Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Ο καθρέφτης και η Παναγία...

Με την ευκαιρία της Παρασκευής του Ακάθιστου Ύμνου


ΕΥΧΗ
 
"Μαμά, μαζί με τα άλλα που θα με στείλεις, να με στείλεις και ένα καθρεφτάκι".
Το ήθελε η κόρη για να φτάχνει το μαλλί της και να περιποιείται το πρόσωπο της.
Πράγματι η μητέρα της έστειλε έναν διπλωμένο καθρέφτη. Και όταν η κόρη ξεδίπλωσε το καθρέφτη, είδε την Παναγία, και της έγραφε η μάνα της: "Με βάση αυτόν τον καθρέφτη να φτιάχνεσαι, παιδί μου! Να καθρεφτίζεσαι πάντα με βάση και πρότυπο την Παναγία μας".

Από τον αείμνηστο Δημήτριο Παναγόπουλο.

"Με τους Χαιρετισμούς παρηγοράμε τη Μάνα Του..."


Τη Μεγάλη Σαρακοστή είναι επικηρυγμένος ο Χριστός και με τους Χαιρετισμούς παρηγοράμε τη Μάνα Του:
''Χαίρε Μήτηρ του Θεού και πάντων των Αγίων''. 

Όταν πέφτω στην προσευχή όλα τα ξεχνώ, είναι σαν θεραπεία και βλέπω τον Χριστό στον Σταυρό και τη Μητέρα Του.

Αναστάσιος Μαλαμάς (1929-1999)
από το βιβλίο: ''Ασκητές μέσα στον κόσμο'' ~ τόμος Β' ~ Άγιον Όρος. 

Προσκυνητής

Και, παρακαλώ, ό,τι θέλετε:

Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας 

Ερμηνεία των Χαιρετισμών της Παναγίας 
Μικροί Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο
 
 
Έντγκαρ Άλλαν Πόε: "Ύμνος στην Θεοτόκο"

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

400 εκατομμύρια Ορθόδοξοι Χριστιανοί υποστηρίζουν το ορφανοτροφείο Home Rafael Ayau στη Γουατεμάλα ! 400 million Orthodox Christians worldwide support the orphanage Home Rafael Ayau in Guatemala! 400 millones de cristianos ortodoxos apoyan el orfanato Hogar Rafael Ayau en Guatemala!


400 εκατομμύρια Ορθόδοξοι Χριστιανοί υποστηρίζουν το ορφανοτροφείο Home Rafael Ayau στη Γουατεμάλα ! Η κυβέρνηση της Γουατεμάλας έδωσε διορία 30 ημερών στις ορθόδοξες μοναχές της Γουατεμάλας να αφήσουν το ορφανοτροφείο !!! 


400 milhões de cristãos ortodoxos apoiar o orfanato Início Rafael Ayau na Guatemala! 

400 миллионов православных христиан поддерживают детский дом Главной Рафаэль Айау в Гватемале! 

400 مليون المسيحيين الأرثوذكس دعم دار الأيتام الرئيسية رافائيل أياو في جواتيمالا!



Es una desgracia el gobierno de turno que de manera ilegal quieren quitar el Hogar Rafael Ayau a nuestra comunidad monástica dirigida por Madre Ines. Por favor compártanlo y apoyen a las monjas en Guatemala.

It is a disgrace the government in turn in Guatemala that illegally want to remove the Home Rafael Ayau Orphanage to our monastic community directed by Mother Ines. Please share it and support the nuns in Guatemala.

 

Click here! (2017, March 22)

More: 

https://www.facebook.com/hogar.ayau?fref=ts

http://www.friendsofthehogar.org/news-articles/pleasesignthepetition-weneed5000signatures

http://www.hogarafaelayau.org/

Για το θαύμα της Ορθοδοξίας στη Γουατεμάλα δείτε εδώ

Latin America: Peoples in Search of Orthodoxy

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο & ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά»




Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού «Η Αγκαλιά», που εδώ και χρόνια αγωνίζεται με εντιμότητα και θάρρος για τις μητέρες και τα παιδιά. Η διεύθυνση της ιστοσελίδας είναι http://www.agalia.org.gr/ και το τηλέφωνο του Συλλόγου 210 8828788. Σε ικετεύω, μη διστάσεις να τους τηλεφωνήσεις, αν χρειαστεί! 
 
Η «Αγκαλιά» και το έργο της

Ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού - Η Αγκαλιά υπάρχει για όλες εκείνες τις μητέρες που επέλεξαν να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους, ακούγοντας μόνο τo χτύπο της καρδιάς του. 
Είναι σωματείο φιλανθρωπικό μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που ιδρύθηκε το 1998, εγγεγραμμένο στα μητρώα των Μ.Κ.Ο. του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Εθνικό Μητρώο με αριθμό 09110ΦΣΕ16006Ο12Ν/0612 και Ειδικό Μητρώο Εθελοντικών μη Κυβερνητικών Οργανώσεων: 09110ΦΣΕ16006Ο12Ν/0539).
Η Αγκαλιά, με ανιδιοτέλεια, αγάπη και σεβασμό, συμπαραστέκεται σε γυναίκες έγγαμες ή άγαμες, που λόγοι εγκατάλειψης, κακοποίησης και κοινωνικοοικονομικοί τις πιέζουν σε βίαιη αφαίρεση της ζωής του εμβρύου-παιδιού τους. Ο Σύλλογος προσφέρει προστασία στο παιδί, τόσο κατά τη διάρκεια της κύησής όσο και μετά τη γέννησή του και συγχρόνως στηρίζει τους γονείς ηθικά και υλικά.
Στόχος της Αγκαλιάς είναι να παρέχει υπηρεσίες, εντελώς δωρεάν και να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για να μεγαλώνει το παιδί σε υγιές οικογενειακό περιβάλλον, με τη ζεστή παρουσία της μητέρας και του πατέρα. Στηρίζει το θεσμό του γάμου και της οικογένειας και ενθαρρύνει την τεκνογονία. 
Επιπλέον συμβάλλει στην ενημέρωση του κοινού με σεμινάρια, ομιλίες, ημερίδες, διανομή εντύπων, χρήση κοινωνικών δικτύων και την ιστοσελίδα, πάνω σε θέματα όπως: η εγκυμοσύνη, η μητρότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δημογραφικό. 
Όραμά μας... Η Αγκαλιά θα ήθελε να προσφέρει ένα πιο ολοκληρωμένο έργο, στοχεύοντας στη δημιουργία ενός Πολυδύναμου Κέντρου (ιατρεία, οδοντιατρείο, παιδότοπο, αίθουσα εκδηλώσεων, γυμναστήριο, βιβλιοθήκη και αίθουσα εκπαίδευσης Η/Υ) και Βρεφονηπιακού Σταθμού, κάτι που ιδιαίτερα σήμερα έχει ανάγκη η δοκιμαζόμενη ελληνική οικογένεια. 

Το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο

Βασιλική Σφυρή, Ψυχολόγος, Από το βιβλίο «Εγώ το αγέννητο παιδί», το οποίο διανέμεται δωρεάν από την Αγκαλιά (διαβάστε το στη σελίδα της), σελίδα 16, έκδοση 2010.

Αν καθίσει κανείς σε ένα θάλαμο αναμονής χειρουργείου έκτρωσης θα δει τις αντιδράσεις των γυναικών, σημάδια που μαρτυρούν τον βαθύ εσωτερικό τους πόνο. Οι αντιδράσεις αυτές μοιράζονται ανάμεσα στον θυμό και την θλίψη, Έτσι, όπως αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία, κάποιες γυναίκες θα εκδηλώσουν άρνηση, (αμυντικός μηχανισμός που στηρίζεται στο συναίσθημα του θυμού), ενώ κάποιες άλλες θα αποχαιρετούν σπαρακτικά το αγέννητο παιδί τους εκδηλώνοντας τη θλίψη τους. Οι μεν γυναίκες με άρνηση λένε στον εαυτό τους «... θα περάσει, δεν θα το σκέφτομαι, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς...», οι δε γυναίκες με θλίψη λένε στο αγέννητο μωρό τους «η μαμά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, εύχομαι να μπορούσες να γεννηθείς...». ["Ν": συγκλονιστικό και δραματικό παράδειγμα εδώ!]
Η ώρα της έκτρωσης, σαν σημείο μηδέν, θα τραυματίσει τον εσωτερικό τους κόσμο και τα σημάδια του τραύματος θα είναι εμφανή στο σώμα, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές τους. Σημάδια όμως, που δυστυχώς περνούν απαρατήρητα στους πολλούς (ιδιαίτερα τα ψυχικά), ακόμα και στις ίδιες που θα ψάξουν να βρουν αιτίες για αυτά, όπως κα΄νουν συνήθως τα άτομα με ενοχές που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν.
Τα ψυχικά σημάδια της έκτρωσης είναι πιο πολύπλοκα και ακολουθούν δρομολόγια που θυμίζουν πένθος. Ενώ το αρχικό συναίσθημα είναι αυτό της ανακούφισης, δυστυχώς ακολουθείται από ένα "συναισθηματικό μούδιασμα" που είναι βασικό χαρακτηριστικό πένθους, το οποίο στις οκτώ εβδομάδες από την έκτρωση ακολουθείται από συμπτώματα διαταραχής ύπνου, διατροφής, σεξουαλικής δυσλειτουργίας κ.α. Πολλές από τις γυναίκες περνούν σε ένα δυσκολότερο στάδιο, που αναφέρουν συμπτώματα κατάθλιψης, όπως έλλειψη ενδιαφέροντος για ζωή, ατονία, βαθιά θλίψη, εκρήξεις θυμού και κλάματος χωρίς εμφανή εξωτερικό λόγο. Μερικές εκδηλώνουν και αυτοκτονικό ιδεασμό.
Όπως ποικίλουν τα συμπτώματα του "μετεκτρωτικού συνδρόμου", ανάλογα με την οικογενειακή, ψυχολογική, ηλιακή κατάσταση της γυναίκας, έτσι ακριβώς ποικίλλει και ο τρόπος έκφρασης και ο χρόνος εμφάνισής τους σε κάθε περίπτωση.

"Ν": Παρακαλώ, επισκεφθείτε, αν θέλετε, και την ενότητά μας για την έκτρωση. Ευχαριστώ.

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΑΜΒΛΩΣΗ, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;





Να ένα σοβαρό ερώτημα που δε σηκώνει βιαστικές απαντήσεις, και στο οποίο οι πιο αρμόδιες ν' απαντήσουν είναι οι ίδιες οι έγκυοι. Καμιά φορά χρειάζεται και η βοήθεια ενός λογικού, ψύχραιμου, υποστηρικτικού ανθρώπου για να βρεθούν οι λύσεις, που μπορεί να είναι μπροστά στα μάτια μας και να μην τις βλέπουμε. Ορίστε, πώς έλυσε αυτό το θέμα μια γυναίκα μερικά χρόνια πριν:
"Αγαπητή Ομάδα Αγάζηλος,
Συγχαρητήρια για το site σου κι ελπίζω να έχεις βοηθήσει κάποιες κοπέλες που ήταν στην κατάσταση της αμφιταλάντευσης για το αν πρέπει να κάνουν έκτρωση ή όχι. Από τη μεριά μου θα ήθελα να απευθυνθώ και προσωπικά σε αυτές τις κοπέλες που θα διαβάσουν αυτό το γράμμα, να σκεφτούν πάρα πολύ καλά πριν κάνουν οποιαδήποτε κίνηση απελπισίας (γιατί αυτό είναι η άμβλωση).
Η περίπτωση η δική μου είναι αρκετά ιδιάζουσα αλλά θα τολμήσω να πω ότι όσον αφορά την αμφιταλάντευση είμαι το ζωντανό παράδειγμα.

Οδηγήθηκα κι εγώ από τον πατέρα του παιδιού μου στο χειρουργικό κρεβάτι για να εκτρώσω το παιδί μας, με τη δικαιολογία ότι δεν ήμασταν ακόμη παντρεμένοι και ότι θα κάναμε άλλα παιδιά στο μέλλον! Ήταν πέντε μέρες μετά το Πάσχα του 2001. Ο Χριστός αναστήθηκε κι εγώ πιεζόμουν να στείλω στο θάνατο μια ζωντανή ύπαρξη. Όλες εκείνες τις ημέρες αμφιταλαντευόμουν. 
Θυμάμαι που το Μεγάλο Σάββατο πριν την Ανάσταση, είχα πάει στην εκκλησία και είδα στον τοίχο μια εικόνα με το Χριστό να κρατάει ένα εκτρωμένο έμβρυο και να κλαίει. Όμως παρότι η εικόνα αυτή με είχε συγκλονίσει, και προσευχόμουν κι έκλαιγα, βρισκόμουν ακόμα υπό την επήρεια του συντρόφου μου να κάνω την έκτρωση.
Όμως ο Θεός άκουσε τις προσευχές μου και τη στιγμή που ο αναισθησιολόγος ήταν έτοιμος να βάλει στη φλέβα τη βελόνα με το αναισθητικό, μου έδωσε φώτιση και είπα στο γιατρό «μπορώ να σου πω κάτι πριν μου κάνεις την έκτρωση;» Εκείνος κάνει νόημα στον αναισθησιολόγο να μην βάλει τη βελόνα στη φλέβα. Του λέω λοιπόν με δύναμη ψυχής που μου την έδωσε η Παναγία η Zωοδόχος Πηγή (που εκείνη τη μέρα γιορτάζαμε τη μνήμη της): «Μπορείς να μην μου την κάνεις;». Ο γιατρός με αποφασιστική απάντηση μου λέει «Σήκω». Δεν με έβαλε σε δίλημμα τύπου «Είσαι σίγουρη;». Κι εκεί κρίθηκε η μάχη που έδινα με τον εαυτό μου και με όλους τους υπόλοιπους, που δεν ήθελαν να έρθει στη ζωή αυτό το πλάσμα.

 
Γέννησα τη Ζωή μου (έτσι τη βάφτισα) και τώρα είναι 6 χρονών. Είναι το νόημα και η φωτεινή ηλιαχτίδα στη ζωή μου, είναι τα πάντα μου. Εξακολουθώ να είμαι ανύπαντρη μητέρα όχι από «άποψη». Η οικονομική μου κατάσταση δεν είναι πολύ άνετη και γι' αυτό δυσκολεύομαι κάπως με την καθημερινότητα. Όμως επειδή η ζωή είναι μια πάλη κι ένας αγώνας που καλείσαι να αποδείξεις το «ευ αγωνίζεσθαι», είμαι πολύ καλά και συνειδητοποιημένη πλέον. Σίγουρα θα ήθελα να υπήρχε κάποιος που θα ήθελε να μοιραστούμε το ζυγό της ζωής αλλά αυτό θέλει κότσια και δυστυχώς δεν βρίσκονται εύκολα τέτοιοι άνθρωποι. 
Όμως δεν απελπίζομαι ούτε απογοητεύομαι. 
Την ελπίδα μου δεν την χάνω γιατί η ελπίδα μου έχει πάρει σάρκα και οστά και είναι το παιδί μου. Που γεμίζει τη ζωή μου και κάνει όλα τα υπόλοιπα να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Πορευόμαστε μαζί. Δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή. Όταν σκέφτομαι μόνο τι πήγα να κάνω αισθάνομαι τη μεγαλύτερη ντροπή: πήγα να σκοτώσω αυτή την ύπαρξη που έχω τώρα. Γιατί ουσιαστικά φόνος θα ήταν: άρνηση της ζωής την οποία ζωή δεν μπορείς εσύ από μόνος σου να δημιουργήσεις. Δεν είναι χημική ένωση να πάρεις εκείνα τα συστατικά και να δημιουργήσεις αυτή την ύλη. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ύλη, δεν είναι μάζα από ιστούς και αίμα, είναι ψυχή και το έμβρυο είναι έμψυχο όν. Ο Θεός «εις το είναι υμάς παρήγαγε». Με ποιο δικαίωμα εγώ θα «ξαναστείλω το παιδί από εκεί που ήρθε;». Εγώ συμβάλω στη Δημιουργία του, είμαι συνδημιουργός.

Οι λόγοι που ήμουν κατά της άμβλωσης δεν ήταν μόνο θρησκευτικοί: ακόμα δεν θα ήθελα να καταστρατηγήσω την γυναικεία μου υπόσταση κάνοντας άμβλωση - να με ανοίξουν σαν κονσέρβα και να βγάλουν από μέσα το περιεχόμενο, ξύνοντας μου την μήτρα, βγάζοντας από μέσα «τη σάρκα και το αίμα μου» και αφήνοντας μου τραύματα και σωματικά και ψυχικά που σίγουρα αργότερα θα βγούνε στην επιφάνεια. Ούτε αυτό το βάρος πιστεύω ότι θα το άντεχα να το έχω στη συνείδησή μου.
Κι αν δεν μπορείς να μεγαλώσεις για οικονομικούς λόγους το παιδί σου, υπάρχει και η βοήθεια από άλλους φορείς. Για παράδειγμα, όταν αποφάσισα να κρατήσω το παιδί απευθύνθηκα στο Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού, ακούγοντας στο ραδιόφωνο ένα τρέιλερ σχετικό, γιατί ήθελα κάποιος να μου πει ότι κάνω το σωστό. Εκεί υπήρχε μια εθελόντρια ψυχολόγος την οποία έβλεπα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου για στήριξη. Επίσης είδα ότι άλλες κοπέλες που πήγαιναν, βοηθιούνταν οικονομικά από αυτό το Σύλλογο.
Υπάρχει και η υιοθεσία. Ξέρεις πόσα ζευγάρια προσπαθούν πολύ σκληρά και δεν καταφέρνουν να κάνουν παιδί; Γιατί να μην βοηθήσεις κι εσύ με τον τρόπο σου μια τέτοια περίπτωση - και να βοηθηθείς κι εσύ με αυτό τον τρόπο; Στη δική μου θέση βέβαια επειδή δουλεύω ως Δημόσιος Υπάλληλος, ήξερα ότι ένα πιάτο φαί είχα να δώσω στο παιδί μου. Και σίγουρα είχα και έχω εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια πάνω από όλα. Αυτός ξέρει καλύτερα από σένα κι από μένα. Αφέσου στα χέρια του και δείξε του εμπιστοσύνη. 

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου το Θεό για άλλη μια φορά που με βοήθησε να μην προβώ σε αυτό το έγκλημα. Το παιδί που γέννησα με «αναγέννησε» κι εμένα ως άνθρωπο. Με έκανε να δω τη ζωή από άλλο πρίσμα. Αναθεώρησα πολλές απόψεις που είχα για τη ζωή και φυσικά άλλαξε και η στάση μου απέναντι στη ζωή: τώρα πια δεν στενοχωριέμαι με το παραμικρό, βρίσκω δύναμη να αντέχω τα στραβά που μου τυχαίνουν και ειλικρινά σας το λέω, αυτό φαίνεται προς τα έξω. Παρόλη την στενοχώρια και τη θλίψη που πέρασα ως εγκυμονούσα κι ως λεχώνα (ο ορμονικός παράγοντας συνέβαλε πολύ σε αυτό), πέρασε ο καιρός και είμαι μια χαρά. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, σας το υπογράφω αυτό. Και η μικρή μου με κάνει να αισθάνομαι ότι όχι απλά αξίζει ο κόπος αλλά και με το παραπάνω. Τελικά αυτός που δεν αρνείται τη ζωή είναι και ο πιο κερδισμένος. Δώσε μια ευκαιρία σε ένα παιδί να ζήσει. Αργότερα αυτό θα σε ανταμείψει όπως δεν το φαντάζεσαι τώρα που τα βλέπεις όλα μαύρα και σκοτεινά. Και μην ξεχνάς: υπάρχουν άνθρωποι - όπως και η ομάδα Αγάζηλος, και ο σύλλογος που πήγα εγώ, κι ίσως κι άλλοι φορείς - που μπορούν να σε βοηθήσουν.
Σοφία".

Παρακαλώ, επισκεφθείτε:

Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Μια ΥΠΕΡΟΧΗ ανάρτηση για την εθνικοθρησκευτική επέτειο της 25ης Μαρτίου!

 
 

Από τον εξαίρετο Αμφοτεροδέξιο, που σας παρακαλώ να τον επισκέπτεστε συχνά.

Ευαγγελισμός
Μου χτύπησε ξαφνικά τα αυτιά μέσα στο αστικό λεωφορείο με κατεύθυνση τα βόρεια προάστια ή ατάκα (στα αγγλικά και με χαρακτηριστικά ασιατική προφορά, όπως και η κυρία που την είπε στην φίλη της καθ’ οδόν προς Κηφισιά για τον επιούσιο).
-Friday it’s national holiday.
 
