Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008)

"Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκιά μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει".

†Αθηνών Χριστόδουλος, τελευταίο του μήνυμα, Πρωτοχρονιά 2008 (από εδώ).

Όταν ζούσε, ήμουν πιο αφελής απ' όσο σήμερα και πολύ πιο έτοιμος να δικάσω τους πάντες και τα πάντα. Έχαψα λοιπόν αμέσως την εικόνα του που πλάσσαραν τα ΜΜΕ: πως ήταν ένας φιλόδοξος υποκριτής.

Γελοιοποιήθηκε από κάθε σατιρική εκπομπή της τηλεόρασης κι από οποιονδήποτε που ήθελε να πουλήσει εξυπνάδα. Συκοφαντήθηκε πως ήθελε να ιδρύσει κόμμα, να κυβερνήσει την Ελλάδα, να μετατρέψει την Εκκλησία της Ελλάδος σε πατριαρχείο για να γίνει ο ίδιος πατριάρχης...
Τώρα, πιο νηφάλιος, έχω άλλη άποψη γι' αυτόν. Ίσως έκανε και λάθη (όπως όλοι μας), όμως πιστεύω πως έπραξε ακριβώς αυτό που οφείλει να πράττει η Εκκλησία, η κιβωτός και μάνα μας: αγωνίστηκε για το λαό, προσπάθησε να προστατέψει το λαό μας (το λαό του, το λαό του Χριστού μας) από τα αρπαχτικά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.
Ο Αλαβάνος τον κατηγόρησε πως «χρησιμοποιεί το θρησκευτικό συναίσθημα για να διχάσει τον λαό σε πιστούς και σε άπιστους» (εδώ). Μα ο Χριστός δε διχάζει, ενώνει. Διχάζουν οι πονηροί κήρυκες της αθεΐας, που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ζώο, τον ελεύθερο σε σκλάβο, την αλήθεια σε ψέμα.

Φωτο από εδώ

Κάποιοι προτείνουν ένα σενάριο, πως ο ξαφνικός θάνατός του δεν ήταν τυχαίος· ότι του προκάλεσαν τον καρκίνο με ραδιενεργή ουσία, π.χ. πολώνιο, για να ξεκουμπιστεί και να μπει ανεμπόδιστα σε εφαρμογή το σατανικό σχέδιο υποδούλωσης της πατρίδας μας και καταστροφής του λαού μας μέσω της "οικονομικής κρίσης". Αν ο Χριστόδουλος ζούσε, δεν ξέρουμε πώς θα αντιδρούσε, πάντως σίγουρα δε θ' ανεχόταν το ανήθικο, προδοτικό παιχνίδι σε βάρος του λαού και της χώρας μας. Παρόμοιο θάνατο λένε πως είχαν βρει μεθοδευμένα ο Γιάσερ Αραφάτ (εδώ), ο Ούγκο Τσάβες και ο πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος.
Δε θα πω ούτε ναι, ούτε όχι. Ούτε και θα υποτιμήσω την παρουσία του σημερινού αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄, που μπορεί να μην αστράφτει και να μη βροντάει, αλλά κάνει παρεμβάσεις, ηγείται μιας Εκκλησίας που βαστάζει τα βάρη των αναγκών αναρίθμητων ανθρώπων (όχι μόνο σε φαγητό) και, αν ενεργεί υπέρ του λαού μακριά απ' τις κάμερες, είμαι πολύ βαθιά νυχτωμένος για να το ξέρω.

Όμως, ο Χριστόδουλος βρόνταγε και άστραφτε - και οι ορθόδοξοι επίσκοποι έχουν παράδοση στο να υπερασπίζονται το λαό τους ασκώντας κριτική στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα (π.χ. οι Τρεις Ιεράρχες), όχι μόνο επειδή "κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη του", αλλά επειδή είναι οι πνευματικοί ΗΓΕΤΕΣ του λαού μας και, δεδομένου ότι η πολιτική και οικονομική (θα έλεγα: και συνδικαλιστική) ηγεσία είναι ξεπουλημένη, μόνο αυτοί έχουν μείνει να πολεμήσουν για μας! Όποιοι λοιπόν ισχυρίζονται πως ο εκκλησιαστικός ηγέτης πρέπει να σιωπά ή πως είναι ένας απλός πολίτης, δεν αγαπούν το λαό μας - ή απλώς έχουν πέσει θύματα προπαγάνδας, που τόσο έντονη ασκείται με κάθε μέσο κι από κάθε υπαλληλίσκο της Νέας Τάξης!...
Αυτά, ως μια μικρή εξομολόγηση και μια προσευχούλα για την ανάπαυσή του.
Ο Θεός ας μας βοηθήσει κι ας μας δώσει ηγέτες που θα μας οδηγήσουν στην πνευματική μας τροφή, παρόλο που κατά βάθος δε νομίζω ότι το αξίζουμε. [Ως ΥΓ θα πω ότι θεωρώ παρόμοιους ηγέτες - όχι αλάνθαστους βέβαια, και οι οποίοι υποσκάπτονται από την υποκινούμενη προπαγάνδα των ΜΜΕ - τον Άνθιμο Θεσσαλονίκης και το Σεραφείμ Πειραιώς, ενώ επίσης σημαντικοί επίσκοποι και πνευματικοί ηγέτες του τόπου μας υπάρχουν κι άλλοι, όπως ο Γόρτυνος Ιερεμίας, ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο Σιατίστης Παύλος (εδώ θα διαφωνήσουν ορισμένοι, δε με νοιάζει όμως) και άλλοι].

Λίγα για το μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο:

Βιογραφικό του, όπου και στοιχεία για το έργο του ως μητροπολίτη Δημητριάδος και κατόπιν αρχιεπισκόπου Αθηνών
Ιστοσελίδα αφιερωμένη στο πρόσωπο και το έργο του
Ιστοσελίδα αφιερωμένη σε αυτόν με πολλά άρθρα πνευματικών ανθρώπων για το πρόσωπό του
Άρθρα γι' αυτόν στο ιστολόγιο Τι και Πώς 

Η αίτηση συγγνώμης του Χριστόδουλου προς τους νέους:

SAINT ISIDOROS AND THE 72 MARTYRS of Estonia

From here (click here!)

 

Dear People,

          One of the great lessons that we learn in life soon after being born into this world is that evil lurks in the hearts of all humanity.  In spite of the Advent of Jesus Christ in Bethlehem two thousand years ago and His profound message of love and understanding, mankind’s fall from the Grace of God often reveals its ugly face.  Jesus Christ established the One, Holy, Catholic and Apostolic Church with his own blood and sacrifice on the Cross of Golgotha.  He has asked us to love one another unconditionally. He says to us in John 13:34. “A new commandment I give to you, that you love one another as I have loved you, that you also love one another.” The message of unconditional love of Jesus Christ is the message that has been proclaimed throughout Christian history and yet there are great divisions in the Christian community today.  Initially there was the One, Holy, Catholic and Apostolic Church that prevailed for 1054 years when the official schism took place between the Greek East and the Latin West.  Five hundred years later the Protestant Reformation took place and since the advent of Protestantism, we have had a constant dissolution of Christian unity.  

 

          In the 21^st, the common enemy of Christianity is secularism, atheism, communism and Islamism.  All these political ideologies are constantly attempting to attract the hearts and minds of all the people of the world.  There has never been a time when Christianity needed a common front to combat all these enemies of the Christian Gospel.  And yet, Christianity is more divided today than ever before.  These divisions are being exacerbated by the watering down of the Christian Gospel that was preached by Jesus Christ.  This has resulted in the West, Europe and America with a form of secularized Christianity.  We need to return to our traditional roots that prevailed during the first one thousand years of Christian history.  The Holy Orthodox Church is that Church that has remained faithful to its Founder, Jesus Christ.  And those of us who are Orthodox Christians must follow the example of Saint Isodoros and the 73 Orthodox Martyrs of Guriev, Estonia in 1472 that you will read about in the story that follows.

          In spite of all the enemies of the original Christian message that prevail in the world today, we must never forget that God’s plan will be fulfilled.  There is no power in this world that can prevail against the divine plan of God.   Look at the State of Israel and the fulfillment of God’s prophecies in the 21^st century.  He never fails to fulfill that which He has prepared for the salvation of humanity.  We must never lose our faith in Jesus Christ and become victims of the powers and principalities of this world.  We Orthodox Christians are called upon to remain faithful to the Saving Message of Jesus Christ found in the Holy Scriptures and in the Holy Tradition of Holy Orthodoxy.  Our faithfulness to our ancient roots will prevail in the face of our common enemy, the powers of Satan and darkness that are attempting to hinder the plan of God to save humanity.

+Fr. Constantine (Charles) J. Simones, Monday, January 13, 2014 

SAINT ISIDOROS OF ESTONIA AND THE 73 MARTYRS

They were martyred by Roman Catholics

On the Feast Day of Epiphany 1472

 

          In areas of the world where the water is frozen on the Feast of Epiphany, the faithful cut an opening in the ice in the form of a Cross. Once this is accomplished and following the Blessing of the Waters service the Cross is immersed in the water by the presiding bishop or priest.  This is what the Orthodox Christian priest Isidoros of Estonia did on the River Emazogki in Giouriev Estonia.  This particular celebration of Epiphany took place in 1472.   As soon as Father Isidoros blessed the waters of the river and finished with the Epiphany Service, he and seventy three of his parishioners were arrested.  The reason they were arrested is that they refused to convert to Roman Catholicism.  Father Isidoros had been in the gun sights of the Roman Catholics for some time.  He encouraged his Orthodox Christian faithful not to betray their faith and cave in to the demands of their Roman Catholic overlords even to the point of being tortured.

          Once these Orthodox Christians were put in jail they were given an ultimatum and a time limit to either convert to Roman Catholicism or face the consequences. In jail Father Isidoros was encouraging his faithful to stand firm in their Orthodox Christian Faith and he even strengthened them spiritually by giving them Holy Communion. Meanwhile a judicial decision was promulgated in the city of Giouriev in the presence of Bishop Andrew, the Roman Catholic Bishop, and the leaders of the city.  Amongst the Orthodox Faithful who were in jail were many women and children.  When the Roman Catholics saw the firmness of the faith of the Orthodox Christians, they decided to choke them to death.  They beat them up and dragged them to the river where the blessing of the water had taken place. They threw their bodies into the Cross opening in the ice and they all became martyrs for their faith.  When the ice melted the following spring, the bodies of the 73 martyrs and Father Isidoros floated to the surface of the river.  The bodies of the martyrs were lovingly gathered up by the Orthodox faithful of Estonia and buried them with honors as defenders of Holy Orthodoxy.  The Orthodox Church of Estonia declared their sainthood in 1897.  These martyrs are honored on January 8 every year.

          This is an interesting note on the profound tragedy that took place on Epiphany in Estonia in 1472.   All of this Christian infighting took place in Gouriev, Estonia and led to the tragic consequences in spite of the fact that Prince John 111 of Moscow had signed an agreement with the Knights of Livonia in 1463.  This agreement said that the religious freedom of the Orthodox Christian faithful should be respected and that they should not be forced to convert to Roman Catholicism.  But unfortunately, the German Knights never honored this agreement. These knights constantly threatened and tortured the Orthodox faithful in this part of the world.  Because of this German persecution Father Isidoros and his 73 parishioners became Martyr Saints of Holy Orthodoxy.

 

GLORIFIED IS THE NAME OF GOD IN HIS HOLY SAINTS

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ

ΙC XC

NIKA

Translated by: Fr. Constantine J. Simones, Waterford, CT, USA, on Friday, January 10, 2014. 860-460-9089, cjsimones300@gmail.com

 

Click:

The "God" of Western Theology 

Basic Points of Difference between the Orthodox Church and Papism (Catholic Church)
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World

Faith And Science In Orthodox Gnosiology and Methodology

LIVE, BEYOND THE LIMITS!

The Saints and the animals

Literature, Culture and the Western Soul

Orthodoxy

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco

"THEOSIS" IN SAINT SILOUAN THE ATHONITE AND STARETS SOPHRONY OF ESSEX

Western Europeans in Search of Truth - The Nativity of the Mother of God Convent, Asten, the Netherlands
Klaus Kenneth, the spiritual traveler

Orthodox Church of Poland

Ιερείς προσευχόμενοι στην Ουκρανία, μέσα στις ταραχές...

Από την Αέναη επΑνάσταση.

Η παραπάνω στιγμή αποθανατίστηκε στις 22 Ιανουαρίου στο Κίεβο (Ουκρανία) κατά την διάρκεια των βίαιων διαδηλώσεων...
Ένα ορθόδοξος ιερέας με τον σταυρό στο χέρι στέκεται μεταξύ διαδηλωτών και των δυνάμεων καταστολής σε μια προσπάθεια να θυμίσει σε όλους ότι είναι αδέλφια…

Δείτε άλλη μια φωτογραφία που συγκλονίζει!

Ορθόδοξοι ιερείς προσεύχονται στο κέντρο των διαδηλώσεων στο Κίεβο ώστε να επέλθει ειρήνη και ηρεμία.
Οι ιερείς στέκονται ανάμεσα σε διαδηλωτές και τις αστυνομικές δυνάμεις που είναι έτοιμες να επέμβουν...

Πηγή εδώ... Κι εδώ δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία που πήρε θανατηφόρα στροφή χθες, με τουλάχιστον δύο διαδηλωτές που σκοτώθηκαν από πυροβολισμούς. Οι φιλοευρωπαϊκοί διαδηλωτές αύξησαν τις επιθέσεις τους σε ΜΑΤ στο Κίεβο, με πυροτεχνήματα, και κιβώτια γεμάτα βόμβες μολότοφ. Επίσης, δείτε την είσοδό τους νωρίτερα: Διαμαρτυρία στην Ουκρανία. [42 φωτογραφίες]

"Ν": Προσθέτουμε και αυτήν (από τον παραπάνω σύνδεσμο). Ό,τι κι αν κάνει αυτός ο ιερέας (που βέβαια δεν είναι απλά περαστικός, φορώντας το πετραχήλι του), το σίγουρο είναι ότι διακινδυνεύει το κεφάλι του.

"Ν": Η άλλη πλευρά;

Την παραπάνω φωτο δημοσίευσαν τα "Νέα" ως ιερείς που συμμετέχουν στις ταραχές με το πλευρό των εξεγερμένων. Είναι όμως έτσι ή πρόκειται για ιερείς που προσεύχονται για ειρήνη;
Το ιστολόγιο Ολυμπία γράφει πως πρόκειται για ιερείς από τη σχισματική ομάδα του λεγόμενου "Πατριαρχείου Κιέβου", που έχει αποσχισθεί από την κανονική Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία υπάγεται στο πατριαρχείο της Μόσχας.
Δε μπορώ να ξέρω την αλήθεια. Ίσως έχει και μικρή σημασία. Σημασία έχει να βοηθήσει ο Θεός και να συνέλθει ο λαός, ώστε να μη χυθεί άλλο αίμα. Πουθενά στον κόσμο...

*****

 
ΥΓ. Τα περιστέρια, που ελευθέρωσε ο Πάπας Φραγκίσκος ως σύμβολα ειρήνης για την Ουκρανία, δέχτηκαν επίθεση από ένα κοράκι κι ένα γλάρο (εδώ). Σύμπτωση; Αν διαβάζαμε ένα τέτοιο περιστατικό σε συναξάρι, ίσως θα το θεωρούμε μύθο. Κι όμως... (περί Ορθοδοξίας & Καθολικισμού, παρακαλώ, εδώ).

 

Των Αγίων Ημερών (30-31 Ιανουαρίου)

Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες

Μνήμη της εύρεσης της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823)

The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier: Ο επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ-Κονβαλλιέρ, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό το 1954, πυροβολήθηκε βγαίνοντας από την εκκλησία, στην πόλη του Μεξικού, στις 22 Ιανουαρίου 1984. Η ψυχή του ταξίδεψε για τους ουρανούς στις 31 του ίδιου μήνα. [...]

Οι αγίες Μητέρες των Τριών Ιεραρχών (γιορτάζουν την 1η Κυριακή του Φλεβάρη)

Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της, Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία

Όσιος Αρσένιος ο Νέος εν Πάρω

Ο άγιος νεομάρτυρας Ηλίας Αρδούνης (και άλλοι άγιοι που μεταστάφηκαν στην Ορθοδοξία από το Ισλάμ)

Άλλοι άγιοι στις 30 & 31 του Γενάρη!...

Πνευματικά "φαινόμενα", περιπτώσεις πλάνης & ο άγιος γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης

Βιογραφία του μεγάλου και αγίου Γέροντα Δανιήλ (1846-1929), ασκητή στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους, διαβάστε εδώ.
Μικρό απόσπασμα: "Ήδη ενώ ζούσε ακόμη στην λιτή και πενιχρή στην αρχή καλύβη του, διευρυμένη αργότερα για να φιλοξενεί τους διερχόμενους προσκυνητές, είχε επιβληθεί στην συνείδηση των Αγιορειτών Πατέρων ως κανών και γνώμων Ορθοδοξίας, ως ασφαλές κριτήριο για την διάγνωση των πλανών με τις όποιες ο «δολομήτης Σατάν», όπως έλεγε, παρέσυρε και προχωρημένους ακόμη μοναχούς. Κατέληξε να είναι ο εκφραστής της αυτοσυνειδησίας του Άγιου Όρους, ο υπέρμαχος της ορθοδόξου πίστεως και ζωής, την γνώμη του όποιου, ως εγγύηση Ορθοδοξίας, ζητούσαν από τον κόσμο με ερωτήματα και επιστολές αγωνιώντες για την αποστασία και τις παρεκκλίσεις ορθόδοξοι πιστοί..."

Μια δύσκολη μεταστροφή (Α΄. Από εδώ)
 

Ο π. Δανιήλ (1846-1929)

  Προς τα τελευταία χρόνια της ζωής του Γέροντος συμπίπτει η μεταστροφή του Κωστή Μαρμαρά. Μία περίπτωσις που κούρασε αρκετά τον Κατουνακιώτη μοναχό.
   Ο Κωστής που καταγόταν από το Αϊδίνιο της Μ. Ασίας και ζούσε στην Αρναία της Χαλκιδικής ήταν ανήσυχο πνεύμα και του άρεσε να ασχολείται με πολλά πράγματα. Ήταν φαρμακοποιός και πρακτικός ιατρός. Ήταν φωτογράφος και είχε ιδικό του φωτογραφείο. Είχε κλίση προς τη θρησκεία και κατείχε τη βυζαντινή μουσική.
   Συνέβη να γνωρίσει μερικούς πνευματιστάς και έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη τους. Σιγά-σιγά το ενδιαφέρον αυξήθηκε, ώσπου αφοσιώθηκε ολόψυχα στον πνευματισμό. Τυλίχτηκε τόσο πολύ στα δίχτυα της σατανικής αυτής τέχνης, ώστε ήταν αδύνατο να απαλλαγεί. Ούτε πέντε ούτε δέκα, αλλά τριάντα ολόκληρα χρόνια ασχολείτο με τον πνευματισμό, χωρίς να υποπτεύεται ότι πίσω από όλα αυτά τα φαινόμενα κρύβονταν οι πονηροί δαίμονες.
   Η αρχή ήταν μία απλή περιέργεια. Άκουσε για τα τραπέζια που στις πνευματιστικές συνεδριάσεις έκαναν αυτόματες κινήσεις. Θέλησε να ερευνήσει την περίπτωση και να ιδή αν πρόκειται για ηλεκτρισμό ή για παρέμβαση πνευμάτων. Διεπίστωσε ότι ο ηλεκτρισμός δεν μπορούσε να εξηγήσει τις κινήσεις των τραπεζιών. Η αιτία ήταν τα πνεύματα. Αλλά τι είδους πνεύματα ήταν; Αγαθά ή πονηρά; Σχημάτισε την ιδέα ότι ήταν άγια πνεύματα, και έτσι παραδόθηκε ανεπιφύλακτα στις αγκάλες του Πνευματισμού.
   Η επίδοσίς του είχε επιτυχίες. Προχώρησε στην αυτόματη γραφή και κατόπιν στη νοομαντεία. Μπορούσε να επικοινωνεί με τα πνεύματα των νεκρών. Ιδιαίτερα τον ευχαριστούσε να συνομιλεί με επιφανείς ιατρούς του Παρελθόντος και μάλιστα με τον …Ιπποκράτη, ο οποίος του έδινε διάφορες ιατρικές συνταγές και του προέλεγε για την τύχη ορισμένων ασθενών. Επικοινωνούσε ακόμη με διάφορους …Αγίους, καθώς και με …Αγγέλους. Υπέβαλλε ερωτήσεις, δεχόταν απαντήσεις, αποκαλύψεις, ουράνια μηνύματα.
   Το πρώτο έναυσμα για να συνέλθη από την πλάνη του το έδωσε ένα μικρό βιβλίο. Ήταν το έργο του γερο-Δανιήλ «Κατά πνευματιστών». Διαβάζοντάς το ταράχθηκε. Με δυνατά επιχειρήματα ο Αγιορείτης συγγραφεύς παρουσίαζε τα πνευματιστικά φαινόμενα σαν έργα δαιμόνων. Άρχισαν οι αγωνίες και τα ερωτήματα. Τώρα ζητούσε μία βοήθεια. Και αυτήν τη βρήκε στην αλληλογραφία με τον Κατουνακιώτη μοναχό.
   Τα γράμματα του Γέροντος τον βοηθούσαν να εγκαταλείπει σιγά-σιγά το δηλητηριασμένο χώρο των δαιμόνων. Αυτό όμως δεν ήταν και τόσο εύκολο, γιατί η πολυχρόνια συνεργασία μαζί του, τους είχε δώσει δικαιώματα επάνω του. Ακόμη και ξυλοκόπημα δεχόταν εκ μέρους των.
   «Συνήντησα – αναφέρει σε μία του επιστολή ο Κωστής – ένα ενάρετο Ιερέα και του ζήτησα ένα μέσον για να πολεμήσω το σατανά. Εκείνος μου υπέδειξε τη δεύτερη ευχή των εξορκισμών του Μ. Βασιλείου. Μόλις τη διάβασα ανεφώνησα: «Βρήκα αδάμαντα. Βρήκα όπλο για να κυνηγήσω το σατανά». Αλλά τη νύχτα, μόλις έσβησα τη λάμπα και έπεσα να κοιμηθώ ήρθαν οι δαίμονες και με έδειραν με γρονθοκοπήματα. Αυτό έγινε τρεις βραδιές. Μία άλλη φορά προσκάλεσα έναν Ιερέα να μου διαβάσει την Παράκληση και την δεύτερη ευχή του Μ. Βασιλείου. Ο διάβολος επετέθη αόρατα εναντίον του και του τραβούσε δυνατά από πίσω το ράσο, ενώ άλλη φορά, όσο διάβαζε ο Ιερεύς τους εξορκισμούς, ο διάβολος γαύγιζε σαν σκύλος!».
 
Β΄. Από εδώ


Ο Κωστής κατόρθωσε να απαλλαγεί από τις σατανικές ενοχλήσεις. Πλην όμως ο εχθρός δεν εννοούσε να τον αφήσει εντελώς ήσυχο. Τον επείραζε με άλλο, πιο δυσδιάκριτο τρόπο.
   Πολλές φορές αισθανόταν ότι μέσα στον εγκέφαλό του υπήρχε ολοζώντανη η μορφή του Αποστόλου Παύλου. Παρουσιαζόταν ψηλός, με τη συνηθισμένη ενδυμασία, τα χέρια ακουμπισμένα σ’ ένα μεγάλο ραβδί, και άλλοτε έπαιρνε τη μία έκφραση και άλλοτε την άλλη. Επίσης ορισμένες φορές έβλεπε μέσα στο μυαλό του το Ευαγγέλιο. Συχνά άκουγε μέσα στο μυαλό του ορισμένες φράσεις, τις οποίες και  χρησιμοποιούσε όταν είχε συζήτηση με άλλους. Τα φαινόμενα αυτά τα θεωρούσε ως προϊόντα της χάριτος. Και ο γερο-Δανιήλ δυσκολεύθηκε πολύ να τον πείσει ότι ανήκουν στην πλάνη και ότι δεν πρέπει να τα αποδέχεται.
   Κάποια φορά ο Κωστής, ώρα 12 μεσημβρινή, περνούσε έξω από το Ναό των Αγίων Αναργύρων Αρναίας, προκειμένου να πάει σε κάποιον άρρωστο που έπασχε από γριππώδη πνευμονία. Στην πρόθεση του Ναού, στο Ιερό, όπου έκαιε μία κανδήλα  εμπρός στην εικόνα των Αγίων Αναργύρων (η εικόνα τοποθετήθηκε προσωρινά εκεί, διότι στον κυρίως Ναό εργάζονταν μάστοροι) αντίκρυσε ένα πολύ ζωηρό φως. Πλησιάζοντας προς το παράθυρο αντίκρυσε κάποιον άνθρωπο που παρατηρούσε την κανδήλα των Αγίων. Τη στιγμή εκείνη βγήκε προς τον κυρίως Ναό. Τα βήματά του ακούγονταν καθαρά.
-    Ποιος είναι; Ποιος είναι; άρχιζε να φωνάζει ο Κωστής. Σχημάτισε την εντύπωση ότι επρόκειτο για ληστεία. Με άλλους τέσσερις περαστικούς μπαίνουν μέσα στο Ναό, αναζητώντας τον υποτιθέμενο ληστή, αλλά δε βρήκαν απολύτως τίποτε.
   Αυτού του είδους τα εντυπωσιακά περιστατικά τα έγραφε στο γερο-Δανιήλ και ζητούσε τη γνώμη του. Και ο σοφός Γέροντας του εξηγούσε ότι αποτελούν κατάλοιπα της παλαιάς του συνεργασίας με τα πονηρά Πνεύματα και γι’ αυτό να τα απορρίπτει.
   Άξιον θαυμασμού είναι ότι, παρ’ όλο που ο Κωστής εγκαταλείποντας τον πνευματισμό, ζούσε μία έντονη χριστιανική ζωή, ο εχθρός τον ενοχλούσε με ψευδοαποκαλύψεις και ψευδοοράματα.
   Είπαμε ότι ζούσε μία έντονη χριστιανική ζωή. Ας ιδούμε μόνο τους αγώνες του στον τομέα της προσευχής: Επήγαινε κάθε βράδυ στο Ναό των Αγίων Αναργύρων και διάβαζε το απόδειπνο και την παράκληση των Αγίων. Επιστρέφοντας στο σπίτι του απεμονώνετο σ’ ένα δωμάτιο και διάβαζε τον κανόνα του Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού προς τη Θεοτόκον σε βαρύ ήχο, τους χαιρετισμούς, τον κανόνα στους Αγίους Πάντας και τον κανόνα «εις τον Γλυκύτατον Ιησούν». Επίσης, όταν καβάλα στο ζώο επήγαινε για κάποια ιατρική επίσκεψη σ’ ένα γειτονικό χωριό, διάβαζε πολλούς παρακλητικούς κανόνες σε διαφόρους Αγίους, τον εσπερινό ή το απόδειπνο, εάν ήταν αργά, έλεγε απ’ έξω την «τιμιωτέραν» κλπ. Και παρ’ όλα αυτά, εάν δεν τον βοηθούσε η σοφία και η διάκρισις του γερο-Δανιήλ κινδύνευε να γίνει έρμαιο της πλάνης.
   Στα κατάλοιπα του γερο-Δανιήλ σώζεται μία επιστολή του Κωστή, όπου υπάρχουν διάφορα ερωτήματα σχετικά με τις ικανότητες των πονηρών πνευμάτων. Ζητεί δηλαδή από το Γέροντα να του διευκρινήσει, εάν ο σατανάς μπορεί να ειπή το «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς», το «Είδομεν το φως το αληθινόν… αδιαίρετον τριάδα προσκυνούντες…» και το «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…».
   Δύσκολη ομολογουμένως η περίπτωση του Κωστή. Αλλά με την υπομονή του και την προσευχή του και τις πολλές του επιστολές ο γερο-Δανιήλ κατόρθωσε να τον λυτρώσει από τα δεσμά του δολίου εχθρού. Σχετικώς ο Αδελφόθεος σημειώνει: «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών».

Η πλάνη του Καλλίστρατου (από εδώ)

Φωτο από εδώ

   Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο περισσότερο εκτίθεται σε κινδύνους, και μάλιστα όταν στερείται έμπειρο πνευματικό καθοδηγητή, ικανό να διακρίνει τα «πνεύματα».
   Κάτι τέτοιο συνέβη και στον Αγιοσαββίτη μοναχό π. Καλλίστρατο. Επί σαράντα έτη αγωνιζόταν ασκητικά γεμάτος ένθεο ζήλο τόσο στη Μονή του Αγίου Σάββα, όσο και σε άλλα ερημικά μέρη της Παλαιστίνης, όπως λ.χ. σ’ ένα σπήλαιο στο «Κοράκι» κοντά στο όρος Νεβώ, όπου ενταφιάσθηκε ο Μωϋσής. Παρ’ όλο που είχε σημειώσει νίκες και τρόπαια κατά του αοράτου εχθρού, προς το τέλος της ζωής του υπέπεσε σε πλάνη. Δεχόταν ως θεϊκή την σατανική ενέργεια που τον επισκεπτόταν σε ώρες προσευχής και του έφερνε κάποιο συγκλονισμό στην ύπαρξή του.
   Γινόταν, ας πούμε, η Ακολουθία του Όρθρου, και ξαφνικά έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί τον π. Καλλίστρατο να κινείται και να δονείται και να κλονίζεται ολόκληρος. Σε σχετικές συζητήσεις και παρατηρήσεις ήταν έτοιμος να αμυνθεί και να υποστηρίξει πως οι εκδηλώσεις αυτές οφείλονταν σε πλούσια επίσκεψη της θείας Χάριτος. Παρέπεμπε μάλιστα και στο εδάφιο Ιωάν. 11, 33 – «Ιησούς ουν ως είδεν αυτήν (την Μαρίαν, την αδελφή του Λαζάρου) κλαιούσαν και τους συνελθόντας αυτή Ιουδαίους κλαίοντας, ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν».    Είναι παλαιά συνήθεια να προσπαθούν όλοι οι πλανεμένοι να κατοχυρώνουν την πλάνη τους ή την αίρεσή τους με αγιογραφικά εδάφια. Το ίδιο κάνουν και οι αιρετικοί  Πεντηκοστιανοί, που πιστεύουν πως όταν τους επισκέπτεται με ορμή το «Άγιον Πνεύμα», δονούνται υπερβολικά στο σώμα και μπορεί να πέσουν και κάτω και να κυλιώνται στο έδαφος! Και μη χειρότερα!
   Οι Πατέρες της Μονής σκανδαλίζονταν πολύ με την περίπτωσή του. Τον νουθετούσαν. Ζητούσαν να διορθωθεί. Αλλά δεν είχαν την πνευματική δύναμη να τον πείσουν ότι πρόκειται για πλάνη. Ο ίδιος ενώ παραδεχόταν ότι προέρχονταν οι δονήσεις από θεία ενέργεια, δεν αποκλείεται μερικές φορές να αμφέβαλλε κάπως. Και έχοντας ακούσει για την διορατικότητα του Αγιορείτου γερο-Δανιήλ, απεφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του.
   Στις 28 Μαρτίου του 1911 ετοίμασε μια εκτεταμένη επιστολή και την έστειλε στα Κατουνάκια. Εκεί περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την περίπτωσή του. Περιέγραφε και τον σκανδαλισμό των αδελφών, που δεν μπορούσαν να διακρίνουν τα σημεία της Χάριτος!... Και ζητούσε να του υποδειχθεί τρόπος, ώστε να αποφεύγει αυτόν τον σκανδαλισμό.
   Στις 2 Απριλίου ο σοφός Γέροντας των Κατουνακίων ετοίμασε την απάντησή του. Σ’ αυτή κάνει πολύ λόγο για τα σκιρτήματα που οφείλονται στη θεία χάρη και για τις άλογες κινήσεις και ταραχές του σώματος που προέρχονται από την πλάνη.
   Με δυνατά επιχειρήματα του δείχνει ότι τα ιδικά του «αλλόκοτα κινήματα και οι σπαραγμοί του σώματος» κάθε άλλο παρά θεϊκά είναι.
   Του εξηγεί για τις προϋποθέσεις που έχει η «απλανής κοινωνία της χάριτος». Δηλαδή για την πραγματική απάρνηση του κόσμου, για την τελεία υποταγή και αφοσίωση στον έμπειρο Γέροντα, για την πλήρη εκκοπή του ιδίου θελήματος, για την αγόγγυστο υπομονή των πάσης φύσεως πειρασμών, για την ανελλιπή άσκηση του καθημερινού μοναχικού κανόνος, για την καθαρά εξομολόγηση…
   Του υπενθυμίζει τις γνώμες των μεγάλων Νηπτικών και κυρίως του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου: Στον καιρό της προσευχής να μη παραδεχώμεθα ούτε φως ούτε φωτιά ούτε σχήμα Χριστού ή Αγγέλου, αλλά να διατηρούμε το νου μας άχρωμο, ασχημάτιστο, άμορφο, αφάνταστο.
Η εμφάνισις της θείας χάριτος σαν «φως ανατέλλον» ή σαν «έντρομος αγαλλίασις» είναι γνωστή στον πονηρό δαίμονα, ο οποίος παρουσιάζει στους «μη κεκαθαρμένους» παραπλήσιους τύπους και ενέργειες, και τους παραπλανά, χωρίς να το αντιληφθούν.
Η παρουσία γνησίων σημείων της χάριτος στους αγωνιστάς, μπορεί να οδηγήσει αργότερα, όταν λείπει ο απλανής πνευματικός οδηγός, σε πλάνη. Ο εχθρός γνωρίζει να τους εξαπατά και να τους κλέπτει «υποκρύφως». Ο αρχέκακος όφις είναι σε θέση να παραμορφώσει την υψηλή υπόθεση της νοεράς προσευχής. Και είναι ενδεχόμενο να νομίζει κάποιος πως έγινε ησυχαστής και όμως να καταντά «φανταστής» και παίγνιο των πονηρών πνευμάτων.
   Του τονίζει επίσης ότι με την ενέργεια της χάριτος ο άνθρωπος γίνεται νηφάλιος, γαλήνιος, ατάραχος ψυχικά και σωματικά, σεβάσμιος. Και μάλιστα πολλές φορές ακινητοποιείται εντελώς το σώμα, ενώ ο νους αρπάζεται σε θεϊκές αναβάσεις και θεωρίες. «Πολλών γαρ Αγίων τα σώματα κατά τον καιρόν της προσευχής θεαθέντα υπό άλλων εναρέτων ανδρών εφαίνοντο ωσεί νεκρά και ακίνητα, και όταν έπαυεν εκείνη η θεία ενέργεια ήρχοντο εις εαυτούς». Και ποτέ δεν συνέβη να εμφανίζουν οι Άγιοι τέτοιες κινήσεις, που μονάχα σκάνδαλο προξενούν και όχι ωφέλεια.
   Σε μία παράγραφο της επιστολής ο γερο-Δανιήλ κάνει μία χαριτωμένη παρατήρηση: «Αν νομίζεις, π. Καλλίστρατε, πως είναι ορθή και άψογη η συμπεριφορά σου, τότε ας την μιμηθούν και οι άλλοι εξήντα Πατέρες του Μοναστηριού σας, και ας αρχίζουν όλοι να δονούνται και να ταράζονται στις Ακολουθίες και στις Λειτουργίες, και φαντάσου τι έχει να γίνει τότε»!
   Του υπογραμμίζει και τον άλλο κανόνα, ότι η θεία χάρις που ενοικεί στην καρδιά ενός θεοφόρου ανθρώπου συνηθίζει να εκδηλώνει τις ενέργειές της και τις θεοφάνειες όχι ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά στη μοναξιά, στο κελί ή στην έρημο.
   Αφού ο θεοφώτιστος Γέροντας με πολλά επιχειρήματα αποκαλύπτει την πλάνη του, στο τέλος για να μην τον εκθέσει στο επικίνδυνο πνεύμα της λύπης του χορηγεί το βάλσαμο της παρηγοριάς.
   «Δεν εκπλήττομαι του λέγει – για το πάθημά σου. Δεν σε κατακρίνω γι’ αυτό αγαπητέ. Μόνο ο Θεός είναι άπταιστος και ανίκητος. Εμείς βλέπουμε ότι και πολλοί Άγιοι υπέπεσαν σε τέτοιες αποπλανήσεις. Αλλά ο φιλανθρωπότατος Ιησούς μας δεν τους άφησε σ’ εκείνη την απάτη, αλλά τους έσωσε με θαυμαστό τρόπο.

     »Δεν ήταν, σεβαστέ μου, αγιότατος και δοκιμότατος πατήρ ο Άγιος Κύριλλος ο Φιλεώτης; Και όμως στο τέλος της επιγείου ζωής του δεν έπεσε σ’ εκείνη τη φρικτή πλάνη; Ο Πανάγαθος όμως Θεός δεν τον άφησε μέχρι τέλους, αλλά τον έσωσε με θαυμαστό τρόπο.
   »Δεν έπεσαν από άγνοια σε κακόδοξες αιρέσεις και ο αββάς Γεράσιμος και ο Μέγας Ιωαννίκιος και ο Άγιος Αυγουστίνος; Και όμως ο Θεός οικονόμησε τη λύτρωσή τους, και σήμερα τιμώνται και δοξάζονται από την Εκκλησία! Καθώς εκείνοι, επειδή είχαν άλλες θαυμάσιες αρετές, δεν εγκατελείφθησαν, και συ, αγαπητέ μου Γέροντα, θα εξέλθης νικητής».
   Στην καρδιά του π. Καλλιστράτου υπήρχε αρκετό περιθώριο για να δράσει ο Θεός. Δεν έλειπε η αγαθή προαίρεσις. Απλώς δεν έτυχε να βοηθηθεί ως τώρα από έμπειρο και διακριτικό Γέροντα. Γι’ αυτό η επιστολή του γερο-Δανιήλ είχε άμεση επίδραση. Σαν δυνατό φως άρχισε να διασκορπίζει τα σκοτάδια που τόσα χρόνια σύγχυζαν το πνεύμα του. Όταν μάλιστα αργότερα έλαβε και δεύτερη επιστολή, απαλλάχθηκε τελείως από κάθε πλάνη και σατανική κίνηση. Και γεμάτος ταπείνωση έγραψε στο θεοφώτιστο Αγιορείτη Γέροντα:
   «Η επιστολή σου ήταν δίστομος μάχαιρα εναντίον του εχθρού. Με ταχύτητα αστραπής εξαφανίσθηκε η ενέργεια του Σατανά, η πολυχρόνια αυτή τυραννία, που με εξαπάτησε να τη θεωρώ ενέργεια του Θεού και να καυχώμαι. Τώρα απορώ και εξίσταμαι πώς ενήργησε η σεβαστή οσιότης σου, πώς έδειξε απέναντί μου, σ’ εμένα το αίσχος των ανθρώπων, τον ευτελή και ανάξιο, τόση υπερβολική ταπείνωση, πώς ο παντεπόπτης Κύριος που δεν επιθυμεί το θάνατο του αμαρτωλού, ένευσε στην αγαθή καρδιά σου, ώστε να με σηκώσεις από την πτώση όπου με οδήγησε ο θηριώνυμος δράκοντας. Μου φάνηκες σαν άγγελος απεσταλμένος από το Θεό, διότι τα λόγια σου ήταν λόγια Θεού και μόλις τα διάβασα και τα κατενόησα, εξαφανίσθηκε όλη η ενέργεια του εχθρού.
   »Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου…
   »Με ποια γλώσσα να υμνήσω και να μεγαλύνω και να υψώσω αυτή την ευεργεσία! Με άκουσες και έσπευσες γρήγορα να μου ομιλήσεις για την απάτη και την πλάνη του σατανά. Δεν έχω χάρισμα να γράφω ωραία, για να βρω τα κατάλληλα λόγια να σε ευχαριστήσω. Ο Κύριος να σε ανταμείψει για όλα.
   »Αυτά που συνέβησαν σ’ εμένα, οφείλονταν στην έλλειψη οδηγού. Ενώ έκανα νυκτομαχία, νόμιζα πως έκανα θεάρεστους αγώνες…»
   Ο γερο-Δανιήλ συγκινήθηκε υπερβολικά από την τόσο ευχάριστη εξέλιξη της υποθέσεως. Και σχολίαζε την περίπτωση με τα εξής χαρακτηριστικά λόγια:
   «Όλα προέρχονται από τον Πανάγαθον Θεόν. Είδε ο Θεός την πίστη του και με εφώτισε πώς να του απαντήσω. Αυτός ο άνθρωπος είχε καλή προαίρεση και φόβο Θεού, και γι’ αυτό τον λύτρωσε παράδοξα ο Κύριος. Εγώ δεν πίστευα πως θα λυτρωνόταν τόσο γρήγορα και πως ένας τέτοιος παλαιός αγωνιστής θα έδειχνε τόση πίστη και ταπείνωση. Είθε οι ευχές του να με ενισχύσουν κι εμένα που γράφω, αλλά δεν πράττω».

Έλεγε την "ευχή του Ιησού" και άρχιζαν τα "φαινόμενα"... (από εδώ)

Ο π. Αλύπιος, της Ι. Μονής Ξενοφώντος, διακρινόταν πολύ για τον ζήλο του. Ιδιαίτερα αγαπούσε να βρίσκει ένα ήσυχο μέρος και να προσεύχεται συνεχώς με την «ευχή», δηλαδή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Κάθε φορά που έλεγε την «ευχή» σκιρτούσε η ψυχή του από ουράνια, ανέκφραστη χαρά.
Κάποτε όμως τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Χωρίς να μπορεί κι ο ίδιος να καταλάβει τι συνέβη, αδυνατούσε να συνεχίσει την «ευχή». Αν δοκίμαζε μια φορά να την πει, αμέσως – φοβερό και ανεξήγητο – άρχιζε να κλονίζεται το σώμα του. «Και το περίεργον και απορίας άξιον – όπως γράφει κάπου ο ίδιος ο γερο-Δανιήλ - όπου ταραττομένου του σώματός του συνεταράττοντο και όσοι παραπλέυρως αυτού εν τοις στασιδίοις τοις συνεχομένοις απ’ αλλήλων, όλοι ομού μετά των στασιδίων συνεχόρευον οιονεί και συνεταράττοντο. Όταν δε επίσης ηύχετο εν τω κελλίω αυτού, αυτό μετά των παρακειμένων κελλίων, δίκην βεζουβίου εκρήξεως εδονούντο, πράγμα όντι πρωτάκουστον» (Επιστολή προς Γέροντα Καλλίστρατον, 2-4-1911). Εσείετο ο τόπος. Τι γέροντες και Πνευματικοί τον είδαν, τι προσευχές και εξορκισμούς του διάβασαν… Το αποτέλεσμα μηδέν.
Η υπόθεσις έπαιρνε τραγικές διαστάσεις. Επειδή ο π. Αλύπιος είχε, χρόνια τώρα, γίνει ένα με την ευχή, δεν μπορούσε να την σταματήσει. Έτσι ασυναίσθητα, στο κελλί του, στην Εκκλησία, στο φαγητό, στην εργασία κ.λ.π. επρόσφερε ενδόμυχα τα ιερά λόγια. Και αμέσως το κρεβάτι ή τα στασίδια ή το τραπέζι ή τα πράγματα της εργασίας όλα εσείοντο. Και όσοι τυχόν πατέρες ήσαν δίπλα του πήγαιναν και αυτοί πέρα-δώθε! - Σταμάτα, πάτερ Αλύπιε, να λες την «ευχή». Δεν βλέπεις τι κακό γίνεται;
- Μα μήπως το θέλω; Ασυναίσθητα την προφέρω. Συγχωρήστε με πατέρες.
Αφού απελπίσθηκαν απ’ όλους, σκέφθηκαν τον γερο-Δανιήλ. Και ο π. Αβέρκιος, ο οικονόμος του μοναστηριού, ξεκίνησε με τον π. Αλύπιο για τα Κατουνάκια. Βράδυασαν στη Σιμωνόπετρα.
- Πρόσεχε, πάτερ Αλύπιε. Τώρα που θα πάμε στο μοναστήρι μην πεις την «ευχή» και τρομοκρατήσουμε τους πατέρες…
Στον νάρθηκα όμως της Εκκλησίας ξεχάσθηκε και την πρόφερε μία φορά και γύρω του τότε γίνηκε… σεισμός. Την άλλη ημέρα έφθασαν στα Κατουνάκια.
Ο γερο-Δανιήλ έμαθε εν ολίγοις το ιστορικό και μετά πήρε ιδιαίτερα τον π. Αλύπιο.
- Εγώ, του είπε, δεν είμαι Πνευματικός, αλλά πρέπει να μάθω λεπτομερώς την πνευματική σου ζωή. Θα μου κάνεις λοιπόν γενική εξομολόγηση και θα περιγράψεις το πώς σου συνέβη για πρώτη φορά το φαινόμενο.
- … Εκείνη τη νύχτα αγρυπνούσα στο παρεκκλήσιο της αμπελικής κοντά στη Μονή και προσευχόμουνα με το κομποσχοίνι. Σε μια στιγμή χτύπησε ο μάνταλος της πόρτας. Ένοιωσα ένα φόβο στην καρδιά μου και έναν κλονισμό στο σώμα μου. εγώ συνέχισα την προσευχή. Εν τω μεταξύ τα χτυπήματα έγιναν περισσότερα. Ο μάνταλος πήγαινε πάνω-κάτω. Σε λίγο άρχισε να χτυπάει και η πόρτα. Ένα δυνατό χτύπημα. Δεύτερο δυνατό χτύπημα. Αντιλήφθηκα πως ήταν κάτι σατανικό. Προχώρησα ως την πόρτα, αλλά δεν είδα τίποτα. Σε λίγο πάλι χτυπήματα και πάλι κλονισμός στο σώμα μου. βεβαιώθηκα τότε πως ήταν του διαβόλου και δεν έδωσα σημασία. Με περισσότερο τώρα ζήλο έλεγα την «ευχή». Τα χτυπήματα όμως αυξήθηκαν και όχι μόνο το σώμα μου, η πόρτα, αλλά και ολόκληρη η Εκκλησία βρισκόταν σε μία περίεργη κίνηση. Από τη στιγμή εκείνη, όταν σταματούσα την «ευχή» έπαυαν οι κινήσεις. Όταν την έλεγα, άρχιζαν. Έτσι έχουν τα πράγματα, άγιε γέροντα.
Ο γερο-Δανιήλ βυθίστηκε σε σκέψεις. Πρωτάκουστη περίπτωση. Αλλά δεν τον εφόβισε. Και δικαίως, γιατί στους πνευματοφόρους ανθρώπους τίποτε δεν μένει ανεξήγητο. «Ο πνευματικός», όπως το γράφει και ο Απόστολος, «ανακρίνει πάντα». Για μια στιγμή σαν να φωτίστηκε, ρώτησε τον μοναχό:
- Πάτερ Αλύπιε, όταν άρχισαν τα πρώτα έντονα χτυπήματα στην πόρτα, και αντελήφθεις ότι πρόκειται για διαβολική ενέργεια, τι είπες με το λογισμό σου; Τι αισθήματα κυριάρχησαν στην ψυχή σου; Φόβος και δειλία ή αταραξία και περιφρόνησις; Ή μήπως κάτι άλλο τυχόν;
Ο π. Αλύπιος ανέφερε λεπτομέρειες. Και ο γερο-Δανιήλ βρήκε την εξήγηση του φαινομένου: Καθώς ο διάβολος δημιουργούσε τον θόρυβο, ο π. Αλύπιος έλεγε μέσα του: «Ας χτυπάει όσο θέλει. Εμένα δεν πρόκειται να με αποσπάσει από την προσευχή μου. Μήπως τα ίδια δεν έκανε και στο Μέγα Αντώνιο; Αυτός τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου. Είτε ο κλονισμός στο σώμα μου είναι ενέργεια της χάριτος είτε ενέργεια του φθονερού μισοκάλου, εγώ πρέπει συνεχώς μέχρις εσχάτου μου αναπνοής να λέγω την ευχή, και θα σκάσει ο διάβολος». Δηλαδή τον κατέλαβε μία αδιόρατη εκ πρώτης όψεως ομίχλη υπερηφανείας και έδειξε προς τον εχθρό υπεροπτική περιφρόνηση, σαν να είχε φθάσει στα μέτρα του Μεγάλου Αντωνίου. Μολυσμένη πια η προσευχή του από την οίηση δεν ανέβαινε ευπρόσδεκτη στο Θεό.
Ο γερο-Δανιήλ ανέλυσε σε βάθος την υπόθεση και συμβούλεψε τον πολεμούμενο:
- Από τώρα και πέρα λέγε την «ευχή» με ταπείνωση, με συντριβή. Να το αισθάνεσαι, όταν το λες. Να το πιστεύεις ότι είσαι ένας αμαρτωλός, ένας υπόδικος στα μάτια του Θεού. Να θεωρείς την ταραχή του σώματος ως σατανική ενέργεια. Και όταν παρουσιασθεί να παρακαλάς νοερά το Χριστό να την φυγαδέψει. Έτσι μόνο θα ελκύσεις την Θεία Χάρη.
Ο ταλαιπωρημένος από το διάβολο μοναχός βρήκε τη θεραπεία του. Προσευχήθηκε ταπεινά και ειρήνεψε. Ρίχθηκε από τότε με περισσότερο ζήλο στους πνευματικούς αγώνες και στην κατάκτηση της ταπεινώσεως. Αναφέρεται σχετικά ότι απέκτησε το κατά δαιμόνων χάρισμα, αφού με τις φροντίδες του και τις προσευχές του θεραπεύτηκε ένας δαιμονισμένος ονόματι Ευδόκιμος, από την Τήνο, που παρέμενε στην Ι. Μονή Ξενοφώντος. Και τι δαιμονισμένος! Όχι μόνο έβγαζε άτακτες κραυγές και ύβρεις, αλλά πολλές φορές έσπαζε και τις αλυσίδες του. Επί πλέον ερρυπαίνετο συνέχεια από την σωματική του ακαθαρσία. Για να τον θεραπεύσει ο π. Αλύπιος εμόχθησε τρία ολόκληρα χρόνια!

Ενότητα για το Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη στο ιστολόγιο Αναβάσεις.
Καταχωρίσεις για το Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη (1912-1998)
"Εις όρος μικρόν": μια ταινία & πολλά posts για το μοναχισμό 
Η Παναγία και οι Αγιορείτες

Και:

Ιστορίες πλάνης: Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία

Δαιμονισμός και Επιστήμη

Τα "δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας και πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Η επιστημονική έρευνα για το Θεό 

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός

Άγιοι της διπλανής πόρτας

Ιστορίες Φωτός

Οράματα εκτός Εκκλησίας

Η λάτρις του Σίβα

Άγιοι & Μνήμες (27-28 του Γενάρη)

 

27 Ιανουαρίου: π. Κοσμάς Γρηγοριάτης, ο άγιος φίλος και φωτιστής της Αφρικανικής Γης

Και: Πρωτοπόροι Έλληνες ιεραπόστολοι στην Αφρική

Την ίδια μέρα: η ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου και η επιστολή που του έγραψε μετά θάνατον ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄

Και: Η ασκητική ζωή και ο μαρτυρικός θάνατος του ιερομόναχου Ανδρέα (Κουρασβίλι) από τα Κόμανα της Γεωργίας, φύλακα του τάφου του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου

28 Ιανουαρίου: Δυο μεγάλοι άγιοι της Συρίας, Ισαάκ και Εφραίμ οι Σύροι

Για τον εμφύλιο και τις σφαγές στη Συρία σήμερα (δείτε & τα links κάτω από το κείμενο)

Άλλοι άγιοι στις 27 & 28 Ιανουαρίου.