια πια δεν είμαι!
Έτσι προσπερνούσα το θέμα και δεν το έκανα ζήτημα.
Το πιο βασικό μου εμπόδιο, νομίζω πως ήταν, η αίσθηση που είχα για τους αγίους, παιδιόθεν.
Οι άγιοι, ας πούμε, για την παιδική μου συνείδηση, έπρεπε να έχουν ζήσει τουλάχιστον πριν απο τριακόσια χρόνια, ήταν μάλλον αγέλαστοι και σχεδόν, όταν θα ζούσαν - δεν θα πήγαιναν καν στην τουαλέτα!
Ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς εκοιμήθη εν Κυρίω το 1966, στο Σαν Φρανζίσκο
(το άγιο σώμα του σώζεται ακέραιο στο ναό της ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ, που έχτισε ο ίδιος στην ίδια πόλη).
Ο Άγιος Ιωάννης βρέθηκε πολύ κοντά στην εποχή μου, πώς να πιστέψω ότι ήταν άγιος;
Μα υπάρχουνε άγιοι σήμερα;
-Οχι, όχι, δεν το πίστευα ότι ήταν άγιος, που να με κρέμαγες απο το σύρμα με μανταλάκια!
Κατά την ταπεινή μου άποψη, απ;o το 1981 που πρωτοάκουσα γι αυτόν, μέχρι το 2001 - που ζήτησα τη βοήθειά του με πόνο ψυχής - ήταν απλώς, ένας καλός, ίσως, πλην εντελώς πεθαμένος, γέρος δεσπότης.
Εδώ, γιατρέ μου, να ανοίξω μια παρένθεση και να εξηγήσω, ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στην οικογένειά μου, ότι δεν μου έχουν χρειαστεί ποτέ χάπια, ότι έχω άριστες σχέσεις με τους συνεργάτες στη δουλειά, και τους γείτονες, ότι έχω φίλους που με αγαπάνε και ότι γενικά, αυτό που λέμε αλαφροίσκιωτη, ποτέ δεν υπήρξα.
Αν άκουγα από κάπου καμιά μεταφυσική αναφορά περίεργη, περιγελούσα από μέσα μου τη νοσηρή φαντασία του θρησκειόπληκτου.
Απέξω μου, δεν έδειχνα, βέβαια μεγάλη αγένεια.
Άκουγα απλά, με επιφύλαξη, όπως οι ψυχίατροι που ακούνε τα μύρια, κουνώντας το κεφάλι τους, ευγενικά και με άπειρη -δήθεν- κατανόηση...
Εις πείσμα, όμως, όλων των προηγούμενων παραμέτρων, ο Ιωάννης ο Μαξιμόβιτς, παρότι πεθαμένος, ήταν πιο ζωντανός και πιο δυνατός απο την αφεντιά μου και με προσέγγισε και με συγκίνησε με μια σειρά απο απίστευτες συμπτώσεις που μόνο απλές συμπτώσεις δεν ήταν.
Η μεταστροφή του συναισθήματος που επιτεύχθηκε μέσω αυτών, υπήρξε για μένα, εντυπωσιακή και απροσδόκητη...
Λίγο καιρό, αφότου άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο της γνήσιας αγιότητας του πεθαμένου ρώσου δεσπότη, συνέβη η ασθένεια της μητέρας μου.
Για ένα ολόκληρο μήνα σφάδαζε με ασταμάτητους πόνους.
Κανένα παυσίπονο δεν μπορούσε να την ανακουφίσει.
Ίσως έπρεπε να πάρει μορφίνες...
Ο πατέρας μου είχε περιέλθει σε απελπισία.
Ισα που δεν έκλαιγε, καθώς μου διεκτραγωδούσε την κατάσταση τηλεφωνικά.
Κλείνοντας τη συνομιλία μαζί του, η ψυχή μου ήταν βαριά.
Σκεπτόμενη τους αφόρητους πόνους της μάνας μου, έπεσα στα πατώματα, μπροστά στις εικόνες μου, με δάκρυα ποτάμι και φώναξα αυθόρμητα αυτόν
(πώς μου ήρθε η μορφή του στη μνήμη; ήταν τα προηγηθέντα θαυμαστά σκηνικά που τα παραλείπω)
τον άγνωστο μέχρι χτες, για μένα, ταπεινότατο ρώσο επίσκοπο, του φώναξα να βοηθήσει τη μητέρα μου και να της σταματήσει τους πόνους που την βασάνιζαν.