Όχι ότι δεν το θυμόμουνα, τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να σταματήσω να σφυρίζω το Θούριο του Ρήγα και τα Δώδεκα Ευζωνάκια το Μάρτη, αλλά να, άλλο να στο λένε στα εγγλέζικα, έχει κύρος φίλε, πώς να το κάνουμε; Και ήταν μια μέρα σκοτεινή και σκονισμένη, με ακοές για ταραχές πολέμου κι εμένα καθ' οδόν για τον επιούσιο, μαζί με τις κυρίες από τις Φιλιππίνες. Με τα αυτιά γεμάτα τρομερά μαντάτα απ’ τη Φραγκιά και τα σύνορα κλειστά, με τον εχθρό φόβο εντός, εκτός κι επί τα αυτά. Χωρίς να μπορείς να κρατηθείς από κάπου, χωρίς να βρίσκεις λόγο να γιορτάσεις. 
«Είναι σχέδιο των μεγάλων από πίσω», «γίναμε ξένοι στη χώρα μας», και κυρίως «μα τι θα γίνει ο τουρισμός μας φέτος;».
 
Άντε να γιορτάσω λοιπόν την εθνική γιορτή χωρίς να με αρπάξει η Σκύλλα των «έτσι», χωρίς να με ρουφήξει η Χάρυβδις των «αλλιώς», χωρίς να με πληγώσει η εθνική μοναξιά, η φαγωμάρα, ο ραγιαδισμός, η αγωνία, η αγονία… Μέχρι να αναρωτηθώ καλά καλά τι λογής 25η Μαρτίου να κάνω φέτος, έφτασα στο σχολειό μου. Τα παιδιά έκαναν πρόβα για την παρέλαση. Ευτυχώς είχαν τύμπανα και δεν ακουγόταν η καρδιά μου που πήγε να σπάσει από χαρά.
Ήταν ωραίο, λέει το Σούνιο, την μέρα του Ευαγγελισμού, πάλι με την άνοιξη. Τι γιόρτασε ο Σεφέρης τότε, τι κι εμείς; Κι ο Ευαγγελισμός; Η είδηση; Το καλό μαντάτο;
Άκουσε με. Αύριο το πρωί που θα βγεις να πας στην εκκλησιά σου για της Παναγιάς τη μέρα, μην κάνεις τη χάρη σε κανένανε. Μήτε στους μεν, μήτε στους δε. Αύριο γιορτάζεις, εσύ, όπως κι εγώ γιορτάζω, όπως και ο παππούς μου, κι η γειτόνισσα απέναντι. Είναι η μέρα σου κι η μέρα μου. Πήγαινε ασυννέφιαστος στην εκκλησιά σου, με την καρδιά στη θέση της και με λιακάδα στο μυαλό. Κι όταν ακούσεις τη δοξολογία, θυμήσου (κάνε μου τη χάρη, να δεις καλό) πως είσαι λεύτερος, πως κάτι έγινε γι’ αυτό, κάποιοι, κάπως, κάποτε… Αν μπορείς να θυμηθείς και κάνα δυο ονόματα, το Μάρκο και τον Νικηταρά και τους Μεσολογγίτες, έχει καλώς. Αλλιώτικα μπορείς να λέγεις σκόρπιους στίχους, Κάλβο, Σολωμό, ό,τι θυμάσαι απ’ το σχολείο, για την αρετή και την τόλμη της ελευθερίας, για τη λευτεριά που ‘ναι βγαλμένη απ’ τα κόκκαλα τα ιερά, για τα κλεφτόπουλα…
 
Μα κάνε μου τη χάρη, γι’ αύριο μονάχα. Μη δεις ειδήσεις αύριο, μη συζητήσεις τα γνωστά, μην πεις: τι θα απογίνουμε; πού πάμε; πού πάει ο τουρισμός μας; Μην τους δώσεις τη χαρά να είσαι με σεκλέτια αύριο, μονάχα αύριο, που γιορτάζεις. 
Αν έχεις το παιδί σου στην παρέλαση, πήγαινε να το δεις, βγάλτο φωτογραφία. Δεν είναι φολκλόρ, είναι το παιδί σου που γιορτάζει. Όπως κι εσύ, και γω και όλοι.
Μετά, έλα, θα σε πάω βόλτα. Θα σε πάω στην πατρίδα μου. Ναι, είμαι από το Μωριά. Και θα σου λέω ιστορίες στο δρόμο. Πάρε την εθνική προς το Ναύπλιο, θα κάνουμε μια στάση στο δρόμο να δεις τους Μύλους.

Αν δεν τη θυμάσαι την ιστορία, 
άκου να δεις τι έγινε: 

Ο Μακρυγιάννης (εδώθε)
Ήταν ένας Έλληνας, ο Μακρυγιάννης. Δεν ήξερε γράμματα και έμαθε για να γράψει την ιστορία που έζησε. Ήταν και ένας Τουρκοαιγύπτιος, ο Ιμπραήμ. Τον έστειλε ο σουλτάνος να σταματήσει την επανάσταση στο Μωριά. Κι ένας Γάλλος, ο Δεριγνύ. Ναύαρχος, με τη φρεγάτα του εκεί στους Μύλους. Λοιπόν, ο Μακρυγιάννης περίμενε τον Ιμπραήμ που ερχόταν εδώ στους Μύλους να κάψει τις αποθήκες με τα σιτηρά των Ελλήνων αγωνιστών. Κάστρο δεν είχε να οχυρωθεί ο Μακρυγιάννης…

 Άσε, δε στα λέω ωραία, 
σου διαβάζω τι έγραψε αυτός:
"Εκεί οπούφκειανα της θέσες εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδή. Μου λέγει: «Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσες είναι αδύνατες· τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραΐμη αυτού; – Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσες κ’ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχη μας ’σ αυτές της θέσες της αδύνατες. Κι’ αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από ’μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι’ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. – «Τρε μπιεν», λέγει κι’ αναχώρησε ο ναύαρχος."
Για την ιστορία σου θυμίζω ότι οι λίγοι κέρδισαν όντως, εκεί στους Μύλους.
Αν θες, πάμε και στο Ναύπλιο, θέλω τέτοια μέρα να πάω εκεί. Το βλέπεις και το Παλαμήδι, πάνω πάνω θα πάμε. Αν δεν έχεις κλειστοφοβία, μπες λίγο εδώ μέσα. Ξέρεις, είναι η φυλακή του Κολοκοτρώνη. Κατηγορήθηκε βλέπεις για εσχάτη προδοσία από τους Βαυαρούς αντιβασιλείς, θα είχε εκτελεστεί αν δεν του έδινε χάρη ο Όθωνας. 
Όχι, δεν θέλω να πεις: «πάντα οι ξένοι τα ίδια μας κάνουν». Αυτό το ξέρω πολύ καλά. Το έχω ξανακούσει  πολλές φορές.

Πες κάτι άλλο τώρα. Πες: αντέξαμε. Είδες; Αντέξαμε. Το περάσαμε κι αυτό. Και το άλλο… Κι εκείνο. Και ζήσαμε φίλε! Και προχωρήσαμε παραπέρα. Και πέσαμε πάλι, πρώτη φορά είναι νομίζεις; Και περιμένουμε. Λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

Άκουσέ με. Πάντα ήταν αδύναμες αυτές οι θέσεις. Πάντα δοκιμάζαμε την τύχη μας σ΄ αυτές. Πάντα οι «άλλοι» έκαναν τα δικά τους. Και πάντα είναι δυνατός ο Θεός που μας προστατεύει. 
Γι’ αυτό σου λέω, μη μου χαλιέσαι σήμερα. Σήμερα να γιορτάζεις!

Ναι, συμφωνώ, δεν υπάρχει Μακρυγιάννης, δεν έχουμε Κολοκοτρώνη. Μα κάπου διάβασα πως ο Θεός, αν το θελήσει, κι απ’ τα λιθάρια βγάζει τέτοιους. Και να σου πω; Προσωπικά έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτά τα λιθάρια.
Λοιπόν, σου είπα αρκετά. Φτάνει. Με περιμένει η θεία μου η Ειρήνη, έχει σκορδαλιά και μπακαλιάρο. Έλα αν θες, πάντα φτιάχνει παραπάνω. Αν σου φαίνεται πως δεν ταιριάζει το ταξίδι μας να τελειώσει έτσι, σήμερα, άκου το Μακρυγιάννη να τραγουδάει με το φίλο του το Γκούρα, στην Ακρόπολη, κλεισμένοι απ΄ τους Τούρκους. Θα σε δυναμώσει το ψάρι, είπαμε, γιορτάζεις σήμερα.
Από αύριο πάλι, βγες στο δρόμο όπως θες.
 
Παρακαλώ, δείτε: