Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ο νέος που καταράστηκε το Θεό - και έγινε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ!

 
  Φωτογραφίες από τον βίο του πατρός Σεραφείμ Ρόουζ http://leipsanothiki.blogspot.be/ "Η Άλισον υπήρξε μάρτυρας σε περιστατικά που έδειχναν πώς ο Ευγένιος "τρελαινόταν" και προσπαθούσε να "σπάσει τα δεσμά" χωρίς να ξέρει πραγματικά πώς να τα καταφέρει.

Θυμάται εκείνο το βράδυ, όταν έφτασε στο αποκορύφωμα της η διαμάχη του Ευγένιου και του Τζών για το Θεό. Ο Τζών, ο Ευγένιος, η Άλισον και μερικοί άλλοι είχαν πάει βόλτα στην βουνοκορφή Μάουντ Μπόλντυ (ήταν άλλο ένα μέρος συνάντησης της παρέας). 

Τότε λοιπόν όλοι μέθυσαν με κρασί, εκτός από την Άλισον. Θυμάται: "Ο Τζών φώναζε και κομπορρημονούσε, λέγοντας ότι έπρεπε να εγκαταλείψει τις γυναίκες για το Θεό και ο Ευγένιος είχε αηδιάσει με όλη αυτή την σκηνή".

Τότε συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ο Ευγένιος σηκώθηκε πάνω κι άρχισε να ουρλιάζει στο Τζών. "Δεν υπάρχει Θεός! Ο Θεός σου είναι μύθος! Αν υπήρχε Θεός, δεν θα τυραννούσε τους πιστούς του. Εσύ πιστεύεις ότι ο Θεός διασκεδάζει μπήγοντας καρφίτσες στους ανθρώπους. Τέτοιος Θεός δεν υπάρχει!" ["Ν": πράγματι, τέτοιος Θεός δεν υπάρχει. Ο Χριστός ΔΕΝ είναι καθόλου τέτοιος Θεός].

Μέσα στην μεθυσμένη του οργή ο Ευγένιος έχυσε λίγο κρασί στο κεφάλι του Τζών, λέγοντας: "Είμαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής!" Έπειτα σηκώνοντας τη γροθιά του στον ουρανό εκεί στην κορυφή του βουνού, καταράστηκε το Θεό και Τον προκάλεσε να τον καταδικάσει στην κόλαση. "Βλέπεις, τίποτα δεν έγινε!" ούρλιαξε κοιτάζοντας με αγριεμένα μάτια την αναστατωμένη Άλισον. 

Οι άλλοι το πέρασαν για αστείο, η Άλισον όμως μπορούσε να δει στα μάτια του Ευγένιου τη φρικτή του πάλη με το Θεό. Μέσα στην απελπισία του, έμοιαζε να πιστεύει ότι άξιζε να καταδικαστεί για πάντα απ' την οργή του Θεού, αρκεί να μπορούσε εμπειρικά να βεβαιωθεί ότι ο Θεός πράγματι υπήρχε, αντί να παραμένει σε μια στάσιμη κατάσταση αδιαφορίας. 

Αν ο Θεός τον καταδίκαζε να πάει στην κόλαση, τότε για μια τουλάχιστον ευτυχισμένη στιγμή, θα ένιωθε το άγγιγμα του Θεού και θα γνώριζε με βεβαιότητα ότι Εκείνος προσεγγίζεται." [...]

Είναι μεγάλο πράγμα κανείς, να μπορέσει να διακρίνει μέσα από αυτό το γεγονός, το πάθος με το οποίο η ψυχή του π. Σεραφείμ Ρόουζ, που τότε λεγόταν Ευγένιος, αναζητούσε το Θεό. Η επιθυμία του Ρόουζ, να βρει τον Θεό, μην μπορώντας να εκπληρωθεί, ήταν ουσιαστικά αυτή, η οποία τον έκανε να τον πολεμάει. 


Με την επιθυμία αυτή λοιπόν της ψυχής ο Θεός τελικά εμφανίστηκε στον π. Σεραφείμ παρουσιάζοντας του την χάρη του. Σε έναν άνθρωπο που όπως βλέπουμε αργότερα μέσα στο βιβλίο πέρασε από την επίγεια κόλαση, η χάρις του Θεού αποκαλύπτεται, γιατί ο Θεός βλέπει την πρόθεση της καρδίας μας και για αυτό τελικά μας αποκαλύπτεται.

Απόσπασμα από το βιβλίο "π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του".


Δείτε και:

Άγιος Νεομάρτυρας Φιλούμενος - Απόστολος Ανδρέας (29+30 Νοέμβρη)


Τα ταξίδια, τα βάσανα, τα λείψανα & η αξία του αγι-Αντρέα...
Άγιος Φιλούμενος (1979): Σκοτώνοντας τον παπά με τσεκούρι
Ο Αγιος Φιλούμενος, το γειτονάκι μου

St. Philoumenos the New Hieromartyr of Jacob's Well

Και:
Απόσπασμα από αυτό το άρθρο:
 
«...Το απόγευμα λοιπόν της 29ης Νοεμβρίου 1979, "άγνωστοι" εισήλθαν στο χώρο του προσκυνήματος, όπου ο γέροντας Φιλούμενος τελούσε μόνος του τον Εσπερινό. Είχε κακοκαιρία και κανείς από την περιοχή δεν μπόρεσε να καταλάβει το παραμικρό. Εκεί λοιπόν, δίπλα στο Φρέαρ οι φανατισμένοι επιτέθηκαν στο γέροντα με τσεκούρι: τον χτύπησαν στο πρόσωπο, του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, τη σιαγόνα, έβγαλαν τα μάτια του, τον κακοποίησαν άγρια με πολλά χτυπήματα… Βεβήλωσαν την εκκλησία, την Αγία Τράπεζα, το Αρτοφόριο, έσπασαν τον Εσταυρωμένο και φεύγοντας από το χώρο έριξαν και μία χειροβομβίδα για να αποτελειώσουν το ανόσιο έργο τους. Αυτό ήταν το μαρτύριο του γέροντα Φιλουμένου…

Είχαν περάσει 29 χρόνια από τότε όταν για πρώτη φορά εκείνη την Κυριακή κατέβηκα στο υπόγειο παρεκκλήσιο. Εκεί που σώζεται μέχρι σήμερα το πηγάδι που άνοιξε ο Πατριάρχης Ιακώβ, ο γιος του Ισαάκ. Εκεί όπου ο Χριστός μας είχε τη συνάντηση και τον περίφημο διάλογο με τη Σαμαρειτιδά. Εκεί όπου μαρτύρησε ο Άγιος Φιλούμενος. Σφίχτηκε η καρδιά μου. Εκεί τον έσφαξαν την ώρα του Εσπερινού οι φανατισμένοι... Μα δεν λυπόμουν. Αντίθετα χαιρόμουν. Ήμουν σίγουρος πως ο άγιος γέροντας ήταν ακόμα εκεί παρών!

Από εκείνη την Κυριακή του Πάσχα βρέθηκα στο Φρέαρ του Ιακώβ αρκετές φορές και ένιωθα σαν να πηγαίνω στο σπίτι ενός δικού μου αγαπημένου προσώπου. Τι παράξενο συναίσθημα πραγματικά. Και πόσο πιο παράξενα και απερίγραπτα ήταν τα συναισθήματα όταν βρέθηκα εκεί στις 29 Νοεμβρίου 2009. Ήταν η μέρα που συμπληρώνονταν 30 χρόνια από το μαρτύριο του γέροντα. Τότε, το 1979, ήταν ολομόναχος και οι ανόσιοι "επισκέπτες" του, τον άφησαν αιμόφυρτο. Τώρα, το 2009, υπήρχαν εκατοντάδες πιστοί από την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Ρωσία και τις αραβικές περιοχές και όλοι αυτοί οι επισκέπτες τον στόλιζαν με λουλούδια, ικεσίες και τάματα. Εκείνη την μέρα, 30 χρόνια μετά το μαρτύριό του, εκεί που τότε υπήρχε μόνο το υπόγειο παρεκκλήσιο και ο ημιτελής χορταριασμένος ναός της Αγίας Φωτεινής, μέσα στον περικαλλή Ναό της Ισαποστόλου και δίπλα στο σκήνωμα του Αγίου, διαβαζόταν η συνοδική απόφαση της κατατάξεως του γέροντος Φιλουμένου του Αγιοταφίτου στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έτσι ολοκληρώθηκε η λαμπρή εκείνη Πατριαρχική και πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία και ακολούθησε η λιτάνευση γύρω από την εκκλησία του αίματος του Αγίου.

Ναι, ο γέροντας που προσκυνούσαμε στη Σιών, είναι πια επισήμως και κανονικώς Άγιος της Εκκλησίας μας. Εγώ νιώθω ευλογία και τιμή που μπόρεσα να βρεθώ εκεί την ημέρα της Αγιοκατάταξής του. Δεν τον γνώρισα εν ζωή, αλλά τον γνωρίζω πλέον ζώντα πρεσβευτή μας στο θρόνο του Κυρίου. Άγιος από τις πρώτες μέρες τις ζωής του, Άγιος και μέχρι το μαρτυρικό του τέλος. Ακούγονται και πολλά θαύματά του και παίρνω κουράγιο… Κλέβω κουράγιο από τα δικό του αστείρευτο ταμείο.

Δεν ξέρω αν μπορεί σε λέξεις να αποδοθεί το μεγαλείο ενός Αγίου και Μάρτυρα. Ούτως ή άλλως η δική μας παρουσία είναι ως μη ούσα μπροστά στον Άγιό μας.

Δοξάζω όμως το Θεό που μου χάρισε αυτές τις στιγμές και την γνωριμία μου με τον Άγιό Του. Έτσι το νιώθω. Σα γνωριμία με τον Άγιο γέροντα Φιλούμενο τον ιερομάρτυρα.»

Φωτογραφικό αφιέρωμα στον Άγιο Φιλούμενο από το Φρέαρ του Ιακώβ (από εδώ)

 
 Ένα μικρό αφιέρωμα φωτογραφικό για τον Άγιό μας. Στην πρώτη φωτογραφία η εικόνα του από το παρεκκλήσιο στο δεξιό κλίτος της μεγάλης εκκλησίας της Αγίας Φωτεινής. Το κλίτος και το παρεκκλήσιο είναι αφιερωμένο στον Άγιο Φιλούμενο. Στην επόμενη φωτογραφία βλέπουμε τη λάρνακα στην οποία αναπαύεται το σκήνωμα του Αγίου στο παρεκκλήσιό του. Ακολουθεί μία φωτογραφία του Αγίου μας στη λάρνακα και τέλος το υπόγειο παρεκκλήσιο με το Φρέαρ του Ιακώβ, εκεί όπου μαρτύρησε ο Άγιος στις 29 Νοεμβρίου 1979 την ώρα που τελούσε τον Εσπερινό. Αν ανατρέξετε σε προηγούμενες αναρτήσεις στο blog μας θα βρείτε και άλλες φωτογραφίες και σύντομα βίντεο από αυτό το προσκύνημα κατά τις προηγούμενες εκδρομές μας εκεί.
 


Ο οδηγός που έχει κάνει το μισό δρόμο...

Μια συγκλονιστική - για την ταπεινότητα και τη σύνεσή της - προσέγγιση του λειτουργήματος του ορθόδοξου πνευματικού οδηγού, από τον αρχιεπίσκοπο του Σουρόζ (στην Αγγλία) Αντώνιο Μπλουμ, ένα πολύ σοβαρό σύγχρονο ορθόδοξο διδάσκαλο, για τον οποίο δες ενότητα στο blog μας.
Δες & εδώ (του ίδιου) για την εξομολόγηση. Και εδώ βιβλία του.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Μνήμη Γέροντα Αρσένιου Μπόκα († 28 Νοε 1989)

Ο βίος του οσίου πατρός Αρσενίου Μπόκα (Ρουμανία 1910-1989)

Κλικ εδώ!
Και: Εμφάνιση αόρατου Αγιορείτη ασκητή (ένα σπουδαίο ντοκουμέντο από τη ζωή του π. Αρσενίου Μπόκα - μια συνάντηση που άλλαξε τη ζωή ενός λαού)

Icons and the Black Church: The Time Has Come (& Orthodoxy in Uganda - Black Orthodoxy)


The Modern Monastic Order of St. Simon of Cyrene
Σχετικά posts ελληνικά εδώ (κλικ οπωσδήποτε!) & εδώ.
Και: Ιερείς της Μαύρης Αφρικής - Δέκα ιεραποστολικά βίντεο 

Therefore we also, since we are surrounded by so great a cloud of witnesses, let us lay aside every weight, and the sin which so easily ensnared us, and let us run with endurance the race that is set before us, looking unto Jesus, the author and finisher of our faith, who for the joy that was set before Him endured the cross, despising the shame, and has sat down at the right hand of the throne of God.
Hebrews 12:1, 2


Today, I used one of my vacation Sundays to worship at St. Cyprian of Carthage Orthodox Church near Richmond VA.  Like Father Moses Berry before me, I was stunned to see the huge icons of St. Moses the Ethiopian and the Saint of the church both looking like the African men that they are.  I also couldn’t help but notice that the icons of Christ and Mary on the iconostasis were also a bit brown in colour as well as some of the others on the walls.  Except for three smaller icons that were bowed to and kissed, I didn’t see anything that looked like worship of a “graven image.”  The pictures were more like going to your uncle’s house with photos of the family “old heads” on the wall over the sofa.  The focus of the worship was on Jesus with the sermon coming from the Gospel reading, the music taken straight from the Psalms (a couple of chants were entire Psalms), constant prayers for God’s mercy, and the Eucharist as the climax of the worship.


My Living Room Icon Corner (© John Gresham)

With so few Orthodox churches in our communities and our focus on the Civil Rights struggles, I can understand why older generations of black ministers didn’t learn and teach about the many African saints who are honored by the ancient faith.  With greater access to information through the internet, and immigration from Africa, the Middle East, and Eastern Europe, it is far easier to learn about the church.  The Brotherhood of St. Moses The Black has been promoting Orthodoxy to the African-American community for over two decades.  So, there is information out there about saints, patriarchs, monks, nuns, and martyrs from the “Motherland.”  As Protestants, we need not venerate such icons.  But, as a people who wants to celebrate its rich past, it only makes sense that we learn about the Orthodox saints from Africa.  And as they worked and worshiped with Europeans and Middle Eastern people, we can also give respect to some of the other great heroes of our united Christian past such as St. John Chrysostom, Isaac the Syrian and American saints such as Herman of Alaska and Peter the Aleut.  Christianity is universal and iconography shows this.
Yes, I know what the Second Commandment is.  It is also repeated in Exodus 20:23 as well.  Icons are not gods.  Nowhere in Orthodox doctrine and worship will you find anyone calling them gods.  Icons of the saints are pictorial reminders of those who lived godly lives and for us to follow their example.  Believers cross themselves (which is a physical expression of the Gospel), bow to, and kiss the icons as a matter of reverent respect and not worship.  Had the saints been alive, they would be greeted with handshakes, hugs, and kisses like we do with all other living people who we respect and love.  The Israelites and Jeroboam made golden bulls and said, “This is your God who brought you out of Egypt.”  Solomon made idols of the gods of his foreign wives and they led his heart away from the Lord.  I have yet to meet any Orthodox cleric or layperson to hold up an icon and say, “This is God.”  They are icons that are worshiped with and not worshiped themselves.



A few of the Saints: ( l – r from lthe bottom) Sophia, Fulvainus-Matthew, Anthony, Elesbaan, Moses the Ethiopian, Cyprian, Djan-Darada, Maurice, Athanasius, and Mary of Egypt. (thanks to Bro. John Norman, the Brotherhood of St. Moses the Black Detroit Chapter, and St Innocent Orthodox Church in Redford MI)

Let’s not use tradition nor narrow-minded biblical interpretations (the Bible was compiled by the Orthodox Church) deny us from the encouraging stories from the men and women of God from our African past.  Let us recognize them as members of the great cloud of witnesses that surround us  as we focus on Jesus who is the author and finisher of our faith (Hebrews 12:1, 2).