Ηταν βράδυ που έκανα αυτή την επώδυνη προσευχή.
Κοιμήθηκα έτοιμη για τα χειρότερα.
Την άλλη μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο.
-Κόρη έγινε θαύμα! άκουσα την εκστατική φωνή του πατέρα μου.
-Η μάνα σου ξύπνησε σήμερα και είναι απολύτως καλά!
Δεν την πονάει τίποτα!
Πραγματικά, δεν πίστευα αυτό που άκουγα!
Καθυστέρησα λίγες μέρες μέχρι να το πιστέψω...
Η μητέρα μου, μετά από έναν περίπου ατελείωτο μήνα νυχθήμερης οδύνης, μετά την επίκληση του Αγίου Ιωάννη του Μαξιμόβιτς, σηκώθηκε χωρίς κανένα πόνο!
Τις επόμενες μέρες, κάναμε την αξονική και το σπινθηρογράφημα και ενώ η αξονική και το σπινθηρογράφημα, όπως και οι ακτινογραφίες, έδειχναν έναν άγριο καρκίνο στα κόκκαλα, εκείνη για πέντε επόμενα έτη ήταν όρθια, χωρίς κανένα πόνο, κανένα παυσίπονο και απολύτως λειτουργική σε όλα της!
Εζησε άλλα τρεισήμισι χρόνια -μετά απο συντριπτικό κάταγμα λεκάνης- κατάκοιτη, ειρηνική, χαρούμενη θα έλεγα, πλην όμως χωρίς πόνο...
Έτσι και παρέδωσε το φιλόσοφο πνεύμα της...
Το πιστεύεις;
Μέχρι και ο ορθολογιστής επιστήμονας ο άντρας μου, είπε ότι έγινε θαύμα μέγα
(όλοι κολυμπάμε στα θαύματα,αδιαλείπτως, απλά κάποια θαύματα, είναι ...θαυμασιότερα!).
Επειδή επικαλέστηκα το όνομα του Αγίου Ιωάννη και προέκυψε το λυτρωτικό αποτέλεσμα απροσδόκητα, και ανέλπιστα, γι' αυτό, η ψυχή μου έχει την
ε σ ω τ ε ρ ι κ ή βεβαιότητα, ότι ο Άγιος Ιωάννης ήταν εκείνος που τη βοήθησε...
Αυτή είναι η εμπειρία των απλών πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας διά μέσου των αιώνων...
Αργότερα συνδέθηκα συναισθηματικά με τον άγιο Ιωάννη, ακόμη περισσότερο, καθώς διάβασα το βίο του, καθώς είδα ότι αγαπούσε και αυτός πολύ τους διά Χριστόν Σαλούς και ότι είχε κι αυτός, για κολλητό, ένα περιστεράκι...
Οι Άγιοι, είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, αν θες, είναι οι πνευματικοί οδηγοί μας.
Προετοιμάζουν το δρόμο μας, για την εντός ημών Βασιλεία, θέλω να με πιστέψεις...
Τώρα, θα μου πεις, γιατρέ μου:
-Μανδάμ Σαλογραία! τι κάθεσαι και μας λές!
Γιατί να ασχολούνται οι Άγιοι μαζί μας;
-Είναι απλό.
Επειδή σχεδόν - κατά το υπόδειγμα του απείρως Αγαπήσαντος ημάς- μέχρι θανάτου, μας αγαπάνε!
Και όταν αγαπάς κάποιον και σου ζητάει βοήθεια, τρέχεις -αν πρέπει, διότι πάντα υπάρχει και ένα μυστικό πρέπει που ρυθμίζει τα μύρια αιτήματα των ανθρώπων- και κάνεις για κείνον το καλύτερο.
Και η Αγάπη ζει και πέρα από τον τάφο, για όσους έχουν μετατρέψει την καρδιά τους σε Ναό του Παναγίου Πνεύματος.
Η Αγάπη του Αναστημένου Χριστού και των Αγίων Του είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
Μέχρι μυελού των οστέων της μάνας μου, αυτό
το ψηλάφησα!
Προσθήκη του blog μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου