Τετάρτη 31 Μαΐου 2017

Συγχώρεση & «αυτοσυγχώρεση», ψυχοθεραπεία & εξομολόγηση...


Εικ. από εδώ

Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας
 
Η συγχώρεση αποτελεί Μυστήριο της Εκκλησίας και είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Στην Ορθοδοξία, η συγχώρεση δεν είναι μια αφηρημένη, θεωρητική έννοια, αλλά ένα Μυστήριο με σωτηριολογική διάσταση. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός γνωρίζει όχι απλώς θεωρητικά, αλλά κυρίως βιωματικά, ότι η συγχώρεση από τον Θεό πραγματοποιείται διαμέσου του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως, όπου ο άνθρωπος ο οποίος προσέρχεται με μετάνοια, ταπεινώνεται, ελκύει τη Χάρη του Θεού, ελευθερώνεται από τα πάθη του και μεταμορφώνεται εν Χριστῴ. Έτσι ανακαινισμένος ο άνθρωπος, είναι σε θέση, χωρίς ανθρώπινη βοήθεια, αλλά με μόνη τη βοήθεια του Θεού, να συγχωρέσει όσους τον αδίκησαν ή τον έβλαψαν καθ᾿ οιονδήποτε τρόπο.
Σήμερα, ο όρος «συγχώρεση» χρησιμοποιείται ευρέως σε διάφορα περιβάλλοντα. Να τονιστεί εξαρχής ότι η συγχώρεση της Εκκλησίας δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με αυτό που νοείται ως συγχώρεση στην ψυχοθεραπεία, στα νέα προγράμματα εκπαίδευσης και στον αποκρυφισμό. Η χρήση του Χριστιανικού όρου «συγχώρεση», όπως και πολλών άλλων Ορθόδοξων Χριστιανικών όρων και εννοιών, με διαφορετική νοηματοδότηση, συνιστά τακτική της «Νέας Εποχής», η οποία μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση, ακόμα και μεταξύ του Ορθοδόξου πληρώματος.

Αυτή η νέα συγχώρεση, η θεραπευτική λεγόμενη συγχώρεση, η συγχώρεση ως μορφή θεραπείας, διαδόθηκε μέσω Κέντρων Νεοποχίτικου προσανατολισμού, όπως το Ίδρυμα Templeton, το Ινστιτούτο Fetzer και το Διεθνές Ινστιτούτο Συγχώρεσης. Το Ίδρυμα Templeton, το οποίο χρηματοδοτεί από τη δεκαετία του 1990 «επιστημονικές μελέτες» σχετικά με «τη δύναμη της συγχώρεσης», προωθεί, μεταξύ άλλων, Βουδιστικές διδασκαλίες, ενώ το 2012 χρηματοδότησε την έκδοση βιβλίου για τη διδασκαλία του Βουδισμού σε Δυτικούς αναγνώστες[1]. 
Το Ινστιτούτο Fetzer εργάζεται για τη δημιουργία «της πνευματικής βάσης ενός κόσμου γεμάτου αγάπης»[2], και εκπονεί προγράμματα για τη συγχώρεση, δηλώνοντας ότι έχει ως αποστολή «να προάγει την επίγνωση της δύναμης της αγάπης και της συγχώρεσης στην αναδυόμενη παγκόσμια κοινότητα». Για τον σκοπό αυτό παραπέμπει σε διδασκαλίες Ινδουιστών και Βουδιστών μοναχών[3], του Δαλάι Λάμα[4], Σιχ, ραββίνων κ.ά., σε συνεργασία με Διαθρησκειακό Ινστιτούτο. Το Διεθνές Ινστιτούτο Συγχώρεσης ιδρύθηκε το 1994 στην Αμερική από τον Robert Enright, καθηγητή Ψυχολογίας, ο οποίος θεωρεί την εκπαίδευση στη συγχώρεση ως «ένα μονοπάτι προς την ειρήνη»[5]. O κύριος Enright έλαβε χρηματοδότηση και από το Ίδρυμα Templeton προκειμένου να διεξάγει έρευνες πάνω στη συγχώρεση. Το 1994 εισήγαγε στην ψυχοθεραπεία την έννοια της «τριάδας της συγχώρεσης», η οποία αποτελείται από: «τη συγχώρεση, τη λήψη συγχώρεσης από τους άλλους και την αυτοσυγχώρεση»[6].

Η έννοια της αυτοσυγχώρεσης είναι κατεξοχήν ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, αφού επικεντρώνεται στον εαυτό. Είναι η συγχώρηση για χάρη του εαυτού μου, για να αισθανθώ εγώ καλύτερα, για να αποκτήσω εγώ ειρήνη και αυτο-εκτίμηση. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στον χώρο της συμβουλευτικής/ψυχοθεραπείας γίνονται παρεμβάσεις σε άτομα που έχουν υποπέσει σε διαπροσωπικά παραπτώματα, με επιδιωκόμενο στόχο «την αύξηση της αυτοσυγχώρεσης και τη μείωση της αυτοκαταδίκης»[7]. Ενώ στην Ορθοδοξία ομιλούμε για το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή για τη συνειδητοποίηση και παραδοχή των σφαλμάτων μας, την οποία ονομάζουμε αυτομεμψία. Να τονιστεί εδώ ότι η προώθηση αυτής της διαστρεβλωμένης έννοιας της συγχώρεσης είναι επικίνδυνη για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, διότι οδηγεί, άμεσα ή έμμεσα, στην κατάργηση του θεόσδοτου Μυστηρίου της Μετανοίας και Εξομολογήσεως.

Στην ιστοσελίδα του Διεθνούς Ινστιτούτου Συγχώρεσης βρίσκουμε παραπομπές στο υλικό του Ινστιτούτου Fetzer (που περιλαμβάνει και συμβουλές από τον Δαλάι Λάμα) και σε αυτά που ονομάζουν «υψηλής ποιότητας άρθρα για την αυτοσυγχώρεση»[8], όπως άρθρα ραββίνου και γνωστού γκουρού της Αττικής.
Τα προγράμματα εκπαίδευσης του Διεθνούς Ινστιτούτου Συγχώρεσης έχουν έλθει και στην Ελλάδα και εφαρμόζονται, σύμφωνα με τον κ. Enright, σε 31 χώρες. Σε κάποιες πόλεις, όπως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπως διαβάζουμε, «τα επιβλέπουν οι ίδιοι προσωπικά». 
Το πρόγραμμα «Αγωγής στη Συγχώρηση» έχει εισέλθει στα σχολεία μας, με την έγκριση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής και του Υπουργείου Παιδείας. Υλοποιήθηκε για πρώτη φορά πιλοτικά στην Ελλάδα κατά το σχολικό έτος 2014-2015 σε κάποια σχολεία Δευτεροβάθμιας της Αττικής, με τον τίτλο «Ελαττώνω τον Θυμό και Αυξάνω τη Συνεργασία μέσα από την Αγωγή στη Συγχώρηση». Το 2015-2016 εφαρμόστηκε σε Σχολικές Μονάδες της Θεσσαλονίκης, ενώ το 2016 ανανεώθηκε η έγκριση διεξαγωγής του προγράμματος με τίτλο «Ελαττώνω τον Θυμό και Αυξάνω τη Συνεργασία μέσα από την Πρακτική της Συγχώρησης». Σύμφωνα με πληροφορίες μας, γίνονται προσπάθειες να εισαχθεί το προαναφερθέν πρόγραμμα και σε σχολεία Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης από τη νέα σχολική χρονιά.
Ανεξάρτητα από την πρόθεση που μπορεί να έχουν οι εκπονούντες και προωθούντες τα προγράμματα στη συγχώρεση, εμείς αντιτιθέμεθα με την εφαρμογή τους στους Ορθόδοξους μαθητές μας, για τους εξής λόγους:
Οι Ορθόδοξοι μαθητές δεν χρειάζονται τέτοιου είδους προγράμματα, τα οποία ενδέχεται να αποβούν και επικίνδυνα, διότι μπορεί εύκολα να δημιουργηθεί σύγχυση στα παιδιά όσον αφορά σε θέματα όπως η συγχώρεση, η μετάνοια, η εξομολόγηση κ.τ.λ.

Πώς μπορεί να ζητηθεί από παιδιά, τα οποία ενδεχομένως να μην έχουν ακόμα κατάλληλη πνευματική καθοδήγηση, να συγχωρέσουν; Μελετητές τονίζουν ότι η συγχώρεση δεν είναι για όλους και για όλα[9]. Επικριτές της αγωγής στη συγχώρεση ή της θεραπείας συγχώρεσης κάνουν λόγο για το διπλό βάρος με το οποίο επιφορτίζονται οι άνθρωποι, όταν τους ζητείται να φέρουν, μαζί με το βάρος της αρχικής αδικίας που υπέστησαν, και το βάρος της πάλης για τη συγχώρεση. Εμείς θεωρούμε ότι αυτό είναι σωστό, καθότι γνωρίζουμε ότι μόνο με τον Χριστό, ο οποίος σηκώνει τα βάρη του πεπτωκότος ανθρώπου, μπορεί κανείς να συγχωρέσει. «Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». (Ματθ. 11, 28) Και, βέβαια, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15, 5).
Επιπλέον, υπάρχουν ψυχολόγοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι «η συγχώρεση έχει γίνει αποδεκτή ως θεραπευτική στρατηγική χωρίς σοβαρή, κριτική εξέταση»[10] και ότι μπορεί να αποβεί επικίνδυνη. Οι κίνδυνοι από την εφαρμογή της τεχνικής της συγχώρεσης επισημαίνονται και σε μελέτη του καθηγητή Ψυχολογίας Mark Mc Minn και των συνεργατών του. Στη μελέτη αυτή, τονίζεται ότι «η αποσύνδεση της συγχώρεσης από τη θρησκεία... μπορεί να στερήσει τη συγχώρεση από τη θεραπευτική της δύναμη... Αν υποβαθμίσουμε τη συγχώρεση σε μια κλινική τεχνική... μπορεί να την υποβαθμίζουμε σε μια ρηχή ή αναποτελεσματική θεραπευτική διαδικασία, η οποία πιθανόν δεν θα φέρει μόνιμα αποτελέσματα»[11]. 
Παρατίθενται, μάλιστα, και οι αντίθετες απόψεις ψυχολόγων που απορρίπτουν εντελώς ή βάζουν αυστηρούς περιορισμούς στη χρήση της συγχώρεσης ως θεραπευτικής τεχνικής. Αναφέρεται, ενδεικτικά, το παράδειγμα ανδρός, ο οποίος καθοδηγήθηκε να συγχωρέσει τον βίαιο πατέρα του και δύο χρόνια αργότερα σκότωσε έναν αθώο άνδρα. Υπάρχουν ψυχολόγοι που πιστεύουν ότι «η συγχώρεση είναι πραγματικά επιζήμια για τον ασθενή»[12]. Κάποιοι φοβούνται ότι «ενθαρρύνοντας τη συγχώρεση θα προκαλέσουν ενοχές στους πελάτες εκείνους που αδυνατούν ή είναι απρόθυμοι να συγχωρέσουν, αλλά πιέζονται από τους θεραπευτές τους να το κάνουν. ΄Αλλοι θεωρούν τη συγχώρεση εντελώς γελοία ή ανέφικτη, δεδομένης της βλάβης που υπέστησαν οι πελάτες τους». Τέλος, επισημαίνεται ότι κάποιοι κλινικοί ψυχολόγοι «χρησιμοποιούν τεχνικές συγχώρεσης χωρίς να κατανοούν τον ενδεχόμενο κίνδυνο, ο οποίος μπορεί να επέλθει από την εισαγωγή της συγχώρεσης ως θεραπευτικού στόχου». Η μελέτη καταλήγει ότι η τάση στον χώρο της ψυχολογίας σήμερα είναι «να εγκαταλειφθεί η θρησκευτική [Χριστιανική] σημασία της συγχώρεσης»[13].
Στην πρακτική της συγχώρεσης χρησιμοποιούνται συχνά τεχνικές διαφόρων ειδών, όπως «ασκήσεις συγχώρεσης», τεχνικές αναπνοής, καθοδηγούμενη νοερή απεικόνιση, ασκήσεις χαλάρωσης και διαλογισμοί, ενώ υπάρχουν φορές που η θεραπεία συγχώρεσης συνδυάζεται με γιόγκα και εναλλακτικές «θεραπείες».

Κάποιοι θεωρούν τη συγχώρεση ως τη νέα ενσυνειδητότητα (mindfulness). Η ενσυνειδητότητα (mindfulness), η οποία χρησιμοποιείται και στη Θετική Ψυχολογία (Positive Psychology), έχει βαθειές Βουδιστικές ρίζες. Για τον Βουδισμό η συγχώρεση είναι μια πρακτική που εμποδίζει βλαβερές σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα να καταστρέψουν την ευημερία του ανθρώπου. «Συγχωρείς τον εχθρό σου... απλά για να ωφελήσεις τον εαυτό σου»[14]. Η συγχώρεση προβάλλεται ιδιαίτερα σε βιβλία, ιστοσελίδες και σεμινάρια ανατολικοθρησκευτικού και αποκρυφιστικού περιεχομένου
Παραθέτουμε κάποιες ενδεικτικές διδασκαλίες τους: «Συγχώρεση σημαίνει να μπορώ να ελευθερώσω την μπλοκαρισμένη ενέργεια που κρατώ μέσα μου με κτητικότητα... Να αποφασίσω να αποχωρήσω από την εμπειρία φόβου και κάρματος»[15]. Αλλού διαβάζουμε ότι η συγχώρεση «ξεμπλοκάρει τα ενεργειακά πεδία μας». «Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να καθαρίσουμε τα ενεργειακά μας πεδία και να αυξήσουμε τις δονήσεις μας έτσι ώστε να ενεργοποιήσουμε τη Χριστική μας συνειδητότητα»! 
Τέτοιες Νεοεποχίτικες, αποκρυφιστικές δοξασίες διδάσκονται σήμερα και στην Ελλάδα, στα εργαστήρια και σεμινάρια συγχώρεσης που διοργανώνουν ποικίλες εξωχριστιανικές και παραθρησκευτικές ομάδες στον τόπο μας. Προωθούνται ως σεμινάρια/εργαστήρια για «τη Δύναμη της Συγχώρεσης, τα Στάδια της Συγχώρεσης, το Δώρο της Συγχώρεσης, τη Θεραπεία της Καρδιάς». Επίσης, διαφημίζονται ως: «σεμινάρια συγχώρεσης-αθώωσης», σεμινάρια για τη «Συγχώρεση της Καρδιάς ως Θεμέλιο για τη Θεραπεία στη Νεο-Κρανιοϊερή Θεραπεία», «Συγχώρεση με τεχνικές συγχώρεσης της Πρανικής Ψυχοθεραπείας, με το Διαλογισμό στις Δίδυμες Καρδιές κ.ά.» Οι διαλογισμοί στη συγχώρεση χρησιμοποιούνται ευρέως, ενώ δεν λείπουν και τελετουργικά σαμανιστικού τύπου και επικλήσεις στη «Θεία Μητέρα». Με όλα αυτά, οι συχνά ανυποψίαστοι άνθρωποι που θέλησαν να μάθουν να συγχωρούν, βιώνουν πολλές φορές τις τραγικές συνέπειες του ανοίγματος στον αποκρυφισμό.

Στην Αμερική το 2015, η Θεοσοφική Εταιρεία φιλοξένησε, στα πλαίσια Συνεδρίου, εργαστήριο συγχώρεσης με τίτλο «Η Τέχνη και η Επιστήμη της Συγχώρεσης», με εισηγητή τον ψυχολόγο και ιδρυτή κέντρου Συγχώρεσης στο Στάνφορντ, ο οποίος καθοδήγησε διαλογισμό. Στην Αμερική το 1997 ξεκίνησε το κίνημα της «Δραστικής Συγχώρεσης», με την έκδοση σχετικού βιβλίου από τον Colin Tipping, o οποίος δήλωνε το 1999: «Η αποστολή μου είναι να ανυψώσω τη συνειδητότητα του πλανήτη μέσω της Δραστικής Συγχώρεσης και μέχρι το 2012 να έχω συνεισφέρει στη δημιουργία ενός κόσμου που θα χαρακτηρίζεται από συγχώρεση»[16]. Η Δραστική Συγχώρεση αποτελεί συγκερασμό των αρχών του αποκρυφιστικού εγχειριδίου «Μαθήματα Θαυμάτων (A Course in Miracles)» και μεθόδων του Colin Tipping και διδάσκεται σε 18 χώρες. Στην Ελλάδα η Δραστική Συγχώρεση διδάσκεται τα τελευταία χρόνια σε σεμινάρια, αποκρυφιστικά φεστιβάλ και σε ομάδες μελέτης.
Συμπερασματικά, σε εποχές σύγχυσης και ύπουλου πνευματικού πολέμου, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλούνται να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να μην πλανώνται από τις συνεχείς προσπάθειες αλλοίωσης του Ορθοδόξου φρονήματος, μέσα από ποικίλες αναφυόμενες μεθόδους, «θεραπείες», σεμινάρια και πρακτικές. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλούνται να γνωρίζουν τη μοναδική αλήθεια της πίστεώς μας, να μετέχουν βιωματικά στη ζωή της Εκκλησίας και να αναζητούν υπεύθυνη πληροφόρηση για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Να επαναλάβουμε ότι η αληθινή συγχώρεση δε βρίσκεται σε ψυχοθεραπευτικές πρακτικές, σεμινάρια, προγράμματα και τεχνικές. Η αληθινή συγχώρηση παρέχεται από τον ίδιο τον Χριστό, με το σωτηριώδες Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως, όπου με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος συγχωρείται και συγχωρεί, απαλλάσσεται από το βάρος των ενοχών του και ζει αληθινά.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1]. https://www.templeton.org/grant/why-buddhism-matters-to-philosophy
[2]. http://fetzer.org/about-us
[3]. http://fetzer.org/resources/sharing-wisdom-compassion-and-loving-kindness
[4]. http://fetzer.org/resources/consider-forgiveness-his-holiness-dalai-lama
[5]. https://internationalforgiveness.com/about-us.htm
[6]. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/j.2161-007X.1996.tb00844.x/abstract
[7]. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25621588 (Efficacy of a self-forgiveness workbook: a randomized controlled trial with interpersonal offenders)
[8]. https://internationalforgiveness.com/self-forgiveness.htm
[9]. http://www.oxfordscholarship.com/view/10.1093/acprof:oso/9780195145205.001.0001/acprof-9780195145205-chapter-5
[10]. http://www.oxfordscholarship.com/view/10.1093/acprof:oso/9780195145205.001.0001/acprof-9780195145205
[11]. http://digitalcommons.georgefox.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1205&context=gscp_fac
[12]. Ένθ. ανωτ. (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
[13]. Ένθ. ανωτ. (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
[14]. Chen Yu-Hsi, The Buddha on Compassion: An Existential Approach.
[15]. Οι υπογραμμίσεις δικές μας.
[16]. Coling Tipping, ΔΡΑΣΤΙΚΗ Συγχώρεση – Κάνετε Χώρο για το Θαύμα, εκδόσεις Αλκυών, 2009.
 
Δείτε επίσης, παρακαλώ:

Λίγα λόγια για την αληθινή εξομολόγηση
Πρέπει να εξομολογηθώ;
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά  

Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ!
Το λειτούργημα της πνευματικής πατρότητας

Αυτογνωσία
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ
Υπέρ των αμαρτωλών
Όπου κι αν έχεις πέσει, σε περιμένει. Έλα πίσω!
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Ο θάνατος του Θεού και του πλησίον
Για την αγάπη του Θεού, τη μετάνοια, την κατάθλιψη
 

Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;



Θ.Ι.Ρ.
 
Η Άλωση της Βαστίλης έγινε στις 14 Ιουλίου 1789 και αποτελεί ορόσημο για την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, αν και πρακτικά η σπουδαιότητά της ήταν μικρή.
Το επεισόδιο αυτό καθεαυτό, εκτός των 200 περίπου θυμάτων, ήταν περιορισμένης σημασίας και καμία ουσιώδη πολιτειακή αλλαγή ή κάποιο άλλο συνταρακτικό γεγονός δεν επέφερε. Παρά ταύτα η μετέπειτα προπαγάνδα (ενενήντα χρόνια αργότερα) το ανήγαγε σε σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης, καθιερώνοντας μάλιστα την ημερομηνία του γεγονότος σε εθνική επέτειο της Γαλλίας (από εδώ, όπου και η φωτο).
Στον τόπο μας μαίνεται ένας πόλεμος πολιτισμών, όχι σήμερα αλλά τουλάχιστον από την εποχή των σταυροφόρων, για να μην πω από την εποχή του Καρλομάγνου, που θεωρείται πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά για τους Βυζαντινούς ήταν σκληρός εχθρός.
Πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, ναι - δηλαδή μιας Ευρώπης καπιταλιστικής, σκληρής και κατακτητικής. Αυτής, στην οποία παραδώσαμε αμαχητί γην και ύδωρ με αντάλλαγμα χρήματα.
 
Ο πολιτισμός που εδραιώθηκε στην αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και οι επίγονοί του κυριάρχησαν στην Ευρώπη και πράγματι δημιούργησαν τη μεσαιωνική Ευρώπη, κατακτώντας τους ντόπιους πληθυσμούς και εγκαθιδρύοντας το καθεστώς της φεουδαρχίας, είναι ο πολιτισμός της αποικιοκρατίας και της κατάκτησης. Ο δικός μας πολιτισμός, που κρατάει από την αρχαία Ελλάδα και διασχίζει το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία, είναι πολιτισμός με πολλά στοιχεία αυτοκαταστροφής (όπως η αγάπη για την εξουσία και οι συνακόλουθες εμφύλιες διαμάχες), αλλά και σημαντικές ηθικές και πνευματικές αξίες, προερχόμενες από το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία των ζωντανών αγίων, που έζησαν σε όλες τις εποχές δίπλα στους απλούς ανθρώπους. Δεν είναι πολιτισμός αποικιοκρατών και κατακτητών.
Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Αυτό το αξιακό σύστημα, που σέβεται το συνάνθρωπο και τη φύση και όλα τα πλάσματα του κόσμου, και προάγει την πίστη στο Θεό, λίγο πολύ υπάρχει στους πολιτισμούς όλων των λαών (γι' αυτό και πολλοί φαίνεται να ταιριάζουν τόσο έντονα με το χριστιανισμό), εκτός ίσως από τους καθαρά κατακτητικούς πολιτισμούς, όπως των Μογγόλων, των Ρωμαίων (όχι των Βυζαντινών), των Αράβων, των Οθωμανών κ.τ.λ., και αναμφίβολα των Φράγκων, που είναι οι πατέρες της μεσαιωνικής Ευρώπης. Πάντα στους λαούς αυτούς υπήρχαν και σοφοί και ειρηνικοί άνθρωποι, αλλά ο κινητήριος μοχλός του πολιτισμού τους ήταν οι κατακτητές.
Ο πολιτισμός μας είναι ο πολιτισμός που θεωρεί απαράδεκτο να προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου λαχανικά δηλητηριασμένα με φυτοφάρμακα - έτσι τον σκοτώνεις και συνεπώς είσαι φονιάς ενώπιον του Θεού.

Ο πολιτισμός μας νικήθηκε. Νικήθηκε, γιατί όλοι - ίσως με λίγες εξαιρέσεις - παραδοθήκαμε στο σύγχρονο τρόπο ζωής, που δεν είναι αθώος, όπως δεν ήταν αθώα η βιομηχανική επανάσταση, η οποία τσάκισε την ψυχή και το σώμα των εργατών κάθε ηλικίας και φύλου. Για να καταλάβεις τι λέω, αγαπητέ μπλογκοναύτη, δες: οι σκλάβοι της σοκολάτας και οι σκλάβοι του κοβαλτίου. Να, εκεί στηρίζεται η "απόλαυσή μας" και η "ευημερία μας"...
Λοιπόν, όσα πυροτεχνήματα κι αν πετάξουμε για πολιτισμό, παράδοση, πνευματικότητα και ήθος, είμαστε νικημένοι και συμβιβασμένοι. Νικηθήκαμε και κατακτηθήκαμε από τον πολιτισμό που γεννήθηκε με την Άλωση της Βαστίλης, τον πολιτισμό των παλαιών και σύγχρονων αποικιοκρατών. Ο δικός μας πολιτισμός, που συμβολικά κατέρρευσε με την Άλωση της ΚΠολης, ποτέ δεν ανέκαμψε.
Δεν είναι μόνο οικονομικό και πολιτικό το ζήτημα, αλλά πολύ βαθύτερο: οι συνειδήσεις μας είναι είτε διεφθαρμένες είτε συμβιβασμένες.
Δεν θεωρούμε πια απαράδεκτη αμαρτία να πουλάμε προϊόντα που δηλητηριάζουν τον πελάτη ή να καρπωνόμαστε με απάτη κρατικά χρήματα, ούτε να απολαμβάνουμε προϊόντα που παράγονται από την εργασία κανονικών σημερινών δούλων, ενηλίκων και παιδιών, σαν αυτά που αναφέραμε παραπάνω!

Φωτο από εδώ

Ποιος θα μας σώσει;
Αν μπορούσαμε να διδαχτούμε από τα τελευταία ζωντανά οχυρά του πολιτισμού μας, τις μοναστικές κοινότητες και ιδιαίτερα το Άγιον Όρος, ίσως θα μπορούσαμε να χτίσουμε έναν άλλο πολιτισμό, ξανά δικό μας, πολιτισμό δίκαιο, ανθρώπινο, θεανθρώπινο και φυσικά οικολογικό... Αλλά αυτό προϋποθέτει οργάνωση και η οργάνωση χρειάζεται ηγεσία. Πού είναι αυτή η ηγεσία;
Εννοώ πνευματική ηγεσία, αφού η πολιτική ηγεσία (συγγνώμη που θα το πω) είναι διεφθαρμένη και υποτελής στους ξένους, όπως (ας μη γελιόμαστε) κι εμείς, ο λαός, φυσικά. Πού είστε, ηγέτες μας;
Ηγέτες που θα κάνουν πράξεις, δεν θα πουν μόνο λόγια όπως αυτός ο κουρελής, στην ψυχή, που πληκτρολογεί τώρα ανάξια αυτές τις γραμμές...
Έτσι κάτι θα γινόταν. Έτσι θα είχαμε μια ανάσταση του Γένους - όχι εθνικιστική, αλλά ουσιαστική, πραγματικά ελληνική και φυσικά χριστιανική. Και μια τέτοια ανάσταση πιστεύω πως θα οδηγούσε και σε άλλου τύπου οικονομία, άλλου τύπου πολιτική, άλλες σχέσεις με τους έξω. Όχι μόνο με τους "εταίρους" μας (αποικιοκράτες), αλλά με όλο τον κόσμο - και προπαντός με τους γείτονές μας και ιδίως με τα ορθόδοξα έθνη και τους ορθόδοξους πληθυσμούς όπου Γης, που νομίζω πως θα έπρεπε να τους θεωρούμε 100% δικούς μας!
Τέλος πάντων, όνειρα θερινής νυκτός.

Τα τελευταία λίγα χρόνια νομίζω πως με την κρίση έχουμε θυμηθεί πιο έντονα την επέτειο της Άλωσης της Πόλης (29 Μαΐου) απ' ό,τι πριν από 20 χρόνια π.χ. Αυτό κάποιοι το χλευάζουν, το θεωρούν μεγαλοϊδεατική φαντασίωση τεμπέληδων και μπαταξήδων ζητιάνων, που, ενώ δεν μπορούν να οργανωθούν για να πληρώσουν τα χρέη τους, φαντάζονται πως είναι πρίγκιπες και απόγονοι αυτοκρατόρων! Αυτοί θεωρούν πως μας αφορά μόνον η Άλωση της Βαστίλης, δηλαδή πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μετέχουμε στον πολιτισμό του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης και να στείλουμε με μια κλωτσιά το σκοταδιστικό Βυζάντιο στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας", όπως έλεγε κάποιος, ο Θεός να τον αναπαύσει!...
Εμένα αυτή η άνθιση της μνήμης της επετείου της Άλωσης με τρομάζει κάπως, γιατί νιώθω να ξυπνάει ο εθνικισμός. Η σκέψη, που γίνεται σύνθημα, "να πάρουμε την Πόλη", είναι μια αυταπάτη (και συχνά πάει χέρι χέρι με το να ρίξουμε τους άπλυτους μετανάστες στη θάλασσα, αντί να τους μιλήσουμε για το Χριστό, προσκυνώνας συγχρόνως σαν Χατζηαβάτηδες τους τουρίστες, πάλι χωρίς να τους λέμε κουβέντα για το Χριστό). Η πνευματική Πόλη πρέπει να μας νοιάζει. Το εξηγώ, επιτρέψτε μου, στο άρθρο μας 29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!, που παρακαλώ, αν δεν το έχετε διαβάσει, να το διαβάσετε (μέχρι τέλους).

Κυκλοφορούν και οι προφητείες του αγίου Παϊσίου λες και είναι επαναστατικές προκηρύξεις. Μα επαναστατική προκήρυξη, καημένε εαυτέ μου, είναι μία: το Ευαγγέλιο! Βυθίσου μέσα σ' αυτό και θα δεις πώς πρέπει να ζήσεις και πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Διάβασε αληθινά τι διδάσκουν οι άγιοί μας για την αγάπη και την αδελφοσύνη, όχι μόνο τα μεγαλοϊδεατικά, που πάνω απ' όλα και οι ίδιοι οι άγιοι πιστεύω πως τα εννοούσαν πνευματικά - δηλ. πως η Πόλη έχει σημασία επειδή εκεί φωλιάζει η Ορθοδοξία, ο δρόμος της σωτηρίας ΟΛΩΝ των εθνών της Γης, κι όχι για να έχουμε μια δυνατή και πλούσια Ελλαδάρα!

Θα σταματήσω εδώ. Παραπέμπω, κατά τη συνήθειά μου, σε μερικά κερασματάκια, που ίσως βοηθήσουν κάπως όποιον ενδιαφέρεται να ξεδιαλύνει το αποψινό μεθυσμένο μου παραλήρημα. Ελπίζω κάποιοι να αναπαύτηκαν. Πήγα να γράψω "και κάποιοι άλλοι να πυρπολήθηκαν", μα δεν είμαι Ρήγας Φεραίος, ούτε Πατροκοσμάς Αιτωλός ή Παπουλάκος, να πυρπολώ ψυχές.
Σας ευχαριστώ. Δόξα τω Θεώ!
Τα κεράσματά μας:

Ιστοσελίδα για το ρωμέικο πολιτισμό μας. Προσέξτε ιδιαίτερα τα κείμενα του π. Ιωάννη Ρωμανίδη.
O π. Ιωάννης Ρωμανίδης ως ιστορικός   
Η βιομηχανική επανάσταση και εμείς 
Ένας άγιος από Νταχάου προς Ευρώπη
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης & η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο  
 
Η οικολογική καρδιά του πολιτισμού μας
Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη) 
Αυτογνωσία
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου   
Το χριστιανικό κράτος
 
Ιστορικά θέματα για τη Ρώμη (Βυζάντιο)
Ιστορικά θέματα για την Οθωμανοκρατία και την Επανάσταση
Ιστορικά θέματα τον Νεότερο Ελληνισμό

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

28 + 29 Μαΐου, η Άλωση, η Κυριακή των Αγίων Πατέρων & ο ρόλος του Αυτοκράτορα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο


Κλικ στα:
 
Ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός & οι άγιοι που γιορτάζουν στις 28 & 29 Μαΐου

Η αγία Υπομονή (29 Μαΐου), μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου


29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!...
Η Ορθοδοξία στην Τουρκία!

Ισλάμ (ενότητα άρθρων)
Από Ισλάμ (μεταστροφές - υποενότητα της προηγούμενης)
Ο νεομάρτυρας ιεραπόστολος π. Δανιήλ Συσόεφ
Γάμος χριστιανής με μουσουλμάνο (πολλές πλευρές αυτού του ζητήματος, επίκαιρου πλέον στην Ελλάδα)  

  
Orthodoxy in Turkish
Асан Капузеев, a "Russian Orthodox Turk": "There are entire Turkish people, who are Christians"...

Κυριακή μετά την Ανάληψη & πριν την Πεντηκοστή: των αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου:
 
Τι είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας
 
Αγίου Νεκταρίου, Η 1η Οικουμενική Σύνοδος
 
Ο ρόλος του Αυτοκράτορα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο
 
Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…

St. Andrew the Fool for Christ, who pretended insanity by day, but prayed to God all night long (May 28)


St. Andrew the Fool for Christ (Feast Day - October 2 in the Slavic Churches and May 28 in the Greek Churche)
 
By St. Nikolai Velimirovich
St Andrew the Fool for Christ Orthodox Church
ΕΛΛΗΝΙΚΑ για τον άγιο εδώ


Andrew was a Slav by birth. As a young man, he was enslaved; and was bought by Theognostus, a wealthy man in Constantinople, during the reign of Emperor Leo the Wise (son of Emperor Basil the Macedonian).

The saint's icons are from here
Andrew was handsome in body and soul. Theognostus took a liking to Andrew, and allowed him to become literate. Andrew fervently prayed to God, and with love attended church services.
Obeying a heavenly revelation, he adopted the ascesis of foolishness for Christ.
Once, when he went to the well for water, he tore off his clothes, and slashed them with a knife, feigning insanity. Saddened by this, his master Theognostus bound him in chains and brought him to the Church of St. Anastasia the Deliverer from Potions, so that prayers would be read for him. But Andrew did not improve, and his master freed him as mentally ill.
Andrew pretended insanity by day, but prayed to God all night long. He lived without shelter of any kind. He even spent the nights outside, walked around half-naked in a single tattered garment, and ate only a little bread when good men would give it to him. He shared all that he received with the beggars, and would mock them-to avoid being be thanked by them-for holy Andrew wanted all his reward to come from God. Therefore, the great grace of God entered into him and he was able to discern the secrets of men, perceive angels and demons, exorcize demons from men, and correct men from their sins.
Andrew had a most beautiful vision of Paradise and the exalted powers of heaven. He also saw the Lord Christ on His throne of glory; and he, with his disciple Epiphanius, saw the Most-holy Theotokos in the Church of Blachernae as she covered the Christian people with her omophorion. This occurence is celebrated as the Feast of the Protection of the Most-Holy Theotokos (October 1 [icon]). In a vision he also heard ineffable, heavenly words that he dared not repeat to men.

After a life of almost unparalleled harshness of ascesis, Andrew entered into rest in the eternal glory of his Lord in 911.
 
A Vision of St. Andrew the Fool-for-Christ (1)
 

A monk in Constantinople was distinguished as an ascetic and spiritual father, and many people came to him for prayers. But this monk had the secret vice of avarice. He collected money and gave it to no one. St. Andrew met him on the street one day, and saw a terrible snake coiled around his neck. St. Andrew took pity on him, approached him, and began to counsel him: "Brother, why have you lost your soul? Why have you bound yourself with the demon of avarice? Why have you given him a resting place within yourself? Why are you amassing gold as though it will go to the grave with you, and not into the hands of others? Why are you strangling yourself by stinginess? While others hunger and thirst and perish from cold, you rejoice looking at your heap of gold! Is this the path of repentance? Is this the monastic rank? Do you see your demon?" At that, the spiritual eyes of the monk were opened, and he saw the dark demon and was greatly horrified. The demon dropped away from the monk and fled, driven by Andrew's power. Then a most radiant angel of God appeared to the monk, for his heart was changed for the good. Immediately, he went about distributing his hoarded gold to the poor and needy. From then on, he pleased God in everything and was more greatly glorified than before.

A Vision of St. Andrew the Fool-for-Christ (2)

Once, St. Andrew was sitting with his disciple Epiphanius, talking about the salvation of the soul. Just then, a demon approached Epiphanius and began setting traps to distract his thoughts, but did not dare to approach Andrew. Andrew cried out: "Depart from here, impure adversary!" The devil drew back and replied maliciously: "You are my adversary, such as no other in all of Constantinople!" Andrew did not drive him away immediately, but permitted him to speak. And the devil began: "I feel that the time is coming when my work will be finished. At that time, men will be worse than I, as children will be even more wicked than adults. Then I will rest and will not teach men anything anymore, since they themselves will carry out my will in everything." 

Andrew asked him: "In what sins do your kind rejoice the most?" The devil replied: "The service of idols, slander, malice against one's neighbor, the sodomite sin, drunkenness and avarice-in this we rejoice the most." Andrew further asked him: "And how do you tolerate it when someone who first served you rejects you and your works?" The devil replied: "You know that better than I do; we find it difficult to tolerate, but we are comforted by this: we will probably bring them back to us-for many who have rejected us and turned to God have come back to us again." After the evil spirit had said this and much more, St. Andrew breathed on him and he disappeared.
 

A Vision of St. Andrew the Fool-for-Christ (3)
 

Holy Andrew, walking one day along the streets of Constantinople, saw a great and splendid funeral. A rich man had died, and his cortege was magnificent. But when he looked more closely, Andrew saw a host of little black men capering merrily around the corpse, one grinning like a prostitute, another barking like a dog, a third grunting like a pig, a fourth pouring something filthy over the body. And they were mocking the singers and saying: "You're singing over a dog!" Andrew, marveling, wondered what this man had done. Turning round, he saw a handsome youth standing weeping behind a wall. "For the sake of the God of heaven and earth, tell me the reason for your tears", said Andrew. 
The young man then told him that he had been the dead man's guardian angel, but that the man had, by his sins, greatly offended God, casting his angel's counsel from him and giving himself over utterly to the black demons. And the angel said that this man was a great and unrepentant sinner: a liar, a hater of men, a miser, a shedder of blood and a dissolute man who had turned three hundred souls to immorality. In vain was he honoured by the Emperor and respected by the people. In vain was this great funeral. Death had caught him unrepentant, and the harvest had come without warning.

A Vision of St. Andrew the Fool-for-Christ (4)
 

St. Paul was not the only one to be caught up into Paradise and hear "unspeakable words" (II Cor. 12:4). Over eight hundred and fifty years after St. Paul, this happened to St. Andrew. One winter night, holy Andrew was lying among the dogs on a dunghill, to warm his frozen body. An angel appeared to him and caught him up to Paradise (whether in the body or out of the body, Andrew himself was unable to explain) and kept him for two weeks in the heavenly world, bearing him to the third heaven. "I saw myself clad in shining garments like lightning, with a wreath of flowers on my head and girt with a kingly girdle, and I rejoiced greatly at this beauty, and marveled in mind and heart at the unspeakable loveliness of God's Paradise, and I walked around it with great gladness."
After that, Andrew writes of how he saw Christ the Lord: "And when a flaming hand drew aside the curtain, I saw my Lord as the Prophet Isaiah saw Him aforetime, sitting upon a throne, high and lifted up and surrounded by seraphim. He was clad in a red garment, His face shone and His eyes rested on me with great kindness. Seeing Him, I fell down before Him, worshipping before the awesome throne of His glory. I have no words for the joy that gripped me at the sight of His face; and now, remembering this vision, I am filled with unspeakable joy. And I heard my most merciful Creator speak three words to me with His most sweet and pure lips, which so sweetened my heart and inflamed it with love for Him that I melted as wax at such spiritual warmth." When St. Andrew asked also after this if it would be possible to see the Most-Holy Mother of God, it was said to him that she was for the moment not in heaven, but had gone down to earth to be of help to the poor and needy.


HYMN OF PRAISE: Saint Andrew the Fool-for-Christ

Fool-for-Christ Andrew stood at night
Under the starry firmament, praying:
"O Most-High God, three Persons in one Essence,
Salvation and Revival of souls that slumber!
O sweet Jesus, sweeter than life,
Treasury of joy and eternal beauty,
Cleanse the shepherds, enlighten the kings,
Console the troubled and sanctify the whole world.
Do not separate even me, the sinner, Andrew the Fool-for-Christ,
From Thy holy people, O Lord!"
O Saint Andrew, full of God's wisdom,
You who taught the world by words of foolishness-
With the language of the world you spoke to the world,
And by feigned foolishness you glorified Christ.
Men despised you for your foolishness,
And their dogs rose up from their lairs and chased you!
You were God's altar on the rubbish heap of the world.
You censed the world with your prayers-
And the world is not worthy of this marvel.
Glory to you, Andrew, holy Fool-for-Christ!


Apolytikion in the Fourth Tone
Thou didst choose foolishness for the sake of Christ and didst make the crafty one foolish. Thou didst persevere with thy struggle in the midst of turmoil, and Christ has brought thee to paradise. Intercede with Him, O Andrew for those who honor thee.


Apolytikion in the Second Tone
For Thy sake, O Christ, Thy servant Andrew became a fool on earth. He heard the Apostle Paul proclaiming, 'We are fools for the sake of Christ.' As we now honor his memory we pray Thee to save our souls.

 
Kontakion in the First Tone
Thou didst finish thy life in piety, O godly-minded Andrew, thou wast a pure vessel of the Trinity and a companion of the Angels. May peace and forgiveness be granted, through thine intercession, to those who honor thee.

 
Kontakion in the Fourth Tone
Of thine own free will thou didst become a Fool, O Andrew, and utterly hate the lures of this world. Thou didst deaden carnal wisdom through hunger and thirst, through heat and bitter frost. By never avoiding the hardships of weather thou didst purify thyself as gold in the furnace.


See also

The Marvelous Death and Translation to Heaven of a Holy Fool (St. Symeon the Fool for Christ (Feast Day - July 21)

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Σαββατόβραδο, ας θυμιατίσουμε...


Φωτο από εδώ

Ένα κλικ αγάπης, παρακαλώ, στα:

Ο "καπνός" της Εκκλησίας και οι καπνοί του κόσμου!...


Γιατί θυμιατίζουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία
 

Απλές προτάσεις για υγεία, ευεξία, αρμονία & αιώνια ζωή!
   
Λιβάνι από μια γυναίκα με μεγάλη ανάγκη...
 
Γιατί ανάβουμε κεριά και καντήλια στην Ορθόδοξη Εκκλησία; 

''Να είμαι και άγιος, να είμαι και «μάγκας»''!
   
Η μυρωδιά του λιβανιού...

Το κελλί μας διανυκτερεύει - Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε;


Έφηβοι 

Για αύριο, Κυριακή:

Η θεία λειτουργία, παρουσίαση, υπότιτλοι, ερμηνευτικά
 

Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία του Essex, Η θεία λειτουργία ως υποστατική προσευχή...

Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…

Ο κόσμος γίνεται διαφορετικός όταν...


Κυριακή μετά την Ανάληψη & πριν την Πεντηκοστή: των αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου:

Τι είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας

Αγίου Νεκταρίου, Η 1η Οικουμενική Σύνοδος

Ο ρόλος του Αυτοκράτορα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο

Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (28 Μαΐου)

 

St. John the Russian, the Free & Wonderworker Slave (May 27)


The New Confessor of Prokopion and Euboia Island
 
 Icon of St. John the Russian, the New Confessor, whose the holy Relics (all the body) are treasured in New Prokopi, Euboia (Euboea), Greece - Commemorated on May 27 (Icon from here)
  
Για τον άγιο (και όλους τους αγίους στις 26 & 27 Μαΐου) ελληνικά εδώ.
 
"The Holy Confessor John the Russian was born in Little Russia around 1690, and was raised in piety and love for the Church of God. Upon attaining the age of maturity he was called to military service, and he served as a simple soldier in the army of Peter I and took part in the Russo-Turkish War. During the Prutsk Campaign of 1711 he and other soldiers were captured by the Tatars, who handed him over to the commander of the Turkish cavalry. He took his Russian captive home with him to Asia Minor, to the village of Prokopion.

The Turks tried to convert the Christian soldiers to the Moslem faith with threats and flattery, but those who resisted were beaten and tortured. Some, alas, denied Christ and became Moslems, hoping to improve their lot. St John was not swayed by the promise of earthly delights, and he bravely endured the humiliation and beatings.

His master tortured him often in the hope that his slave would accept Islam. St John resolutely resisted the will of his master saying, "You cannot turn me from my holy Faith by threats, nor with promises of riches and pleasures. I will obey your orders willingly, if you will leave me free to follow my religion. I would rather surrender my head to you than to change my faith. I was born a Christian, and I shall die a Christian." 
 
(here)
   
St John's bold words and firm faith, as well as his humility and meekness, finally softened the fierce heart of his master. He left John in peace, and no longer tried to make him renounce Christianity. The saint lived in the stable and took care of his master's animals, rejoicing because his bed was a manger such as the one in which the Savior was born.

From morning until late evening the saint served his Turkish master, fulfilling all his commands. He performed his duties in the winter cold and summer heat, half naked and barefoot. Other slaves frequently mocked him, seeing his zeal. St John never became angry with them, but on the contrary, he helped them when he could, and comforted them in their misfortune.

The saint's kindness and gentle nature had its effect on the souls of both the master and the slaves. The Agha and his wife came to love him, and offered him a small room near the hayloft. St John did not accept it, preferring to remain in the stable with the animals. Here he slept on the hay, covered only by an old coat. So the stable became his hermitage, where he prayed and chanted Psalms.
St John brought a blessing to his master simply by living in his household. The cavalry officer became rich, and was soon one of the most powerful men in Prokopion. He knew very well why his home had been blessed, and he did not hesitate to tell others.

Sometimes St John left the stable at night and went to the church of the Great Martyr George, where he kept vigil in the narthex. On Saturdays and Feast days, he received the Holy Mysteries of Christ.

During this time St John continued to serve his master as before, and despite his own poverty, he always helped the needy and the sick, and shared his meager food with them.
 
(here)

One day, the officer left Prokopion and went to Mecca on pilgrimage. A few days later, his wife gave a banquet and invited her husband's friends and relatives, asking them to pray for her husband's safe return. St John served at the table, and he put down a dish of pilaf, his master's favorite food. The hostess said, "How much pleasure your master would have if he could be here to eat this pilaf with us." St John asked for a dish of pilaf, saying that he would send it to his master in Mecca. The guests laughed when they heard his words. The mistress, however, ordered the cook to give him a dish of pilaf, thinking he would eat it himself, or give it to some poor family.

Taking the dish, St John went into the stable and prayed that God would send it to his master. He had no doubt that God would send the pilaf to his master in a supernatual manner. The plate disappeared before his eyes, and he went into the house to tell his mistress that he had sent the pilaf to his master. 
 
The copper plate which St. John miraculously sent to Mecca, still treasured by his church in Evia (source)
 
After some time, the master returned home with the copper plate which had held the pilaf. He told his household that on a certain day (the very day of the banquet), he returned from the mosque to the home where he was staying. Although the room was locked, he found a plate of steaming pilaf on the table. Unable to explain who had brought the food, or how anyone could enter the locked room, the officer examined the plate. To his amazement, he saw his own name engraved on the copper plate. In spite of his confusion, he ate the meal with great relish.

When the officer's family heard this story, they marveled. His wife told him of how John had asked for a plate of pilaf to send to his master in Mecca, and how they all laughed when John came back and said that it had been sent. Now they saw that what the saint had said was true (Compare the story of Habakkuk, who miraculously brought a dish of pottage to Daniel in the lions' den [Dan. 14:33-39], in the Septuagint). 
 
St. John the Russian receiving Holy Communion hidden in an apple (here)
   
Toward the end of his difficult life St John fell ill, and sensed the nearness of his end. He summoned the priest so that he could receive Holy Communion. The priest, fearing to go to the residence of the Turkish commander openly with the Holy Gifts, enclosed the life-giving Mysteries in an apple and brought them to St John.

St John glorified the Lord, received the Body and Blood of Christ, and then reposed. The holy Confessor John the Russian went to the Lord Whom he loved on May 27, 1730. When they reported to the master that his servant John had died, he summoned the priests and gave them the body of St John for Christian burial. Almost all the Christian inhabitants of Prokopion came to the funeral, and they accompanied the body of the saint to the Christian cemetery.

Icon of the Dormition of St. John the Russian (here)
     
Three and a half years later the priest was miraculously informed in a dream that the relics of St John had remained incorrupt. Soon the relics of the saint were transferred to the church of the holy Great Martyr George and placed in a special reliquary. The new saint of God began to be glorified by countless miracles of grace, accounts of which spread to the remote cities and villages. Christian believers from various places came to Prokopion to venerate the holy relics of St John the Russian and they received healing through his prayers. The new saint came to be venerated not only by Orthodox Christians, but also by Armenians, and even Turks, who prayed to the Russian saint, "Servant of God, in your mercy, do not disdain us." 
 
(here)

Once, the Turks had sacked the church with St. John's body while it was in in Asia Minor. They then proceeded to throw the Saint's body into the fire to burn it. However, they soon saw the Saint appear as if he were alive and arise and walk amidst the flames; the Turks then fled in fear. This is the reason that the Saint's body is darkened to this day from the smoke of the flames. However, it nonetheless remained utterly incorrupt and wonderworking. (here)

(here)
   
[In 1878, Fr. Andrew, a monk from the Russian Monastery of St. Panteleimon on Mount Athos, made a pilgrimage to Prokopion to pray before the relics of St. John. When he arrived he venerated the Saint with great joy, and remained in the village for some time. On his way to Constantinople he travelled with six coaches of Turkish merchants from Anatolia, also on their way to the capital. As they reached a rutted and desolate part of the road, the monk's coach and one other slowed down to avoid mishap, while the rest went on ahead. Suddenly, a young man on a red horse appeared on a low hill near Fr. Andrew's coach, waving his hand and shouting, "Turn back! Robbers have captured your companions!" As soon as he sounded the warning, he vanished from in front of their eyes.
The two coaches immediately turned back, and although pursued by the robbers, they escaped unharmed. Fr. Andrew hastened to the nearest village, where he continued his journey in the company of Turkish soldiers. At a country inn where they spent the night, he met his former merchant-companions, who told him that the thieves had not only taken their money, but even their clothes, and they were amazed that the last two coaches had escaped unharmed. Fr. Andrew related the appearance of the youth, and they all glorified God, understanding that it was the Saint himself who had saved the monk after his pilgrimage to Prokopion. (here)]
  
In the year 1881 a portion of the relics of St John were transferred to the Russian monastery of the holy Great Martyr Panteleimon by the monks of Mount Athos, after they were miraculously saved by the saint during a dangerous journey.

[Another source mentions the that the Saint's "missing" right hand was transferred to the Monastery of St. Panteleimon on Mount Athos. One pious desire of St. John was to go to the Holy Mountain, but he was unable to do so in life. After his death he appeared to a priest from there, and told him to seek out his right hand, which was separated on its own, and to bring it to Mount Athos. Thus after death, a part of him could reside there. (amateur translation of text from here]
  
Construction of a new church was begun in 1886, through the contributions of the monastery and the inhabitants of Prokopion. This was necessary because the church of the holy Great Martyr George, where the relics of St John were enshrined, had fallen into disrepair.

On August 15, 1898 the new church dedicated to St John the Russian was consecrated by the Metropolitan John of Caesarea, with the blessing of the Ecumenical Patriarch Constantine V.

In 1924, an exchange of the populations of Greece and Turkey took place. Many Moslems moved out of Greece, and many Christians moved out of Turkey. The inhabitants of Prokopion, when they moved to the island of Euboia, took with them part of the relics of St John the Russian.

For several decades the relics were in the church of Sts Constantine and Helen at New Prokopion on Euboia, and in 1951 they were transferred into a new church dedicated to St John the Russian. Thousands of pilgrims flocked here from all the corners of Greece, particularly on his Feast, May 27. St John the Russian is widely venerated on Mount Athos, particularly in the Russian monastery of St Panteleimon.

St John's help is sought by travelers, and by those transporting things." (taken from here)
  
Icon of St. John the Russian (Icon courtesy of here used with permission)
  
Wonderworker
"The Venerable Ivan shows a special love for children through the many miracles bestowed upon them by Christ. With visible intervention, many times he saved children from certain death during earthquakes when roofs fell on to children during school hours at Prokopi and in Athens at the Holy Umercenaries (Aghi Anargyri) some years ago. He also saved countless children from terrible diseases and other calamities.

Even his help and benefaction to adults is not limited! Whole streams of miracles have been bestowed upon them as well! Deaf and dumb are able to hear and speak! Paralysed are able to walk in good health! Blind see again! Cardiopathics return to their former strength! Cancer sufferers are healed! A certain woman from Cyprus bent over due to a spinal problem so that her head reached her knees, like the one in the Gospel, was healed a few years ago immediately she donned the belt of the Saint. This miracle was made known widely by the Press. A non-believer physician (who at one time, with great disrespect, had called the relics of the Saint a "mummy"), was healed from an incurable and terminal illness when the humble Saint appeared to him and said, "I am he whom you called the 'mummy', and I heal you by the Grace of my Lord Jesus Christ"! Demoniacs are freed from the demons that possess them! Saddened people are comforted! Disillusioned people find hope! Weakened people are supported! Disbelievers become believers! Pious people are strengthened in their piety! The name of God is constantly glorified because of the small-framed slave boy from Russia. This was the suffering stable-hand who lived as a slave without slavery, voluntarily poor, unimportant, dressed in ragged clothing, obedient, but firm though in his holy Orthodox Christian Faith, having the "Slava tebie Bozhie" (Glory to you God) constantly coming from his mouth!" (taken from here)
  
St. John the Russian, with scenes from his life (here)

"SOME MIRACLES OF SAINT JOHN
 
The Saint performed many wonders even after his blessed repose. A descendent of the Agha told many of the following miracle: "My children would not live except for a short time, and would die while yet infants. Their unfortunate mother, after she had lost hope in the wisdom of medicine, fled without my knowledge to the relics of the slave John, so that be might grant her a little child which would not die while yet young, so that we also might rejoice to see it as a young man or even a young girl .... In truth the righteous John heard the supplication of my wife. God granted us a strong little boy whom we called, as you know, Kole Guvan Oglu (that is, "Son of the Slave John"), and he lives through the power of God and the prayers of John even until today."

Several times St. John has appeared in dreams and visions warning of impending dangers. Once he warned some Greek school children that the roof was about to fall; they had time enough to jump underneath their desks and when the roof fell, its beams came down upon the desks without striking even one of the children.

More recently we have heard about the miraculous healings of two severe cases of meningitis – one a 19 year old shepherd boy in southern Greece and the other a 3-year old boy in London.

Today a part of the right hand of St. John is enshrined in a special silver reliquary in the Holy Transfiguration Monastery, Boston [Old Calendar, HOCNA], where many people come to venerate it and to ask the prayers of this simple Confessor of the Christian faith, knowing that the Lord – Who resisteth the proud – hears speedily the prayers of the meek." (taken from here)
  
Many faithful walk 40 kilometers in the grace of the Saint
Holding a bottle of water and a towel to wipe the sweat, hundreds are the faithful who go by foot to Prokopi [Evia] to celebrate St. John the Russian. Here for two days, the center road from Chalkida to Prokopi is filled with the faithful who walk to go to the Righteous Saint. The distance is about 40 kilometers, and many walk this every year. The power of faith is great, as are the miracles of the Saint.
(here)
  
For more miracles of St. John the Russian, see: here and here.
  
For a video of the house and local church of the Saint in Prokopi, Asia Minor, see: here.
  
Deisis with Christ, the Theotokos and St. John the Russian (http://saintjohntherussian.blogspot.com/)
  
Elder Iakovos and St. John
"Elder Iakovos Tsalikis would regularly visit the Shrine of St. John the Russian in Evia.

He said: "Once, I saw the Saint alive inside of his reliquary. I asked him: "My Saint, how did you live in Asia Minor, what virtues and blessings did you have?

The Saint responded to me: "I slept in the cave in which was the stable and covered myself with straw to take cover in the winter so I wouldn't freeze. I had humility and faith."

In a short while he said to me: "Wait, Fr. Iakovos, because now two people have come to pray for a sick child. Wait until I go help him."

Immediately the reliquary appeared empty, because the Saint left. In a short while, he returned, though I didn't see how he did, but I saw him inside his reliquary like a [living] man!"
(amateur translation of text from here)
  
Icon of St. John the Russian (Icon courtesy of www.eikonografos.com used with permission)

Apolytikion of St. John the Russian He that hath called thee from earth unto the heavenly abodes doth even after thy death keep thy body unharmed, O righteous one; for thou wast carried off as a prisoner into Asia wherein also, O John, thou didst win Christ as thy friend. Wherefore do thou beseech him that our souls be saved.

Kontakion The holy memory, O righteous father, of thine illustrious contests hath come today gladdening the souls of those who venerate thee with reverence and faith, O John.
(taken from: here)
 
   The full service to St. John the Russian (in Greek) is available here, with the Akathist here and the Engomia (Lamentations) here.
 
St. John the Russian, the New Confessor (here)
 
See also